Ας πάμε λίγο πίσω, στα 1920. Νόμοι, διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Στόχος, η διαλογή των «πνευματικώς ή ηθικώς» υπολειπομένων μαθητών από τους ικανούς «προς φοίτησιν εις τα ανώτερα σχολεία». Ένας έμμεσος ύμνος στην «αριστεία». Μια ρατσιστική, σεξιστική, ταξική μεθοδολογία που «συνοδευόταν και από τον στιγματισμό της ανθρώπινης ανυπακοής, ιδιαιτέρως των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που προσελκύονταν από την κομμουνιστική διδασκαλία».
1929: Η κυβέρνηση του «Εθνάρχη» Βενιζέλου δημιουργεί τα Πειραματικά Σχολεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (ν. 4376/1929) για τους «άριστους», με τους ειδικούς να προτείνουν παράλληλα τη δημιουργία ειδικών σχολείων των «ανωμάλων» παιδιών. Στόχος τώρα η αντιμετώπιση της «κατώτερης βούλησης» που δρα υπονομευτικά εναντίον του έθνους και της υγιούς αναπαραγωγής του.
Τι τα θυμήθηκα πάλι; Μη βιάζεστε. Υπάρχει λόγος.
Αρχές Δεκεμβρίου 2022- Πέραμα Ρεθύμνου: Δεκαμελής ομάδα ατόμων ξυλοφορτώνει άγρια μαθητή αλβανικής καταγωγής εντός του 1ου ΕΠΑΛ Περάματος. Τραυματίας και ο καθηγητής που έσπευσε σε βοήθεια του μαθητή. Οι αρχές ανακοινώνουν ότι διερευνούν πιθανά ρατσιστικά κίνητρα πίσω από την επίθεση. Αποτέλεσμα; Άγνωστο μέχρι τώρα.
Ο διευθυντής της Β’βάθμιας Ρεθύμνου κάνει λόγο για εφήβους με «αδυναμία διαχείρισης του θυμού τους». Έχει δίκιο; Άγνωστο κι αυτό. Ας μείνουμε όμως στον «θυμό». Τι τον προκαλεί; Υπάρχει έξαρση της βίας στη μαθητική κοινότητα ή μήπως πρόκειται για ένα «πέσιμο», όπως τόσα, που υπερμεγεθύνεται;
Δεν είμαι ειδικός να απαντήσω. Πάντως, προτού κάποιος προβεί στους γνωστούς αφορισμούς περί «αλητών», συλλήβδην όλων των μαθητών ΕΠΑΛ, οφείλει να εξετάσει άλλη μια πτυχή της υπόθεσης που έρχεται από το ρεπορτάζ. Σύμφωνα με την Ένωση Λειτουργών Τεχνικής Εκπαίδευσης Νομού Ρεθύμνου, στο εν λόγω ΕΠΑΛ φοιτούν 730 μαθητές, αριθμός υπερδιπλάσιος από τους 300 που μπορεί να εξυπηρετήσει το σχολικό κτίριο. «Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο», αναφέρει η Ένωση.
Θα πεις, σωστή κι αυτή η οπτική, ωστόσο δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αλόγιστη βία. Παρόλα αυτά, ας αναρωτηθούμε: όταν δημιουργούνται συνθήκες αγέλης, πώς περιμένουμε οι «λύκοι» να μην ακονίσουν τα δόντια τους;
Μάθημα σε κτήρια του 1920, χωρίς προαύλιο, με σοβάδες και παράθυρα που πέφτουν, με στέγαστρα και σωληνώσεις υπό διάλυση, με καυστήρες που μετατρέπονται σε βόμβες· το κάδρο της εγκατάλειψης ολοκληρώνουν οι εργολαβίες και οι ΣΔΙΤ. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα αφημένο στην τύχη του, με τον παιδευτικό του ρόλο λησμονημένο κι εν πολλοίς απαξιωμένο. Από κοντά και πολιτική της βίας, κυρίαρχη σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής, όπως και το αίσθημα απαξίωσης των περιβόητων θεσμών. Πώς αλλιώς; Το ψάρι άλλωστε βρωμά απ’ το κεφάλι ( Predator, Πάρνηθα κ.λπ).
Θέλετε να μιλήσουμε και για το χάιδεμα των πιο ταπεινών ενστίκτων, από την κεφαλή της πολιτικής ηγεσίας, με ακροδεξιό πάντα προσανατολισμό; Ας μην γελιόμαστε. Στον φτωχοποιημένο κόσμο της «Ελλάδας 2.0», χρειάζονται οι άβουλοι «λύκοι» που ακολουθούν την αγέλη, τυφλά και υπάκουα, χωρίς αμφισβήτηση της πορείας μας προς την καταστροφή.
Όπως εξηγούσε στον «Ημεροδρόμο» πριν λίγο καιρό ο σκηνοθέτης Βασίλης Δουβλής: Μιλάμε για «παιδιά που μεγαλώνουν(…)σ’ έναν εχθρικό κόσμο, χωρίς αξίες, από τον οποίο αισθάνονται αποκλεισμένα. Αναζητούν εναγωνίως μια κατεύθυνση, μια ταυτότητα». Δεν είναι «κάποια τέρατα», αλλά παιδιά που ζουν δίπλα μας, «τα παιδιά της διπλανής πόρτας».
Τι πάει να πει «εχθρικός κόσμος;», είχε αναρωτηθεί παλιότερα φίλος της στήλης. Δεν ξέρω για εσάς, για ‘μένα όμως, αυτός ο «κόσμος», που φέρει την φασίζουσα έννοια της «αριστείας», ναι είναι εχθρικός. Μπορεί να μην είναι τόσο ξεδιάντροπα τοξικός, στο επίπεδο της «μαρκίζας», όπως επί Ε. Βενιζέλου, παραμένει όμως σταθερά ταξικός, όταν πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις ότι αξίζεις κάθε σεντς που σου πετούν από τον φτωχό – για σένα- κρατικό προϋπολογισμό, όταν κανείς δεν «αξιολογεί» αυτούς που πάλι θα τσεπώσουν 15 και βάλε δισ.
Το σχολείο των παιδιών σου θα «αξιολογείται», όπως και το Πανεπιστήμιο του. Προσφέρεις κάτι; Θα ανταμειφθείς. Έτσι λειτουργεί η παιδεία στις πολιτισμένες χώρες, με σπόνσορες. Τι κι αν αυτοί έχουν τα χέρια τους βαμμένα με το αίμα χιλιάδων εργατών;
Από την άλλη, αν δεν μπορείς, πρόσεξε, γιατί θα το φας το κεφάλι σου. Η σφαίρα, η κρατική σφαίρα, βρίσκεται ήδη στη θαλάμη. Ακόμη κι αν είσαι μόλις 16 ετών…
Ξέρεις, έτυχε να ζεις στη χειρότερη χώρα στην ΕΕ για να είσαι παιδί. Αυτό ισχυρίζεται ο πρώτος επίσημος εκπρόσωπος της UNICEF στην Ελλάδα, Λουτσιάνο Καλεστίνο. Δεν ξέρω αν ο εκπρόσωπος είχε κατά νου, όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις, ότι η αστυνομία έχει κάτι σαν… έθιμο να δολοφονεί 16χρονους δια ασήμαντον αφορμή, τον μήνα Δεκέμβριο.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι όταν ένα κράτος αποσύρεται από πάροχος υγείας- παιδείας- κοινωνικής πρόνοιας· η μόνη «υπηρεσία» που του μένει να παρέχει προς τους πολίτες του είναι η καταστολή. Κι αν οι σφαίρες της αστυνομίας δεν φτάνουν, υπάρχει πάντα η πένα του «δημοσιογράφου», να φτιασιδώνει την εικόνα της χώρας- ερειπιώνα. Με τα όνειρα των πιτσιρικάδων να γκρεμίζονται, όπως οι σοβάδες των σχολείων τους.
