Ο ενδοκαπιταλιστικός εμφύλιος, οικονομική κρίση τον ονομάζουν, επέτρεψε την επιτάχυνση των διαδικασιών συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίου, προκάλεσε ανακατατάξεις στους κόλπους των εταιρικών ομίλων με την υποχώρηση κάποιον παλαιών καπιταλιστών και την εμφάνιση νέων, το κλείσιμο ή την αναδιάρθρωση άλλων…
Η προώθηση, όμως, του στυγνού καπιταλισμού που ονομάζεται νεοφιλελευθερισμός, συνοδεύτηκε με τον διορισμό στο δημόσιο ανώτατων “managerial elite”, ενισχύοντας ταυτόχρονα τους αυτοτελείς μηχανισμούς παρέμβασης που διαθέτουν οι οικονομικά ισχυροί στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ένας τέτοιος “manager” είναι ο Γκίκας Χαρδούβελης. Διετέλεσε επικεφαλής οικονομικών μελετών του ομίλου της Eurobank και παράλληλα ήταν σύμβουλος επί οικονομικών θεμάτων του διορισμένου πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου. Υπηρέτησε δε και ως υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Σαμαρά.
Ο αξιότιμος κύριος Χαρδούβελης είχε εντοπιστεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες, δηλαδή την αρχή για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, να μην έχει καταθέσει, ως όφειλε, δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης κατά τα έτη 2011 – 2012 και ως υπουργός Οικονομικών από τον Ιούνιο του 2014 και εντεύθεν. Επιπρόσθετα, απέστειλε σε τράπεζες του εξωτερικού 362.417 ευρώ χωρίς το ποσό αυτό να δηλωθεί!
Ο υμνολόγος των ελεύθερων αγορών Χαρδούβελης Γκίκας, αυτός ο μέγας τραπεζίτης, που με ‘υπευθυνότητα’ υπηρέτησε το δημόσιο, με απόφαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής οδηγήθηκε στην δικαιοσύνη.
Να, λοιπόν, που ο άνθρωπος, ο οποίος υπηρέτησε πιστά τους μηχανισμούς της αγοράς και με τις πολιτικές του σημείωσε τόση επιτυχία στην δημιουργία αφθονίας και ευημερίας, οδηγήθηκε από τον κυρίαρχο κρατισμό σοβιετικού τύπου, στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Η δυσάρεστη, όμως, περιπέτεια για τον ακραιφνή φιλελεύθερο φίλο μας Γκίκα Χαρδούβελη είχε το φινάλε που αξίζει η κάθε σκευωρία!
Αθώος! Έτσι αποφάσισε η γυναίκα με τα δεμένα μάτια που κρατάει σπαθί και ζυγαριά…
Η απόφαση, όμως της δικαιοσύνης επιβάλει την χρεία κάποιας μικρής ανάλυσης.
Οι έχοντες την εξουσία είναι αυτόματα και προϊόν της ιδιωτικής οικονομίας. Της οικονομίας, δηλαδή, που τον κάθε πόρο, την κάθε παροχή, από την παροχή νερού και ενέργειας, ως την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και από την παιδεία ως την δικαιοσύνη, την μετατρέπει σε ιδιοκτησία με τέλη χρήσης στα οποία δικαίωμα πρόσβασης θα έχει όποιος είναι ικανός να πληρώσει.
Το ίδιο μήνυμα επιβάλεται από τα μαζικά μέσα επικοινωνίας. Το ενδιαφέρον και η προσοχή των όποιων δυσαρεστημένων θα παρακινείται από το τί θα κάνει το βράδυ ο μαλάκας που πρωταγωνιστεί στο Survivor. Με αυτό πρέπει να γεμίζει η κενότητα της ζωής του «καταναλωτή» μετά από μια ημέρα σκληρής δουλειάς!
Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε και την πολιτική και οικονομική διαφθορά. Η διαπλοκή, δηλαδή, δεν προκύπτει από τις ηθικές αδυναμίες μιας μερίδας πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Μα είναι αποτέλεσμα μιας πολιτικής, που έχει για θεμέλιο λίθο της την ατομική ιδιοκτησία και την αναπαραγωγή του καπιταλισμού μέσα από την σύμφυση υπαλληλικού πολιτικού προσωπικού με επιχειρηματικά συμφέροντα. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ακύρωναν τον εαυτό τους ως συνεπείς καπιταλιστές.
Ας δώσουμε ένα παράδειγμα:
Ο Αριστείδης Αλαφούζος πατέρας της γνωστής δυναστείας του SKAI, της Καθημερινής αλλά και του Γιάννη Αλαφούζου μιλάει για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ»: «Τον Οκτώβριο του 1988 αποφάσισα να πάρω την Καθημερινή. Πριν την αγοράσω, επειδή ήταν συντηρητική εφημερίδα και ο κ. Μητσοτάκης ήταν αρχηγός της συντηρητικής παράταξης […] πήγα με τον Αντώνη Σαμαρά και τον γνώρισα. Του είπα ότι θα πάρω την Καθημερινή και χάρηκε. Από τότε διατηρούσαμε κάποιες σχέσεις. Με καλούσε στο σπίτι του για δείπνο. Αυτά έως το τέλος του 1989. Οι σχέσεις άρχισαν να χαλάνε για τα χρηματοδοτικά. Τι εννοώ; Ο κ. Μητσοτάκης ζητούσε διαρκώς χρήματα και κάποια στιγμή το σταμάτησα. Κι έτσι επήλθε ψυχρότης. Τις παραμονές των εκλογών του Ιουνίου του 1989 μού ζήτησε να ενισχύσω το κόμμα. Το έκανα ευχαρίστως και με σημαντικό ποσό. Εστειλα σ’ έναν λογαριασμό στο Λονδίνο 600.000 δολάρια.
Το έκανα με μεγάλη χαρά και πολλή ευχαρίστηση».[…]«Μετά από λίγο καιρό ο κ. Μητσοτάκης άρχισε να ζητάει χρήματα. Μου ζητούσε, σχετικώς με το αρχικό ποσό που έδωσα, μικρά ποσά. Και επειδή του κ. Μητσοτάκη τού ξεφεύγουν κουβέντες, κατάλαβα ότι αυτά τα μικροποσά τα διέθετε όχι για τόσο θεμιτούς σκοπούς. Εγώ δυσφόρησα κι αναρωτήθηκα πού θα πάει το πράγμα. Είπαμε να βοηθήσουμε στις εκλογές, αλλά όχι κι έτσι. Την προτελευταία φορά που τον συνάντησα, του είπα πως θα του δώσω ένα ποσό μεγάλο, κι εδώ τελειώνουμε. Τελεία και παύλα. Πράγματι, στις 12 Οκτωβρίου τού έδωσα μια επιταγή 1.000.000 δολαρίων.»
Ας ξαναγυρίσουμε, όμως, στην απόφαση της δικαιοσύνης που έτσι κι αλλιώς λόγω μνημειακών αποφάσεων έχει μεταλλαχθεί από δημόσιο λειτούργημα σε κερδοφόρα δραστηριότητα.
Ο Χαρδούβελης δικαιολογήθηκε λέγοντας πως «επειδή η σύζυγός του είναι Αμερικανίδα πολίτης, είναι υποχρεωμένος να κάνει φορολογική δήλωση στην Αμερική» και πως «Παραλάβαμε χάος. Μου ζήτησε ο κ. Παπαδήμος να αναλάβω και δέχθηκα. Δεν είχαμε καν τελετή παράδοσης και παραλαβής. Εγώ στην κυβέρνηση πήγα με διάθεση να βοηθήσω».
Για να απαντήσει ο Πρόεδρος του δικαστηρίου : «Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες».
Μετά έκρινε «Ατιμώρητο» τον φίλο μας Γκίκα…
Μια απόφαση όμως που δεν μπορεί να κρύψει την αθλιότητα τους!
Γιατί αυτός ο άνθρωπος, που έπαιξε με τις ζωές μας από κυβερνητικές θέσεις, είχε την δόλια σκέψη να βγάλει στο εξωτερικό 362.417 ευρώ με 56 μεταφορές κεφαλαίων με ποσά που κυμαίνονταν από 7.700 έως 9.800 δολάρια.
Για ποιο λόγο;
Σε ποσά πάνω από 10.000 ευρώ ενεργοποιείται ο έλεγχος της Τράπεζας της Ελλάδος…
Ό,τι περιγράψαμε εδώ αποτελεί την δικιά μας αλήθεια.
Όπως έγραψε ο Δημήτρης Κούλαλης στο εξαιρετικό άρθρο του Δικαιοσύνη, το όνομά σου ταξικό: «Είναι το αίσθημα και παράλληλα το αίτημά μας για δικαιοσύνη. Όποιος στηθεί μαζί με έναν άνεργο στην ουρά του ΟΑΕΔ θα το καταλάβει. Όποιος κατέβει στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων, επίσης. Όποιος μιλήσει με έναν άστεγο, με έναν νέο που φεύγει μετανάστης, με ένα ασυνόδευτο προσφυγάκι, με τον «ντελιβερά» που παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα για ένα κομμάτι ψωμί, θα το καταλάβει. Όποιος μιλήσει με τη γιαγιά και τον παππού που τους έκοψαν πάλι τη σύνταξη και με τον έφηβο του διπλανού διαμερίσματος, εξίσου. Όποιος μιλήσει, γενικά, με τον γείτονά του, το φίλο του, το συνάδελφό του, τον άγνωστο στο δρόμο, τον εαυτό του, εν τέλει, θα διαπιστώσει ότι, αν κάτι πρέπει να αλλάξει, είναι εκείνο το από χρόνια γραμμένο, μα, δυστυχώς, ακόμη επίκαιρο σύνθημα στον τοίχο: Η δικαιοσύνη τους είναι σαν τα φίδια, τσιμπάει μόνο τους ξυπόλητους.
Δεν πρόκειται για μια φαντασιοκοπία, μια φενάκη, αλλά για μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που μόνο στο δικό μας χέρι είναι να την αλλάξουμε» (http://www.nostimonimar.gr/dikeosyni-to-onoma-sou-taxiko/).
