Στο σκοτεινό δωμάτιο ενός σπιτιού σε μια απομακρυσμένη συνοικία του Τελ Αβίβ, το βαμπίρ γλύφει με απόλαυση τα αίμα που τρέχει από το στόμα του. Η γεύση του αίματος μικρού παιδιού το ξετρελαίνει.
Χτυπάει το τηλέφωνο. Το βαμπίρ παίρνει το πανί της σημαίας με το αστέρι του Δαβίδ που βρίσκεται δίπλα του και σκουπίζεται. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο μισότρελος της Ουάσιγκτον. «Τι έγινε, Μπίμπι; Πότε θα καθαρίσεις επιτέλους; Ξέρεις η δουλειά πρέπει να γίνει γρήγορα, γιατί έχουμε αντιδράσεις που όλο και αυξάνονται.»
Το βαμπίρ χαμογελάει με δυσφορία και μέσα από τα κοκκινισμένα δόντια του απαντάει. «Μην αγχώνεται, Ντόναλντ. Η δουλειά προχωράει καλά, όπως τα κανονίσαμε. Σε λίγο όλα θα τελειώσουν. Κι ύστερα, η λωρίδα θα γίνει η Ριβιέρα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπως το είπες.»
Ο άλλος θέλει να κλείσει γρήγορα τη συνομιλία γιατί έχει να τηλεφωνήσει και στον Ζελένσκι, να του πει τι είπε με τον Πούτιν. «Βιάσου, Μπίμπι, έχουμε κι άλλες δουλειές.»
Το τηλέφωνο κλείνει, αλλά σε λίγο ξαναχτυπάει. Τώρα είναι η κυρά των Βρυξελλών. «Μπίμπι, σε πήρα να σε ενημερώσω ότι στην Ευρώπη έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος. Διαδηλώσεις παντού. Θα βρούμε μπελά. Πρέπει να την τελειώσεις γρήγορα τη δουλειά, μην καθυστερείς. Ε, δεν είναι και πολύ δύσκολο, με άοπλα γυναικόπαιδα έχεις να κάνεις.»
Σπίθες πετούν τα κατακόκκινα μάτια του βαμπίρ. «Ακου να σου πω, Ούρσουλα. Εδώ δεν κάνουμε πικ – νικ στον Σεν Μόριτς. Δεν είναι και τόσο εύκολο, όπως νομίζεις, να ισοπεδώσεις μια ολόκληρη περιοχή και να εξολοθρεύσεις ένα ολόκληρο λαό. Θα το κάνουμε, αλλά θέλουμε το χρόνο μας. Μην μας πιέζετε κι εσείς. Κι αν έχετε λαϊκές αντιδράσεις κάντε τα κουμάντα σας. Τι τα θέλετε τα μπόλικα μέσα προπαγάνδας που διαθέτετε, την αστυνομία, τον στρατό, όλους τους κρατικούς μηχανισμούς, γι’ αυτή τη δουλειά υπάρχουν. Λες ότι εμείς εδώ δεν έχουμε αντιδράσεις; Μέχρι και στρατηγοί εξεγείρονται και μας καταγγέλλουν ότι σκοτώνουμε μωρά από χόμπι. Αλλάς, ξέρουμε πως ν’ αντιμετωπίσουμε τις αντιδράσεις και το κάνουμε.»
Το βαμπίρ κλείνει απότομα το τηλέφωνο, όμως εκείνο ξαναχτυπάει. Είναι ο υποτακτικούλης της Αθήνας. «Γειά σου, Μπίμπι τι χαμπάρια;» Δεν έχει καμιά όρεξη αυτή τη στιγμή ν’ ακούει κομπλιμέντα από δεδομένους. «Καλά είμαι, αλλά έχω δουλειά. Πάρε με μια άλλη φορά.»
Σηκώνεται και φωνάζει τον γραμματέα του. «Για μάζεψε το πολεμικό συμβούλιο να συνεδριάσουμε να δούμε πως πάμε.»
Στο πολεμικό συμβούλιο από τη μια μεριά του τραπεζιού κάθονται οι στρατηγοί και από την άλλη οι υπουργοί. Το βαμπίρ που κάθεται στην κορυφή μιλάει θυμωμένα. «Δώστε μου πλήρη και λεπτομερή αναφορά για το τι γίνεται στο μέτωπο. Πόσα κτίρια γκρεμίσαμε σήμερα; Πόσα παιδιά και γυναίκες σκοτώσαμε; Πόσοι πέθαναν από τη πείνα και τη δίψα; Θέλω συγκεκριμένες απαντήσεις γιατί κι εγώ πρέπει να δίνω αναφορά».
Πρώτος μιλάει ο αρχιστράτηγος. «Σήμερα βομβαρδίσαμε ένα ακόμα νοσοκομείο, έναν καταυλισμό με γυναικόπαιδα, πέντε πολυκατοικίες κι ένα κομβόι μετακινούμενων αμάχων. Ρίξαμε και μερικά πυρά σε κάποιους εκπροσώπους του ΟΗΕ κι άλλων οργανώσεων για να στείλουμε το μήνυμα πως δεν πρέπει να περνάει από κανενός το μυαλό ότι μπορεί να μπει, με οποιοδήποτε τρόπο, κάποια βοήθεια προς τους αποκλεισμένους. Απ’ ό,τι με πληροφόρησαν οι υπηρεσίες του στρατού και της Μοσάντ, σκοτώσαμε 60 παιδιά και άλλες τόσες γυναίκες και γέροντες.»
Το βαμπίρ τον διακόπτει. «Αργά πάμε. Με τέτοιους ρυθμούς δε γίνεται να τελειώσουμε στην ώρα μας. Και ξέρετε ότι οι δικοί μας μάς πιέζουν να τελειώνουμε γρήγορα.»
Το λόγο παίρνει ο υπουργός Αμυνας. «Μην αγχώνεσαι, αρχηγέ. Όλα καλά πάνε.»
Το βαμπίρ εξοργίζεται. «Τι όλα καλά μου τσαμπουνάς; Αν δεν τελειώσουμε στην ώρα μας θα πάθουμε ζημιά. Δεν άκουσες τι γίνεται σ’ όλο τον κόσμο; Λαϊκές αντιδράσεις παντού, ενώ άρχισαν και κάποιες κυβερνήσεις να μας ζητούν να σταματήσουμε τις επιχειρήσεις. Πώς πάνε όλα καλά;»
Στα χείλη του υπουργού εμφανίζεται ένα ελαφρύ τρέμουλο. «Αρχηγέ, έχουν γνώσιν οι φύλακες. Οι λαϊκές αντιδράσεις είναι, βέβαια, μεγάλο πρόβλημα, αλλά όσο έχουμε τη στήριξη των Αμερικανών και των Ευρωπαίων – και θα την έχουμε για όσο χρειάζεται – δε φοβόμαστε. Οι σύμμαχοί μας κάνουν ό,τι μπορούν για να μας βοηθήσουν. Συνεχώς μας δίνουν όπλα, ενώ με την προπαγάνδα τους και όλες τις άλλες παρεμβάσεις – ακόμα και τη γιουροβίζιον χρησιμοποίησαν – θα καταφέρουν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο. Οσον αφορά στις δηλώσεις κάποιων κυβερνητικών αξιωματούχων της Ευρώπης ξέρεις κι εσύ πως είναι για τα μάτια του κόσμου. Ολοι αυτοί ήταν και παραμένουν φίλοι μας. Και βέβαια υπάρχουν κι εκείνοι που δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα. Ακουσες πως μας υπερασπίζεται και μας επαινεί εκείνος ο υπουργός στην Ελλάδα, ονόματι Γεωργιάδης;»
Το βαμπίρ κήρυξε τη λήξη της συνεδρίασης και ήπιε μια γουλιά από το το φλιτζάνι με το αγαπημένο του αίμα παιδιού που το είχε ακουμπισμένο πάνω στο τραπέζι.
Την ίδια ώρα ένα παιδί περπατούσε στα σκαμμένα χώματα της Παλαιστίνης ψάχνοντας τον πατέρα του. Πατούσε πάνω σε ξεσκισμένες ανθρώπινες σάρκες και σπασμένα κόκαλα. Λίγο πιο πέρα τον βρήκε να κείτεται νεκρός και δίπλα του ακουμπισμένη μια σημαία της Παλαιστίνης. Το παιδί έσκυψε και φίλησε το παγωμένο μέτωπο του πατέρα του, πήρε στα χέρια του τη σημαία τη σήκωσε ψηλά και προχώρησε…
Όταν το Ισραήλ ξεκίνησε την επιχείρηση γενοκτονίας στη Γάζα είχα γράψει ένα άρθρο στον «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Θα σε νικήσει ο Αχμέντ, Μπίμπι…». Το άρθρο ξεκινούσε ως εξής: «Πόσους θα σκοτώσεις Μπίμπι; Ποιον να πρωτοσκοτώσεις; Τούτοι εδώ δεν χαμπαριάζουν από θάνατο. Οχι πως δεν αγαπάνε τη ζωή. Γι’ αυτήν πολεμάνε. Ομως, δεν μπορούν να μη σκοτώνονται. Για τη ζωή πεθαίνουν. Πατρίδα και ειρήνη θέλουν. Οχι τον πόλεμο. Προτιμούν ν’ ακούν το απαλό θρόισμα των φύλλων της ελιάς, από το άγριο κροτάλισμα των πυροβόλων. Το χαρούμενο νανούρισμα της μάνας στο πέτρινο κατώι, από τον ανατριχιαστικό κρότο των τανκς. Τη γλυκιά λαλιά της φλογέρας του βοσκού στους λόφους, από το θανατερό βουητό των αεροπλάνων. Το όνειρό τους απλό: Να μπορεί ο μικρός Αχμέντ να παίζει ποδόσφαιρο στις γειτονιές της Παλαιστίνης φορώντας ολοκαίνουρια παπούτσια.»
Σήμερα, με 60.000 νεκρά γυναικόπαιδα, με πολλές δεκάδες χιλιάδες σακατεμένους, με εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους, με όλο το λαό στα πρόθυρα λιμοκτονίας, με όλη τη γη της Παλαιστίνης ισοπεδωμένη, εξακολουθώ να πιστεύω ότι τελικός νικητής θα είναι ο Αχμέντ. Αυτός θα καρφώσει το ξύλο στην καρδιά του βαμπίρ…
