Μια σπουδαία κυρία του ελληνικού θεάτρου, αφοσιωμένη κυριολεκτικά στο θέατρο, που το υπηρέτησε για περισσότερα από 50 χρόνια, η Νέλλη Αγγελίδου, η συγκλονιστική «μάνα κουράγιο» (Εθνικό θέατρο 1991), έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, στις 6 Οκτώβρη 2014.
Η Νέλλη Αγγελίδου, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του «Θεάτρου Τέχνης» Καρόλου Κουν, από όπου και αποφοίτησε το 1955. Τους πρώτους ρόλους της τους έπαιξε στο «Θέατρο Τέχνης» με έργα ρεπερτορίου από την παγκόσμια και ελληνική δραματουργία.
Στο Εθνικό Θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1959 στον Ιουλιανό τον Παραβάτη του Νίκου Καζαντζάκη και μέχρι την τελευταία της εμφάνιση το 2001, ερμήνευσε σημαντικούς ρόλους όπως την βασίλισσα Ελισάβετ στη Μαρία Στιούαρτ του Σίλερ, τη Μάνα στη Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της του Μπρεχτ, τη Μητέρα στην Παρεξήγηση του Καμύ, κ. ά.
Στο ελεύθερο θέατρο, συνεργάστηκε με σημαντικούς ηθοποιούς και θιασάρχες όπως τον Δημήτρη Χορν και τον Πέτρο Φυσσούν.
Κατά τη διάρκεια της μακροχρόνιας σταδιοδρομίας της, έλαβε μέρος στα Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών αλλά και σε διεθνή φεστιβάλ του εξωτερικού.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες : Παράνομοι, Ο θάνατος θα ξανάρθει, Ψωμί για έναν δραπέτη, Ανατολική περιφέρεια, Ήλιος του θανάτου, Εκατόν είκοσι ντεσιμπέλ.
Στην τηλεόραση έπαιξε στις σειρές Αστροφεγγιά, Τα τρελά πουλιά, Νυχτερινές καμπάνες, Η λυγερή.
Έλαβε επίσης μέρος σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές.
Έχει τιμηθεί με το έπαθλο «Μαρίκα Κοτοπούλη», και το βραβείο Α΄ γυναικείου ρόλου στο Διεθνές Φεστιβάλ Αλεξάνδρειας για την ερμηνεία της στην ταινία «ο Ήλιος του θανάτου».
Το 1988 τιμήθηκε από την Ελληνική ραδιοφωνία για την προσφορά της στον πολιτισμό.
Αξιομνημόνευτη ήταν η τελευταία της εμφάνιση στο Εθνικό Θέατρο το 2001, στις Φάλαινες του Αυγούστου του Ντέιβιντ Μπέρυ μαζί με την Αντιγόνη Βαλάκου και τη Βέρα Ζαβιτσιάνου.
«Η Νέλλη Αγγελίδου είναι μια σπάνια, πρωτοφανής περίπτωση στο ελληνικό θέατρο. Συνήθως το θέατρο γίνεται αντικείμενο λατρείας και επιδίωξη αγοριών και κοριτσιών από τη νεαρή τους ηλικία. Έτσι, εισέρχονται στις σχολές ή ανεβαίνουν στο σανίδι ακόμη έφηβοι και κάθε έφηβος έχει μια ορμή, ένα συναισθηματικό ελατήριο, συχνά ακατέργαστα και αδιαμόρφωτα.
Η Αγγελίδου μπήκε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης κι εμφανίστηκε στη σκηνή, αφού είχε ήδη έγγαμο βίο, και παιδί που δε χρειαζόταν πλέον τη μητρική φροντίδα. Δε θα εξετάσω τώρα εδώ ποιες επιθυμίες πιθανόν χαλιναγώγησε, ποιες δημιουργικές δυνάμεις τιθάσευσε και πώς αυτή η χρονίζουσα κυοφορία διοχετεύτηκε, ώστε να δημιουργήσει μια δυναμική ωριμότητα. Όλοι εμείς που είδαμε την Αγγελίδου να εμφανίζεται ως ώριμη γυναίκα σε πρώτους ρόλους στο Υπόγειο του Κουν, είχαμε την ευκαιρία να εκπλαγούμε με τη σιγουριά, τη στερεότητα και την ισορροπία μιας ηθοποιού που, ενώ είχε μικρή σκηνική πείρα, διέθετε μεγάλα αποθέματα συναισθηματικής περιουσίας, που αναπτύσσονταν στη σκηνή με βεβαιότητα και με μέτρο. […]
(Από την έκδοση «Η ηθοποιός Νέλλη Αγγελίδου, των εκδόσεων «Πολιτεία»)
Από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου, η Νέλλη Αγγελίδου είχε ένα πέπλο αξιοπρέπειας και έμφυτης ευγένειας τόσο στην καριέρα της όσο και στη ζωή της, που την προστάτευε και την καθοδηγούσε μέχρι το τέλος. Έφυγε από κοντά μας σαν σήμερα το 2014. #ΝέλληΑγγελίδου pic.twitter.com/6mZwPhTbbR
— Finos Film (@FinosFilm) October 6, 2022
