Ο «Ημεροδρόμος» προχωρά σε προδημοσίευση του βιβλίου «ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ: Η ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ “ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ”», των Ελένη Μαυρούλη και Ελένη Παγκαλιά, το οποίο θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΚΨΜ μέσα στις επόμενες μέρες. Πρόλογος: Ιλάν Παπέ. Επίμετρο: Νικόλας Κοσματόπουλος.
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ: Το βιβλίο επιδιώκει να δώσει μια συνολική εικόνα του τι συνέβαινε στην Παλαιστίνη μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 2023. Στο Πρώτο Μέρος περιγράφεται η καθημερινότητα της κατοχής όλα τα προηγούμενα χρόνια. Τι σημαίνει στην πράξη να ζεις ανάμεσα σε εποικισμούς και εποίκους, πίσω από ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο τείχος, με έλεγχο του νερού και της τροφής, με έλεγχο στις μετακινήσεις και στην οικονομία, με τη διοικητική κράτηση, με την απαγόρευση να επιστρέψεις στο σπίτι σου και να ζεις ως πρόσφυγας ακόμα και μέσα στην ίδια σου τη χώρα. Στο Δεύτερο Μέρος παρουσιάζονται ένα-ένα τα διαχρονικά επιχειρήματα των ισραηλινών ηγεσιών, και γίνεται προσπάθεια να καταδειχτεί πώς χρησιμοποιούνται επισταμένα για να αποτραπεί η ειρήνη στην περιοχή και να επιβληθεί η ισραηλινή κατοχή με ολοένα πιο καταπιεστικό, πιο βαθιά αποικιοκρατικό τρόπο. Ένα τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στα γεγονότα του πρώτου χρόνου του παρόντος πολέμου. Το βιβλίο στοχεύει στην αποκατάσταση της ροής των γεγονότων που οδήγησαν στην 7η Οκτωβρίου και στη σημασία της ημερομηνίας αυτής στο να γίνει κατανοητό ότι οι λαοί της περιοχής θα αντιστέκονται για όσο χρειαστεί απέναντι στις κατοχικές, επεκτατικές, γενοκτονικές βλέψεις ενός κράτους που θεωρείται το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης.
Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην «αυτοάμυνα»
Οι ισραηλινές ηγεσίες έχουν μια μόνιμη επωδό: το δικαίωμα στην αυτοάμυνα γιατί «δέχονται επίθεση». Σύμφωνα με άρθρο γνώμης του Ντέιβιντ Γουάινμπεργκ (αντιπροέδρου του Ινστιτούτου Εθνικής Ασφάλειας και Σιωνιστικής Στρατηγικής και διευθυντή στο γραφείο του Κέντρου Ισραηλινών και Εβραϊκών Υποθέσεων στον Καναδά) το 2021 στην Jerusalem Post «το Ισραήλ πρέπει να αποδείξει ότι έχει την ελευθερία να υπερασπίζεται τον εαυτό του» (ο τίτλος του άρθρου). Ο Γουάινμπεργκ υποστηρίζει στο άρθρο του ότι το Ισραήλ κατηγορείται από όλον τον κόσμο κάθε φορά που χρειάζεται να υπερασπιστεί την ύπαρξή του απέναντι στη Hamas, κάνοντας αναφορά στη φράση «δυσανάλογη βία», η οποία ακούγεται συχνά για τις πολεμικές επιχειρήσεις του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους.[1] Αφού εξηγεί την αποτελεσματικότητα της τακτικής «κουρεύω το γκαζόν» που ακολουθεί το Ισραήλ από την ίδρυσή του μέχρι τώρα σε ολόκληρη την Παλαιστίνη, δηλαδή τις τακτικές επιθέσεις στη γη της Παλαιστίνης με σκοπό την εξαφάνιση των…ζιζανίων[2], αναρωτιέται αν η βία που ασκείται είναι αρκετή: «Το ερώτημα είναι αν το Ισραήλ χρησιμοποίησε αρκετή δύναμη στην επιχείρηση “Προστατευτική Αιχμή” (Protective Edge) το 2014 και προκάλεσε αρκετό πόνο στον εχθρό έτσι ώστε να εξαγοράσει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι χρόνου ως ανάπαυλα πριν από τον επόμενο γύρο “κουρέματος του γκαζόν”, που είναι σήμερα [σ.σ. το 2021]. Το ερώτημα είναι αν αυτή τη φορά το υπουργικό συμβούλιο θα εγκρίνει αρκετή βία για να σφυροκοπήσει και να αποτρέψει τη Hamas για ακόμη μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο μέλλον. Μια ισοπαλία με τη Hamas είναι στρατηγικά μη ικανοποιητική.»[3]
Αυτά τα λόγια, του 2021, δεν διαφέρουν από τα πρωτοσέλιδα της ίδιας εφημερίδας τις πρώτες εβδομάδες μετά την 7η Οκτωβρίου. Στις 17 Νοέμβρη 2023 κυκλοφόρησε με κεντρικό τίτλο/υπότιτλο στο editorial της:[4] «Καμία κατάπαυση πυρός τώρα – Τώρα είναι η στιγμή να αφήσουμε την κατάσταση εκεί που βρίσκεται. Ο κόσμος πρέπει να επιτρέψει στο Ισραήλ να κάνει αυτό που πρέπει να κάνουμε, μέχρι να τελειώσει η ιστορία αυτή.» Το ίδιο άρθρο αναφέρεται και στις δηλώσεις της Χίλαρι Κλίντον ότι η κατάπαυση πυρός θα ωφελούσε τη Hamas και θα διαιώνιζε τον κύκλο βίας. Τον Οκτώβριο του 2024, ο Γουάινμπεργκ, τακτικός αρθρογράφος της Jerusalem Post, και πάλι γράφει για το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, αυτή τη φορά κατακεραυνώνοντας όποιον ή όποια εκτός και εντός Ισραήλ δεν ευθυγραμμίζεται εντελώς με την τακτική και την πολιτική του κατοχικού κράτους. «Την παραμονή του Yom Kippur, ξέρω ότι πρέπει να εξιλεωθούμε για τις αμαρτίες μας και να συγχωρήσουμε τους άλλους. Καθώς βρίσκομαι, όμως, έναν χρόνο μέσα σε έναν πολυμέτωπο πόλεμο στον οποίο το Ισραήλ μάχεται για τη ζωή του, δεν έχω διάθεση συγχώρεσης.», ξεκινάει το άρθρο που τιτλοφορείτει «Καμία Συγχώρεση».[5]
Το επιχείρημα της αυτοάμυνας, που πλέον επαναλαμβάνουν και οι «πρόθυμοι» υποστηρικτές της ισραηλινής ηγεσίας ανά τον κόσμο, όντως αναφέρεται στο άρθρο 2 (4) της Χάρτας του ΟΗΕ[6] όπου τονίζεται ότι απαγορεύεται η απειλή ή η χρήση βίας ενάντια σε ένα κράτος από άλλο, και καλούνται όλα τα μέλη του ΟΗΕ να σέβονται την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και την πολιτική ανεξαρτησία άλλων κρατών. Συμπληρώνεται από το άρθρο 51 στο Κεφάλαιο VII[7] που αναφέρει ότι «τίποτα στον παρόντα Χάρτη δεν θίγει το εγγενές δικαίωμα ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης εναντίον μέλους των Ηνωμένων Εθνών, έως ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας λάβει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.» Προστίθεται βέβαια ότι τα «μέτρα που λαμβάνονται από τα Μέλη κατά την άσκηση αυτού του δικαιώματος αυτοάμυνας θα αναφέρονται αμέσως στο Συμβούλιο Ασφαλείας και δεν θα θίγουν με κανένα τρόπο την εξουσία και την ευθύνη του Συμβουλίου Ασφαλείας, σύμφωνα με τον παρόντα Χάρτη, να λάβει ανά πάσα στιγμή όποια δράση κρίνει απαραίτητο για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.» Μάλλον δεν χρειάζεται να θυμίσουμε ότι, όπως πάντα, έτσι και τους τελευταίους μήνες στη Γάζα η ισραηλινή ηγεσία εννοείται δεν έχει ενημερώσει για κάποιο «μέτρο αυτοάμυνας» και δεν έχει σεβαστεί καμία απόφαση του ΟΗΕ, είτε του Συμβουλίου Ασφαλείας είτε της Γενικής Συνέλευσης.
Ωστόσο, με βάση αποφάσεις του ΟΗΕ, δικαίωμα αυτοάμυνας, όπως και άλλα δικαιώματα, έχουν και οι κατεχόμενοι. Το 1974, η απόφαση 3314 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ[8] απαγόρευε σε κράτη να διατηρούν «οποιουδήποτε τύπου στρατιωτική κατοχή, ακόμη και προσωρινή και αναγνώριζε όχι μόνο το δικαίωμα των κατεχόμενων λαών «στην αυτοδιάθεση, την ελευθερία, και την ανεξαρτησία» (κάνοντας ειδική μνεία σε όσους λαούς βρίσκονται «υπό αποικιακό και ρατσιστικό καθεστώς ή άλλης μορφής ξένη κυριαρχία») αλλά και το δικαίωμα των κατεχόμενων λαών «να αγωνίζονται γι’ αυτά, να ζητήσουν και να λάβουν υποστήριξη» σε αυτήν την προσπάθεια.
Μάλιστα, το 1982, η πρόβλεψη αυτή συμπληρώνεται από την απόφαση 37/43 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, η οποία αποσαφηνίζει ότι ο αγώνας για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα, και απελευθέρωση από αποικιακή και ξένη κυριαρχία και κατοχή, με όλα τα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης πάλης, είναι καθόλα νόμιμος. Επιπλέον, στην απόφαση στα σημεία 1 και 2 τονίζεται ξεκάθαρα ότι η απόφαση δεν αναφέρεται μόνο σε κράτη αλλά και στη «νομιμότητα του αγώνα για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία λαών», στα σημεία 21 και 22 καταδικάζει το Ισραήλ για τη συμπεριφορά του απέναντι στον παλαιστινιακό λαό και για την εισβολή στο Λίβανο, ενώ στο σημείο 23 καλεί σε στήριξη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) στον αγώνα της για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία.[9]
[…]
Συλλογική τιμωρία
Σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο κανείς δεν μπορεί να τιμωρείται για πράξεις που δεν έχει κάνει. Η συλλογική τιμωρία μιας ομάδας (θρησκευτικής, φυλετικής, εθνοτικής, ή ό,τι άλλο) για κάτι που διέπραξε ένα ή συγκεκριμένα μέλη της παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Αυτό προβλέπουν οι Συμβάσεις της Γενεύης (1949) και τα συμπληρωματικά τους πρωτόκολλα (1979).[10] Είναι ακριβώς αυτό που υφίσταται ο πληθυσμός στη Λωρίδα της Γάζας όχι μόνο από τις 7 Οκτωβρίου 2023 και ένθεν, αλλά ουσιαστικά από τον Ιούνιο του 2007, όταν η ισραηλινή ηγεσία απέκλεισε τη μικρή λωρίδα γης αμέσως μόλις η Hamas ανέλαβε πλήρως την εξουσία στην περιοχή και εκδίωξε μέσα από ένοπλη σύγκρουση την Παλαιστινιακή Αρχή. Έκτοτε, τα τρόφιμα, τα φάρμακα, το νερό, το ρεύμα, το εμπόριο, ακόμη και τα παλαιστινιακά φτηνά εργατικά χέρια που δούλευαν στο Ισραήλ είναι με το «σταγονόμετρο». Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας ξεπερνάει τα 15 χρόνια,[11] και η μετατροπή της στην μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, στο όνομα της «αντιμετώπισης της Hamas», είναι χαρακτηριστική μορφή συλλογικής τιμωρίας.
Η μέθοδος της συλλογικής τιμωρίας (εκτός της πολιτικής απαρτχάιντ που ακολουθεί η ισραηλινή κατοχή) εφαρμόζεται και στη Δυτική Όχθη.[12] Ο ισραηλινός στρατός σφραγίζει ή ακόμη και γκρεμίζει τα σπίτια πολυμελών οικογενειών επειδή ένα μέλος τους θεωρείται ένοχο ή, ακόμη χειρότερα, απλώς ύποπτο για επίθεση ενάντια στον ισραηλινό στρατό κατοχής ή σε εποίκους. Σφραγίζει ολόκληρες πόλεις, επιβάλλει απαγορεύσεις κυκλοφορίας, προχωρά σε ανακαταλήψεις γης, ακόμη και σε, δια της βίας, απομάκρυνση πολιτών από τις εστίες τους. Όλα αυτά θεωρούνται συλλογική τιμωρία από τις Συμβάσεις της Γενεύης καθώς απαγορεύεται η τιμωρία τρίτων[13] (και μελών της ίδιας οικογένειας) για τις πράξεις ενός. Υπενθυμίζεται ότι στη Δυτική Όχθη δεν είναι η Hamas στην εξουσία, η οποία δεν είναι ούτε κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, και οι καταγγελίες διεθνών οργανισμών για παραβιάσεις των Συμβάσεων της Γενεύης και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου είναι αλλεπάλληλες και χρονολογούνται πολύ πριν την 7η Οκτωβρίου 2023. Μετά την 7η Οκτωβρίου, ο αριθμός των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δυτική Όχθη έχει εκτοξευτεί.[14]
Η συλλογική τιμωρία από πλευράς ισραηλινής κατοχής παρουσιάζεται πάντα υπό την μορφή των «αντιποίνων», του δικαιώματος στην «αυτοάμυνα». Στην επιχειρηματολογία αυτή δεν υπάρχει πουθενά, εννοείται, η λέξη «κατοχή».
[…]
Ως προς την «αναλογικότητα» των όποιων ισραηλινών αντιποίνων πριν την 7η Οκτωβρίου 2023, ενδεικτικά είναι τα στοιχεία του Γραφείου για τον Συντονισμό των Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ (OCHA) για την περίοδο 2008–2023 (μέχρι τον Ιούνιο).[15] Κατά την περίοδο αυτή, σκοτώθηκαν 6.541 Παλαιστίνιοι και τραυματίστηκαν 155.709. Οι 5.361 νεκροί καταγράφονται στη Λωρίδα της Γάζας, με τους 3.804 να χάνουν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια των τριών μεγάλων ισραηλινών στρατιωτικών επιχειρήσεων «αντιποίνων», το 2008, το 2012, και το 2014. Εξ αυτών, μόνο οι 1.023 καταγράφονται ως ένοπλοι. Οι περισσότεροι τραυματίες (90.038) καταγράφονται στη Δυτική Όχθη, εκ των οποίων οι 2.596 τραυματίστηκαν από επιθέσεις εποίκων και οι υπόλοιποι, με εξαίρεση 60 περιπτώσεις που δεν έχουν διευκρινιστεί, από τον ισραηλινό στρατό. Χαρακτηριστικό της τακτικής που ακολουθείται είναι ότι 85.500 Παλαιστίνιοι τραυματίστηκαν σε άοπλες διαδηλώσεις.
Την ίδια περίοδο, σκοτώθηκαν 309 Ισραηλινοί και τραυματίστηκαν 6.331. Από τους νεκρούς, οι 132 είναι μέλη των ενόπλων δυνάμεων, ενώ οι 177 είναι πολίτες, εκ των οποίων οι 90 είναι έποικοι. Από τους τραυματίες, οι 1.592 είναι μέλη των ενόπλων δυνάμεων, οι 4.739 είναι πολίτες, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται 1.156 έποικοι. Τα νούμερα, ενίοτε, εκφράζουν με μεγάλη γλαφυρότητα μια πραγματικότητα, που είναι ξεκάθαρο ότι προϋπήρχε της 7ης Οκτωβρίου 2023.
[…]
Γενοκτονία (ή πώς η «αυτοάμυνα» οδηγεί σε Γενοκτονία)
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, ο επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, Γκρεγκ Μοκχάιμπερ, έθεσε επί τάπητος και το ζήτημα της διάπραξης γενοκτονίας, ήδη από τις πρώτες ημέρες της επίθεσης του Οκτωβρίου 2023. Ο Μοκχάιμπερ παραιτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2023, καταγγέλλοντας ότι ο ΟΗΕ απέτυχε να αποτρέψει μια «εγχειριδιακού τύπου γενοκτονία» σε βάρος των Παλαιστίνιων στη Γάζα -και «δείχνοντας» ως συνενόχους τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, και σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών στην 4σέλιδη επιστολή του.[16]
Σύμφωνα με τη «Σύμβαση για την πρόληψη και την τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας»[17] ως γενοκτονία νοείται «οποιαδήποτε από τις ακόλουθες πράξεις που διαπράττονται με πρόθεση να καταστραφεί, εν όλω ή εν μέρει, μια εθνική, εθνοτική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα, ως τέτοια:
-δολοφονία των μελών της ομάδας,
-πρόκληση σοβαρής σωματικής ή ψυχικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
-εσκεμμένη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που αποσκοπούν στη φυσική καταστροφή της εν όλω ή εν μέρει,
-επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων εντός της ομάδας,
-η βίαιη μεταφορά παιδιών της ομάδας σε άλλη ομάδα.»
[…]
Σε «άμυνα» πριν καν την ίδρυση του
Αυτό που οι ισραηλινές ηγεσίες, και οι υποστηρικτές τους, παραλείπουν βέβαια στο σκεπτικό τους όσον αφορά στην «αυτοάμυνα» είναι ότι αντικειμενικά η ίδρυση ενός κράτους σε ένα έδαφος που κατοικείται κατά πλειοψηφία από άλλης εθνότητας και θρησκείας αυτόχθονα πληθυσμό, ο οποίος θα εκδιωχθεί από τη γη του προκειμένου να «χωρέσουν» οι χιλιάδες νέοι κάτοικοι που μεταφέρονται από άλλα σημεία του πλανήτη, είναι μάλλον προφανές ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις μεταξύ των αυτόχθονων. Απέναντι σε αυτές τις αντιδράσεις γεννήθηκε η λογική της «άμυνας».
Δεν προέκυψε ξαφνικά, χωρίς λόγο, η αντίδραση του αυτόχθονα πληθυσμού. Σύμφωνα με έρευνες του Ισραηλινού ιστορικού Ιλάν Παπέ, από την πρώτη στιγμή που εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις άρχισαν τη δράση τους στην περιοχή (πριν και κυρίως μετά τη δεκαετία του ’20), υπήρχε αναλυτικός κατάλογος των παλαιστινιακών χωριών που έπρεπε να «αλλάξουν χέρια», και αναλυτικές οδηγίες για το πώς θα γίνει αυτό έτσι ώστε οι κάτοικοί τους να εξωθηθούν σε εγκατάλειψή τους.[18]
[…]
Από πριν την επίσημη ίδρυση του κράτους του Ισραήλ καθώς και για έναν χρόνο μετά, μέχρι και το 1949 οπότε τελείωσε η πρώτη αυτή ένοπλη σύρραξη, υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν 8.000 – 15.000 Άραβες (ο αριθμός δεν μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί καθώς πολλοί «εξαφανίστηκαν», ενώ σε αυτόν συμπεριλαμβάνονται και οι πεσόντες Άραβες στρατιώτες των γειτονικών χωρών) και περίπου 6.000 Ισραηλινοί. Καταστράφηκαν ολοσχερώς τουλάχιστον 400 παλαιστινιακά χωριά και πόλεις, ενώ έγιναν δεκάδες σφαγές.[19] Μεταξύ αυτών, ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν οι σφαγές για τις οποίες ο Παπέ έχει συγκεντρώσει στοιχεία:
-στο Ντάιρ Γιασίν (9 Απριλίου 1948) όπου εκτελέστηκαν 93 Παλαιστίνιοι χωρικοί, εκ των οποίων οι 30 ήταν παιδιά. Γυναίκες επίσης βιάστηκαν και εκτελέστηκαν στη συνέχεια.
-στην Ταντούρα (22 Μάη 1948) όπου εκτελέστηκαν 110–230 Παλαιστίνιοι, και με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία τα γυναικόπαιδα κλήθηκαν να παρακολουθήσουν την εκτέλεση και τη συλλογή των σορών σε ένα σημείο.[20]
-στο Νταουάιμεχ, κοντά στη Χεβρώνα, (28 Οκτωβρίου 1948) όπου δολοφονήθηκαν 145 άμαχοι (συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών) και άλλοι 450 αγνοούνται έκτοτε (εκ των οποίων οι 170 γυναικόπαιδα),
-στο Σάφσαφ (29 Οκτωβρίου 1948), όπου εκτελέστηκαν 70 άνδρες.
Οι σφαγές είχαν ως απώτερο στόχο να τρομοκρατήσουν τον αυτόχθονα παλαιστινιακό πληθυσμό και να τον ωθήσουν στη φυγή. Και το πέτυχαν. Ο ΟΗΕ έχει καταγράψει περισσότερους από 750.000 πρόσφυγες.[21] Αντιστοιχούν στα τρία τέταρτα του παλαιστινιακού πληθυσμού που ζούσε στην περιοχή. Η απόφαση 194 του ΟΗΕ που αναφέρεται στο δικαίωμα επιλογής των προσφύγων για επιστροφή ή αποζημίωσή τους, αγνοείται συστηματικά 75 χρόνια και ουδείς ασχολείται. Το τέλος του πολέμου βρήκε το κράτος του Ισραήλ με 25% επιπλέον εδάφη από αυτά που όριζε η σχετική απόφαση ίδρυσής του από τον ΟΗΕ, όπως αναφέρει η οργάνωση Jewish Voice for Peace.
Στην «άμυνα» του Ισραήλ προφανώς οφείλεται και η περίπτωση του δηλητηριασμού των πηγαδιών των Αράβων το 1948, μια υπόθεση που είχε «θαφτεί» και ξαναβλέπει το φως τα τελευταία χρόνια μετά από την έρευνα των Ισραηλινών Μπένις Μόρις και Μπέντζαμιν Κένταρ.[22] Εδώ και δεκαετίες, κυκλοφορούσαν φήμες και μαρτυρίες για εβραϊκά στρατεύματα που στάλθηκαν να δηλητηριάσουν πηγάδια σε αραβικά χωριά. Οι δύο ερευνητές εντόπισαν επίσημα έγγραφα της επιχείρησης «Cast Thy Bread» (Πέτα το ψωμί σου) και παρουσιάζουν άλλη μια περίπτωση όπου το Ισραήλ, από την ίδρυσή του ακόμα, ήθελε να φροντίσει να θέσει τους όρους της «αυτοάμυνάς του» στους αυτόχθονες πληθυσμούς της περιοχής που κατέλαβε.
[1] Weinberg, David., “Israel must prove it has freedom to defend itself – opinion”, The Jerusalem Post, 13 Μαΐου 2021, https://www.jpost.com/opinion/israel-must-prove-it-has-freedom-to-defend-itself-opinion-668124
[2] «Ακριβώς όπως το κούρεμα του γκαζόν σας, πρόκειται για συνεχή, σκληρή δουλειά. Αν δεν το κάνετε, τα ζιζάνια αγριεύουν και τα φίδια αρχίζουν να γλιστρούν στους θάμνους. Έτσι και η μείωση των δυνατοτήτων και των φιλοδοξιών του εχθρού στη Γάζα απαιτεί την ισραηλινή στρατιωτική ετοιμότητα και την κυβερνητική προθυμία να κάνει χρήση βίας κατά διαστήματα, διατηρώντας παράλληλα ένα υγιές και ανθεκτικό ισραηλινό εσωτερικό μέτωπο παρά τις επανειλημμένες στρατιωτικές επιθέσεις.» Είναι μια, όσο το δυνατόν πιο ακριβής, μετάφραση της συγκεκριμένης αποστροφής του άρθρου.
[3] Μπορείτε να δείτε την αναφορά από το Γραφείο Συντονισμού για τις Ανθρωπιστικές Υποθέσεις – OCHA των Ηνωμένων Εθνών, για τα περιστατικά που συνέβησαν στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη από τις 8 έως τις 22 Αυγούστου 2023. Τι σημαίνει στην πράξη “κουρεύω το γκαζόν” καθημερινά, μόνο σε διάστημα λίγων ημερών. Γιατί η 7η Οκτώβρη 2023 δεν ήταν η αρχή. Δεν ήταν καν η μέση, δεν σχετιζόταν απλά με κάποιο μακρινό παρελθόν. Ήταν και όλα όσα συνέβαιναν στο όνομα της αυτοάμυνας και της υπεράσπισης του κράτους του Ισραήλ μέχρι και μία ώρα πιθανόν πριν από την επιχείρηση της 7ης Οκτωβρίου 2023. https://reliefweb.int/report/occupied-palestinian-territory/occupied-palestinian-territory-protection-civilians-report-8-21-august-2023-enarhe
[4] Jerusalem Post, “No ceasefire now”, 17 Νοεμβρίου 2023, https://www.jpost.com/opinion/article-773688
[5] https://davidmweinberg.com/2024/10/11/no-forgiveness/
[6] United Nations, Security Council, Purposes and Principles of the UN (Chapter I of UN Charter), Article 2(4) Prohibition of threat or use of force in international relations, https://main.un.org/securitycouncil/en/content/purposes-and-principles-un-chapter-i-un-charter#rel2
[7] Repertory of Practice of United Nations Organs, Charter od the United Nations, Chapter VII, Action with respect to threats to the peace, breaches of the peace and acts of aggression, https://legal.un.org/repertory/art51.shtml
[8] Human Rights Library, United Nations, General Assembly, Resolution 3314 (XXIX), Article 7, Definition of Aggression, University of Minnesota, 14 Δεκεμβρίου 1974, http://hrlibrary.umn.edu/instree/GAres3314.html
[9] United Nations, General Assembly, Resolution 37/43, 3 Δεκεμβρίου 1982, https://documents.un.org/doc/resolution/gen/nr0/425/21/pdf/nr042521.pdf
[10] International Committee of the Red Cross -ICRC, International Humanitarian Law Databases, Article 33 – Individual Responsibility, collective penalties, pillage, reprisals, https://ihl-databases.icrc.org/en/ihl-treaties/gciv-1949/article-33 and Doctor without Borders, The Practical Guide to Humanitarian Law, Collective Punishment, https://guide-humanitarian-law.org/content/article/3/collective-punishment/
[11] Unicef, The Gaza Strip, The humanitarian impact of 15 years of blockade, 2022, https://www.unicef.org/mena/documents/gaza-strip-humanitarian-impact-15-years-blockade-june-2022
[12] International Commission of Jurists, Israel/Palestine: Authorities must end collective punishment of Palestinians, 9 Φεβρουαρίου 2023, https://www.icj.org/israel-palestine-authorities-must-end-collective-punishment-of-palestinians/
[13] Human Rights Watch, Israel: Collective punishment against Palestinians, 2 Φεβρουαρίου 2023, https://www.hrw.org/news/2023/02/02/israel-collective-punishment-against-palestinians
[14] Για το ίδιο θέμα μεγάλο ενδιαφέρον έχει το άρθρο «Το Ισραήλ και ο μύθος της αυτοάμυνας» από το Jewish Voice for Labour, όπου ο δημοσιογράφος Ντέιβιντ Χιρστ, σε βίντεο του DoubleDown News αναλύει τις ευθύνες της Δύσης για όλα όσα συμβαίνουν επί δεκαετίες στην Παλαιστίνη υπό τον μανδύα της «αυτοάμυνας». Στο ίδιο βίντεο εμφανίζεται και ο Νετανιάχου από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να παρουσιάζει τον χάρτη με την ονομασία «Η καινούργια Μέση Ανατολή», όπου στον «καινούργιο διάδρομο ευημερίας και ειρήνης που ενώνει την Ασία μέσω Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, και Ισραήλ με την Ευρώπη», όπως είναι μάλλον αναμενόμενο, δεν υπάρχει πουθενά η Παλαιστίνη. https://www.jewishvoiceforlabour.org.uk/article/israel-the-myth-of-self-defence/
[15] United Nations, Office for the Coordination of Humanitarian Affairs – OCHA, Data on casualties, https://www.ochaopt.org/data/casualties
[16] The Guardian, “Top UN official in New York steps down citing ‘genocide’ of Palestinian civilians”, 31 Οκτωβρίου 2023, https://www.theguardian.com/world/2023/oct/31/un-official-resigns-israel-hamas-war-palestine-new-york
[17] United Nations, Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, 1948, https://www.un.org/en/genocideprevention/documents/atrocity-crimes/Doc.1_Convention%20on%20the%20Prevention%20and%20Punishment%20of%20the%20Crime%20of%20Genocide.pdf
[18] Pappe, Ilan., The ethnic cleansing of Palestine, 2007, εκδ. Oneworld
[19] Jewish Voice for Peace, The Nakba 15 Μάη 1948, http://www.jewishvoiceforpeace.org/wp-content/uploads/2015/07/JVP-Nakba-Fact-Sheet.pdf
[20] Στη συγκεκριμένη σφαγή αναφέρεται το συγκλονιστικό βραβευμένο σε διεθνή φεστιβάλ ομώνυμο ντοκιμαντέρ “Tantura” του Ισραηλινού σκηνοθέτη Άλον Σβάρτς, του 2022. Μπορείτε να δείτε συνέντευξη του σκηνοθέτη στο https://www.youtube.com/watch?v=qiE06XI9paU και το trailer στο https://www.imdb.com/title/tt16378034/?ref_=vp_close
[21] United Nations, Report of the Commissioner – General of the United Nations Relief and Works Agency for Palestine Refugees in the Near East, 2007, https://www.unrwa.org/userfiles/20100118141933.pdf
[22] Ofer Aderet, ‘”Place the Material in the Wells”: Docs Point to Israeli Army’s 1948 Biological Warfare’, Haaretz, 14 Οκτωβρίου 2022, https://archive.fo/5Iz9F
