Η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι αρχικά προφανώς μία ατομική περίπτωση. Αφορά τη δυνατότητα ενός κρατούμενου να ασκήσει το δικαίωμά του στην εκπαίδευση. Αυτό που φαίνεται όμως στη διαχείριση αυτής της ιστορίας από το κράτος είναι ότι η απέναντι πλευρά από τον Δημάκη διαθέτει πλήρη συνείδηση ότι δεν πρόκειται καθόλου για μία ατομική περίπτωση. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που με το παράδειγμά του, με τον αγώνα του και πάνω από όλα με την μεγάλη κοινωνική στήριξη που έλαβε προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του, έχει την αξία ενός συμβόλου του αγώνα των κρατουμένων, του αγώνα για μία δεύτερη ευκαιρία.
Ετσι αντιμετωπίζεται και έτσι εξηγείται η τόσο παράλογη και προκλητική, διαρκής και επαναλαμβανόμενη αθέτηση των δεσμεύσεων του κράτους απέναντι στον Δημάκη. Ένας συνεχής βασανισμός, που τον οδήγησε χθες, Σάββατο, να παραιτηθεί από την εκπαιδευτική διαδικασία, την οποιαδήποτε επικοινωνία ακόμα και με τον συνήγορό του, την ίδια του τη ζωή, συνεχίζοντας την απεργία πείνας και δίψας μέχρι τέλους.
Με όπλο το σώμα του και την ευαισθητοποίηση ενός μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης ο Βασίλης Δημάκης κατάφερε να ικανοποιηθεί αρχικά το αίτημά του. Αυτή τη στιγμή και πάλι, με πρόσχημα ότι δεν έχει βρεθεί ένα laptop και ένα στικάκι για ίντερνετ, δεν μπορεί να παρακολουθήσει τα μαθήματά του. Είναι αφόρητα σκληρό να πρέπει κανείς να ξεκινάει και να σταματάει έναν αγώνα με τόσο ακραία μέσα, όσο είναι η απεργία πείνας.
Όμως αυτό οφείλεται στον αδιανόητο σαδισμό με τον οποίον το κράτος αθετεί τις δικές του δεσμεύσεις, πάλι και πάλι, εμπαίζοντας τον Δημάκη και χωρίς να έχει τον παραμικρό δισταγμό την ώρα που λέει και ξελέει σαν να πρόκειται για μια οποιαδήποτε κουβέντα καφενείου.
Στις 17 Απριλίου ο Δημάκης μετήχθη από τις φυλακές Κορυδαλλού στις φυλακές Γρεβενών γιατί συμμετείχε ως εκπρόσωπος των κρατούμενων στις ειρηνικές κινητοποιήσεις για την αποσυμφόρηση των φυλακών εν μέσω COVID-19. Άμεσα, ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας, με στόχο τη μεταγωγή του πίσω στον Κορυδαλλό, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματά του, στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ, όπως προβλέπει ο νόμος, όπως έχει δικαίωμα, για να συνεχίσει να λαμβάνει και την υποτροφία του από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών. Στο πλευρό του στάθηκαν και στέκονται πολλές χιλιάδες άνθρωποι, φορείς, συλλογικότητες, οι συμφοιτητές και καθηγητές του.
Μέσα σε αυτόν τον αγώνα, ό,τι κέρδισε έγινε με κόπο, απέναντι στις συνεχείς κωλυσιεργίες του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. Πρώτα, με καθυστερήσεις, υπεγράφη η μεταγωγή του πίσω στον Κορυδαλλό, στη συνέχεια όμως, με πρόσχημα τον κορονοϊό, με απόφαση της Γενικής Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφίας Νικολάου απομονώθηκε από τους συγκρατούμενούς του και οδηγήθηκε στην ειδική πτέρυγα των κρατούμενων για τρομοκρατία στο υπόγειο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Το Υπουργείο υποστήριξε δημόσια, ψευδώς, ότι μπαίνει σε καραντίνα, το 14ήμερο της οποίας ολοκληρώθηκε, χωρίς να τηρηθούν οι δεσμεύσεις του κράτους απέναντί του.
Χρησιμοποιείται λοιπόν ως πρόσχημα η πανδημία και μετά διαφορετικές πρακτικές δυσκολίες, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος αυτός να εμπαίζεται την ώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, κάνοντας παράλληλα κινήσεις καλής θέλησης, όταν το Υπουργείο λέει δημόσια ψέματα. Εδώ δεν πρόκειται για ένα πρόσωπο που αλλάζει γνώμη. Πρόκειται για την υποχρέωση του κράτους να ανταποκριθεί σε ένα δίκαιο και αυτονόητο αίτημα.
Ακόμα και σήμερα, η Γενική Γραμματεία συνεχίζει τα ψέματα και τις προσχηματικές δικαιολογίες για την υπόθεσή του. Η κ.Νικολάου έφτασε στο σημείο, μεταξύ άλλων, να δηλώσει ότι «εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι μετά την 14ήμερη καραντίνα θα επιστρέψει άμεσα στο κελί του», ενώ παράλληλα και βολικά, δεν αναφέρει ότι εδώ και δύο εβδομάδες ο Δημάκης δεν έχει τα βιβλία του και εξοπλισμό για να συνεχίσει τις σπουδές του, όπως υποσχέθηκε η ίδια δημόσια.
Ζητούμε από την αρμόδια αρχή να σταματήσει το σαδιστικό παιχνίδι της διαρκούς αθέτησης υποσχέσεων προς τον Δημάκη.
Έχουμε καταλάβει πόσο ενοχλητική είναι η υπόθεσή του. Για τους αντίθετους λόγους είναι σημαντική και για μας. Ο διαρκής εμπαιγμός του δεν θα μας μπερδέψει και δεν θα αποδυναμώσει τον αγώνα του. Είμαστε και πάλι στο πλευρό του ζητώντας να τηρηθούν οι δεσμεύσεις της πολιτείας απέναντί του.
Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται αυτό. Θα μπορούσε απλώς να παίρνει το κράτος στα σοβαρά τις δεσμεύσεις του. Όμως δεν το κάνει. Όσοι όμως σταθήκαμε στο πλευρό του Δημάκη από την αρχή, είμαστε και πάλι εδώ.
Πηγή: The Press Project
