Από τότε που ανακαλύφθηκε το ποδόσφαιρο, εδώ και δεκάδες χρόνια , η « αχίλλειος πτέρνα» του ήταν ο… προπονητής.
Δύσκολο επάγγελμα γιατί ασχολείται κυρίως με παιδιά. Πρέπει λοιπόν, να συνθέσει χαρακτήρες. Aλλοίμονο του αν μέσα στην ομάδα, ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν και στο χώρο των προπονητών ταλέντα, όπως ξεχωρίζει ένας αρχιτέκτονας, ή ένας γιατρός από τους άλλους συναδέλφους τους, γιατί είναι ταλέντο. Με μια βασική διαφορά, ότι στον αθλητισμό, ο προπονητής είναι συνεχώς εκτεθειμένος σε μια διαρκή κριτική, εισπράττοντας τις ζητωκραυγές, ή την απογοήτευση «ατάκα και επί τόπου».
Ο προπονητής ποδοσφαίρου, μια και μιλάμε για το «λαϊκότερο άθλημα», δεν είναι απαραίτητο για να είναι καλός, να έχει υπάρξει και μεγάλος ποδοσφαιριστής. Πρέπει όμως, να έχει παίξει μπάλα, να γνωρίζει τη λειτουργία του γηπέδου, των αποδυτηρίων, να έχει τη δυνατότητα της περιγραφής, και της μετάδοσης στους παίκτες, αυτών που θέλει να πει. Πρόσφατα ζήσαμε τα όχι ευχάριστα γεγονότα με την αποπομπή του μεγάλου ποδοσφαιριστή Τραϊανού Δέλλα, από τη θέση του προπονητή της ΠΑΕ – ΑΕΚ. Ως συνήθως, όταν στραβοπατάει η ομάδα σε κάποια παιχνίδια, ο πρώτος που πληρώνει τα σπασμένα, είναι ο προπονητής, ο οποίος είναι το «άλλοθι» του προέδρου της ομάδας προς τους δυσαρεστημένους οπαδούς. Αλλάζουμε, λοιπόν, τον προπονητή και παίρνουμε παράταση, μέχρι να τον ξανα- αλλάξουμε…
Στην περίπτωση Δέλλα υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για να μπορέσει να σταθεί στην ΑΕΚ, όμως, στις ΠΑΕ τα πράγματα, είναι λίγο διαφορετικά. Εκεί μπαίνει «σφήνα» ανάμεσα στον προπονητή και την ομάδα ο επιχειρηματίας και η «αυλή του», και να μην ξεχνάμε και τα «λεφτά»…
Τα πράγματα για το Δέλλα, όσο η ΑΕΚ ήταν στη Γ΄ και Β΄ εθνική ήταν καλά, είχε μια ομάδα με μεγάλο όνομα, ο ίδιος υπήρξε μεγάλος και σοβαρός παίκτης, το έργο του δεν ήταν πολύ δύσκολο και η ομάδα ανέβηκε στη «Σούπερ Λίγκα» . Από εκεί και έπειτα, τα πράγματα στράβωσαν.
Ο Δέλλας, δεν θα έπρεπε να δεχτεί να γίνει προπονητής της ΠΑΕ – ΑΕΚ, έπρεπε να παραμείνει υπεύθυνος των Ακαδημιών, καλυτερεύοντας με διάφορα σεμινάρια, το τεχνικό του επίπεδο, γιατί είναι γνωστό ότι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός, ότι υπήρξε μεγάλος ποδοσφαιριστής. Αυτό ισχύει για όλα τα αθλήματα.
Τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο με την παρουσία του Μελισσανίδη, ο οποίος με τους δημόσιους καυγάδες του με το Μαρινάκη δημιούργησε ένα αφόρητο κλίμα, με μεγάλο αντίκτυπο στην ομάδα.
Τελικά, ο Μελισσανίδης είναι το αφεντικό της ΠΑΕ ναι η όχι; Εάν ναι, τότε στην ομάδα θα πρέπει να πέσουνε λεφτά. Ο επαγγελματικός αθλητισμός έχει τους δικούς του κανόνες. Πως ψάχνεις για μεγάλο προπονητή αν δεν έχεις φροντίσει να υπάρχει το ανάλογο ανθρώπινο υλικό; Η σοφή μας παροιμία λέει ότι, «τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και τους ανάλογους κώλους».
Και τελειώνοντας, ο επαγγελματικός αθλητισμός, είναι καταστροφή, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, κυρίως στη χώρα μας, που δεν έχουμε αθλητική παιδεία. Ιδίως σήμερα, που ενώ υπάρχουν 4 εκατομμύρια Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, εντελώς εξαθλιωμένοι, που δεν έχεις σχολεία, δασκάλους, χώρους άθλησης και παιχνιδιού, ζητάς από αυτόν τον κόσμο λεφτά για να παίξει η να αθληθεί το παιδί, εάν βέβαια το κρατάνε τα πόδια του από την πείνα…………
