Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Μνήμη ολοκαυτώματος

  Μνήμη που δεν ατονεί χάρις στα κατά συρροήν ολοκαυτώματα που έχει επιλέξει η ανθρωπότητα σαν αντίβαρο στην αυτοματική αναπαραγωγή..

 

Μνήμη που δεν ατονεί χάρις στα κατά συρροήν ολοκαυτώματα που έχει επιλέξει η ανθρωπότητα σαν αντίβαρο στην αυτοματική αναπαραγωγή της ζωής. Ολοκαυτώματα που δεν διαφοροποιούνται ούτε από τον αριθμό των θυμάτων τους , ούτε από τα παραληρήματα που αρθρώνονται σαν επιχειρήματα για την υλοποίησή τους.

Θα μπορούσαν οι Ναζί να επικρατήσουν και αυτό συνέβη έμμεσα χάρις στην καπιταλιστική ανάπτυξη και την μεταπολεμική οικοδόμηση της Γερμανίας από τους βιομηχανικούς κολοσσούς που έχοντας τις υποδομές τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης συνεργάστηκαν και αναπτύχθηκαν επιχειρηματικά στον “ελεύθερο κόσμο”. Εξάλλου όπως και η εξαιρετική Χάνα Άρεντ διαπιστώνει στην “Kοινοτοπία του κακού” που δημοσίευσε κατά τη δίκη του Άιχμαν προκαλώντας τον θυμό και των ομοθρήσκων της, η μεταπολεμική Γερμανία επανδρώθηκε στο πλειοψηφικό της κομμάτι από συνεργάτες των Ναζί μια και δεν μπορεί να περάσει από δικαστήριο η πλειοψηφία ενός λαού που αγκάλιασε αυτή την ας πούμε ιδεολογία, η συλλογική ενοχή δεν περνάει δικαστήρια.

Βέβαια η διορατική και αμερόληπτη μέχρι δημιουργίας εχθρότητας από όλα τα στρατόπεδα Εβραία φιλόσοφος δεν φανταζόταν πιθανά ακόμα κι έτσι το μέγεθος της διαπλοκής όλης της πολιτικής ηγεσίας των ισχυρών κρατών της Δύσης, στην άνοδο των Ες, Ες, προκειμένου να κρατηθούν οι γεωπολιτικές ισορροπίες τρόμου με την Σοβιετική Ένωση. Και φυσικά ο αντιεβραϊσμός δεν περιορίστηκε στους Ναζί , είναι παραδειγματικό πως μαντρώσανε οι Γάλλοι τους Εβραίους τους σε μια νύχτα και πως τους παραδώσανε στους Ναζί αλλά και η ενεργή συμμετοχή στην εξόντωσή τους από τμήματα πληθυσμών σε όλες τις κατεχόμενες από την Γερμανία χώρες και κυρίως τις ανατολικές. Για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας ένα πανευρωπαϊκό έγκλημα χρεώθηκε αποκλειστικά στους Ναζί που το επεξεργάστηκαν ασφαλώς και το μεθόδευσαν. Και αναρωτιέται κανείς πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα συνολικά , εμβαθύνοντας την ανάπτυξη και τους ολοκληρωτικούς γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του σημερινού κόσμου.
Η διαφοροποιημένη αντίληψη της πραγματικότητας από την άλλη, δεν είναι κατάκτηση της εποχής μας, Η ευρύτητα πνεύματος, η ανοχή, η ανεξιθρησκεία , είναι υπάρχουσες ήδη στον αρχαίο κόσμο, σαν αιρετικές σκέψεις και εχθροί μιας βαθιά αντικοινωνικής, ιεραρχικής και κλειστής κοινωνίας δέσμιας πάντοτε της χειραγώγησης που συνδυάζει τις προκαταλήψεις των πολλών με τα συμφέροντα των λίγων.
Παρακολουθούμε αιώνες την αναμέτρηση και η αναλογία προσφοράς της πνευματικότητας και του μηδενιστικού ιδεολογικοποιημένου αδιέξοδου των ανθρώπων παραμένει η ίδια. Αν υπάρχει ένα καίρια διαφοροποιό στοιχείο σε αυτό που ο προτεχνολογικος πολιτισμός ονομάζει κουλτούρα στην εβραϊκή παράδοση είναι ακριβώς το στοιχείο της ενοχής , αυτό εξάλλου το οποίο ερεθίζει επιφανειακές συνειδήσεις που το θεωρούν επιπόλαια οπισθοδρομικό και κόντρα στην χειραφετημένη υπόσταση του Ανθρώπου που είναι το μέτρο για τα πάντα .

Θα χρειαζόταν υποθέτω γερή δόση αδιαλλαξίας για να αρνηθεί σήμερα πια κάποιος την ιστορική τεκμηρίωση αυτής της άποψης που έσπρωξε τον Κάφκα να μιλήσει αλληγορικά για όλα τα πραγματικά δεινά της ανθρωπότητας. Αλλά παραμένει ασυνειδητοποίητο φυσικά και από στερεοτυπικά τυπολάτρες Εβραίους εξίσου οπισθοδρομικούς όπως όλοι οι “πιστοί” κάθε δοξασίας που καταλήγει σε δόγμα γύρω από το οποίο συντάσσονται και αναπαράγονται ιεραρχικά αλλά δεν ερευνούν και δεν συνδιαλέγονται με όλη την πραγματικότητα, συντηρώντας για λόγους συνοχής και πολιτικοκοινωνικών σκοπιμοτήτων κλειστές στην εξέλιξη κοινοτικές παραδόσεις. . Η ενοχή που δεν προσδιορίζεται πέραν ενός ξεκάθαρα συμβολικού προπατορικού αμαρτήματος, με άφθονες και αντικρουόμενες ερμηνείες , ούτως ώστε ο άνθρωπος να φορτωθεί εξαρχής με μια ευθύνη που υπερβαίνει κατά πολύ τα ατομικά του πλαίσια. Κάτι που ειδοποιεί ότι ο λογαριασμός απέναντι στον καθοδηγητικό συλλογικό Θεό δεν κλείνει με την προσωπική διαδρομή και κατοχύρωση , μια ενοχή που συνδαυλίζει την συνείδηση, και αφήνει νύξεις για την εξελικτική διαδρομή.
Η υπέρβαση της μνήμης δεν είναι ούτε η λήθη, ούτε η παραμυθία. Αν το δεις σαν χρέος απέναντι στους νεκρούς, είναι οι ζωντανοί που χρήζουν συνειδητοποίησης, που ο άρτος τους ο επιούσιος με τους τρόπους που εξακολουθεί να εξασφαλίζεται προεξοφλεί μια ζωή άμεσης γειτνίασης με τον τάφο.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/oXhCaVqB0x0″]

στο Tube το τρέιλερ της περσινής ταινίας του Πάβελ Παβλικόφσκι που εντυπωσίασε εφόλης της ύλης. Ο Πολωνός δημιουργός θίγει την συμμετοχή ομοεθνών του σε επιχειρήσης εξόντωσης των Εβραίων και επιλέγει για ηρωίδα μια ορφανή καθολική καλόγρια που αγνοεί μέχρι να πάρει το χρίσμα την εβραϊκή της προέλευση. Μια επίσκεψη στην μοναδική επιζήσασα θεία της, η οποία ανελίχθηκε σε κομματική κρατική αξιωματούχο θα γίνει και για τις δυό ταξίδι αυτογνωσίας, κατακερματισμένης ταυτότητας, θρυμματισμένου ψυχισμού και εισαγωγή σε μια νέα εποχή που χτίζεται πάνω σε παλιά ενταφιασμένα μυστικά.

Απόψεις