Στους αρχαίους Ρωμαίους, τα αναγκαία πράματα για την παραγωγή διαιρούνταν καθαρά σε «άλαλα όργανα δουλειάς» (πράγματα), «μισοάλαλα όργανα δουλειάς» (τα ζώα γενικά, βόδια, γαϊδούρια, πρόβατα, αγελάδες κ.α.), και «όργανα με λαλιά» (οι δούλοι, οι άνθρωποι). Ένα φτυάρι, ένα βόδι, ένας σκλάβος είχανε για τον αφέντη την ίδια αξία, όργανα που μπορούσε να πουλήσει, να αγοράσει, να ταπεινώσει, να καταστρέψει.
Στη σύγχρονη Ελλάδα και δη στην Μανωλάδα, η κατάσταση, μέσες άκρες, είναι κάπως έτσι: Χιλιάδες μετανάστες εργάτες γης, δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και διαμένουν σε παραπήγματα στα βάθη των χωραφιών, χωρίς κατά βάση πόσιμο νερό, χωρίς στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής, με τοίχους και σκεπή από νάιλον, ξύλινες παλέτες για κρεβάτι, χαρτόνια για σεντόνι. Στα θερμοκήπια δουλεύουν κάτω από το άγρυπνο μάτι του επιστάτη – μπράβου ο οποίος κυκλοφορεί από θερμοκήπιο σε θερμοκήπιο μηχανοκίνητα κι έχοντας είτε μια καραμπίνα είτε ένα περίστροφο στο πλάι, για παν ενδεχόμενο. Όταν κρίνουν σκόπιμο, ξυλοφορτώνουν όποιον ζητάει το μεροκάματό του, άλλοτε τον δένουν πίσω από μηχανάκι και των σέρνουν καταμεσής του δρόμου, άλλοτε μπουκάρουν στα σπίτια και τους βασανίζουν. Άλλοτε, όπως το 2008 όταν οι μετανάστες εργάτες γης αντέδρασαν, οργανώθηκαν και αγωνίστηκαν από κοινού για καλύτερα μεροκάματα και συνθήκες διαβίωσης, οργανώνουν νυχτερινές επιδρομές στα σπίτια με ρόπαλα, σιδερολοστούς, μαχαίρια και απειλούν, χτυπούν, τραυματίζουν ανθρώπους και καταστρέφουν το βιός τους…
Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών εργατών γης, με ευθύνη των κρατικών υπηρεσιών, είναι χωρίς νόμιμα έγγραφα. Το αποτέλεσμα που νομίζουν οι πολλοί – και έχει απόλυτη βάση – είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρουν το δίκιο τους πουθενά. Ακόμη και όταν αδικούνται δεν μπορούν να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε δημόσια ή κρατική αρχή καθώς είναι «παράνομοι» και συλλαμβάνονται. Εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια που επικρατεί αυτή η κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή της Μανωλάδας κανείς από τους τραμπούκους, μπράβους και γκάγκστερ των μεγαλοκαλλιεργητών φράουλας δεν έχει τιμωρηθεί ποτέ, γιατί οι μετανάστες γης δεν μπορούν ούτε νομικά να κινηθούν ενώ οι κρατικές αρχές σφυρίζουν αδιάφορα, κάτι που επεσήμανε και η εισαγγελέας στη δίκη. Τι γίνεται όμως όταν τελικά μια υπόθεση, όπως αυτή που σημειώθηκε πέρσι με τον τραυματισμό 35 ανθρώπων από πυροβόλα όπλα, πάει στα δικαστήρια;
Ας μας επιτραπεί μια μορφή χυδαίας προσέγγισης: Το σκορ γίνεται 7 – 0. Και οι εφτά δικαστές πείστηκαν (με πoιο τρόπο άραγε;) ότι οι τέσσερις κατηγορούμενοι, επί της ουσίας, ήταν αθώοι. Ο τίτλος αυτής της προκλητικής απόφασης, στη δίκη – παρωδία όπως εξελίχθηκε, σύμφωνα με τους αδέκαστους δικαστές – κριτές είναι: Χρωστάς – Πυροβολείς – Τραυματίζεις – Αθωώνεσαι. Μάλιστα το …7 – 0 δεν επιτρέπει στην Εισαγγελία Εφετών να ασκήσει έφεση αφού πρόκειται για ομόφωνη κρίση των δικαστών. Μόνο η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου έχει το δικαίωμα να ασκήσει αναίρεση κατά της απόφασης του κακουργιοδικείου, κάτι το οποίο φαίνεται να είναι – για την ώρα – στις διαθέσεις της…
Η απόφαση αυτή όχι μόνο νομιμοποιεί την ουσία του φυλετικού διαχωρισμού, αλλά καθιστά στοιχείο της κοινωνικής ηθικής τις ρατσιστικές πρακτικές. Την ίδια στιγμή ανάβει «πράσινο φως» για τον κάθε εργοδότη να συμπεριφερθεί κατά το δοκούν σε οποιονδήποτε εργαζόμενο διεκδικεί ακόμη και το ελάχιστο που μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του. Για να το πούμε απλά: Όταν ένας εργαζόμενος ή μια ομάδα εργαζομένων ζητά δεδουλευμένα μηνών από την εργοδοσία και αντί για χρήματα εισπράττει σφαίρες και οι …πυροβολητές μαζί με αυτούς που τους έδωσαν το ελεύθερο να κουβαλούν όπλα και να τα χρησιμοποιούν αθωώνονται, τότε, απελευθερώνεται η …φαντασία του κάθε εργοδότη για να μεταχειριστεί οτιδήποτε προκειμένου να μην ικανοποιήσει κανένα δίκαιο αίτημα των εργαζομένων.
Αφήστε που μπορεί κανείς εργοδότης να μπει στον πειρασμό να …κρεμάσει τους εργαζόμενους. Οι «συνάδελφοί» του γάζωσαν με σφαίρες και δεν έπαθαν τίποτα το κρέμασμα πόσο να πάει. Το πολύ πολύ αν δεν αθωωθεί να τιμωρηθεί με …επίπληξη!!!
