Είναι μέρες σαν κι αυτή, που τα ταιμλαιν γεμίζουν με ευχαριστίες στις «γυναίκες της ζωής μας». Μάνες, αδελφές, γυναίκες, κόρες. Α, ναι, ξέχασα: και «γκόμενες».
Από αύριο και για άλλες 363 μέρες οι ίδιες αυτές γυναίκες θα κατεβαίνουν καθημερινά, αργά και βασανιστικά, τα σκαλοπάτια μιας καθημερινής και διαρκούς αθλιότητας. Στην εργασία, στο σπίτι, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, στα εξώφυλλα των περιοδικών, στα μονόστηλα των εφημερίδων, μπροστά στην κουζίνα, πίσω από τη σκούπα, κάτω από το χαλί, δίπλα από το πλυντήριο, μέσα στον καθρέφτη. Καταπίεση ζωγραφισμένη στο λεξιλόγιο, στην καθημερινή λεκτική επικοινωνία. Και που απολήγει στο σώμα. Άλλωστε, οι μεντεσέδες που κρατάνε τη σκέψη μας είναι σφηνωμένοι γερά πάνω στον πρωταρχικό καταμερισμό εργασίας.
Δεν είναι δα και τόσο περίεργο, λοιπόν, που και οι ίδιες οι γυναίκες πιστεύουν πως κάτι δεν έκαναν καλά. Κάπου δεν μίλησαν όπως έπρεπε. Κάποιον δεν σεβάστηκαν. Ίσως και «καλά να πάθουν». Και, κάποιες φορές, το λένε οι ίδιες για τον εαυτό τους. Όμως, δεν υπάρχει λέξη να τις στηρίξει. Δεν υπάρχει μέρος ν’ ακουμπήσουν. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι δεν είναι μόνο η πόρτα που θέλει ξήλωμα. Είναι ότι χρειάζεται να αχρηστευθεί το ίδιο το σύστημα των μεντεσέδων που κρατάει ζωντανή την αναπαραγωγή της πολλαπλής αυτής καταπίεσης
των γυναικών. Ευτυχώς, όμως, υπάρχει αυτή η 365η μέρα και επιτέλους έρχεται «η ανάβασή» τους στην επιφάνεια της ζωής.
* * *
Πρόσφατα ανακάλυψα την ταινία με τίτλο «Η Ανάβαση». Τρία στοιχεία έχουν ενδιαφέρον: Το πρώτο είναι ότι την σκηνοθέτησε γυναίκα. Η Λαρίσα Σεπίτκο. Το δεύτερο είναι ότι ήταν Ουκρανή. Το τρίτο είναι το γεγονός πως το ότι ήταν Ουκρανή δεν είχε καμιά σημασία: διότι δεν μίλησε για την Ουκρανία. Ούτε για τη Ρωσία. Μίλησε, στη μία και μοναδική της ταινία, για τη Σοβιετική Ένωση, τον Άνθρωπο, τη ζωή και τον θάνατο.
Από το facebook του Κώστα Τρακόσα.
***
