Για κόμμα που μόλις κέρδισε 2 απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, βρίσκεται 20 μονάδες μπροστά από την αξιωματική αντιπολίτευση κι έλαβε πανηγυρικά ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, η Νέα Δημοκρατία, είναι αλήθεια, πώς παρουσιάζει πολλές «αρρυθμίες». Αυτός ο χαρακτηρισμός χρησιμοποιείται στα περισσότερα ΜΜΕ, όμως στην πραγματικότητα αυτά που βλέπουμε στο κυβερνών κόμμα συνιστούν πραγματικά περίεργα και αντιφατικά φαινόμενα.
Ο πρόσφατα ορκισμένος υπουργός Επικρατείας Μάκης Βορίδης διαφωνεί ευθέως με τον πρωθυπουργό που τον διόρισε για το αν θα πρέπει να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση για τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης παρουσιάζεται «αδιάβαστος» στην Βουλή και αποδίδει στον ΣΥΡΙΖΑ την ρύθμιση για την ασυλία των τραπεζικών στελεχών την οποία και παρουσιάζει ως αρνητικό φαινόμενο. Τέλος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη δηλώνει πως καταργεί την Πανεπιστημιακή Αστυνομία και προτείνει την δημιουργία έφιππου σώματος η οποία και απορρίπτεται από το Μέγαρο Μαξίμου.
Ακόμη κι αν αποδώσει κανείς στον Γιώργο Φλωρίδη άγνοια, είναι σαφές πως κάτι δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Με τον πρωθυπουργό είτε να διαφωνεί, είτε να «κρεμάει» το υπουργικό του Συμβούλιο. Εικόνα σαφώς αντίθετη με την εικόνα της μιας κυβέρνησης – «καλοκουρδισμένης μηχανής» που «έχει σηκώσει τα μανίκια» για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της μετά από μία εμφατική εκλογική υπερίσχυση.
Ο πρώτος λόγος που παρουσιάζονται σωρηδόν αυτά τα φαινόμενα, φαίνεται να σχετίζονται με τον συσχετισμό δυνάμεων στο κοινοβούλιο και συνολικά στην πολιτική σκηνή, που προέκυψε από τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.
Αυτός έχει πλέον δύο χαρακτηριστικά: Το πρώτο είναι η σαφής υποχώρηση του χώρου που αποκαλείται «κεντρο-αριστερά», δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ως γνωστόν αμφότερα τα δύο κόμματα αθροίζουν 79 πράγμα που σημαίνει ότι αυτόνομα δεν μπορούν να καταθέσουν ούτε πρόταση μομφής (50 βουλευτές) και ούτε λόγος για πρόταση σύστασης εξεταστικής επιτροπής (120 βουλευτές). Με δεδομένες μάλιστα τις πολιτικές τους θέσεις και τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» τους δίνουν απλόχερα την ευκαιρία στην Ν.Δ να παίζει μαζί τους το παιχνίδι της «γάτας με το ποντίκι» στις ψηφοφορίες νομοσχεδίων. Με χαρακτηριστικό παράδειγμα το επικείμενο νομοσχέδιο για την ψήφο των απόδημων. Επίσης στο ίδιο κοινοβούλιο έχει πλέον συγκροτηθεί, έστω και με μικρότερη κοινοβουλευτική δύναμη μία ακροδεξιά αντιπολίτευση της τάξης των 34 βουλευτών (Σπαρτιάτες, Νική, Ελληνική Λύση) με την Πλεύση Ελευθερίας να πιθανολογείται πώς θα έχει σε πολλά νομοθετήματα «ταύτιση απόψεων». Όπως λένε μάλιστα κάποιο εντός Ν.Δ η Ελληνική Βουλή πλέον αντιστοιχίζεται σε ισορροπίες με τα περισσότερα κοινοβούλια της Ευρώπης.
Αυτές οι συνθήκες λοιπόν φαίνεται πως δίνουν στην Νέα Δημοκρατία τον πολιτικό «χωροχρόνο» να πάψει να ασχολείται «με τον απέναντι» και να εστιάζει στις ισσοροπίες στο εσωτερικό της. Αυτές που στην προηγούμενη διακυβέρνηση δεν είχε την «πολυτέλεια» να αναδείξει.
Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με τις ισορροπίες εντός της Νέας Δημοκρατίας. Είναι αλήθεια πως στις τελευταίες εκλογές η ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη κατάφερε σε κομβικές περιφέρειες της χώρας να εκλέξει τους βουλευτές της αρεσκείας της. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα υποψήφιοι- «αλεξιπτωτιστές» έφεραν τα πάνω- κάτω εκθρονίζοντας από τις πρώτες θέσεις των ψηφοδελτίων βουλευτές με «παραδόσεις» και οργανωτικές υποδομές πολλών ετών. Επίσης οι λεγόμενοι «Καραμανλικοί» προέκυψαν «αποδεκατισμένοι» με τον Κ.Α Καραμανλή να έχει παραμεριστεί λόγω της υπόθεσης των Τεμπών και τον Νίκο Δένδια «υπό εποπτεία» στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Δεν ισχύει το ίδιο όμως για τους λεγόμενους «Σαμαρικούς». Ο πρώην πρωθυπουργός συνεχίζει να διαθέτει έναν «σκληρό πυρήνα» βουλευτών στην Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας που είναι σε άμεση εξάρτηση από αυτόν. Επίσης όμως διαθέτει έναν διευρυμένο κύκλο επιρροής που συναπαρτίζεται από σειρά βουλευτές και στελέχη τα οποία πρωταγωνίστησαν στις κυβερνήσεις του και έχουν θέση στην σημερινή κυβέρνηση (π.χ Β.Κικίλιας, Νότης Μηταράκης) ενώ βρίσκεται σε «ανοιχτό δίαυλο» και με τα στελέχη που προέρχονται από το ΛΑΟΣ (Μ.Βορίδη, Θ.Πλεύρη) με τον πρώτο να έχει πλέον κομβική θέση στο κεντρικό επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου διατηρώντας έναν σχετικά αυτόνομο ρόλο από τον πρώην πρωθυπουργό, διατηρώντας όμως την σχέση.
Όλη αυτή η «πτέρυγα» της Νέας Δημοκρατίας κάθε άλλο παρά βλέπει αρνητικά το γεγονός ότι πλέον υφίσταται και μία «ακροδεξιά αντιπολίτευση». Τουναντίον εκτιμά ότι αυτό θα «μετακινήσει» τον πολιτικό προβληματισμό σε θέσεις πολύ πιο συμβατές με τις δικές της. Την ίδια στιγμή μάλιστα «κοιτάζει» προς την Ευρώπη διαπιστώνοντας πως είναι πλέον παγιωμένη τάση οι συγκυβερνήσεις δεξιών κομμάτων με την ακροδεξιά. Αυτά σε μία περίοδο που υπάρχουν εκκρεμότητες ακόμη για την πλήρη υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών ενώ έχει ανοίξει διάλογος Αθήνας – Άγκυρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να «τρέχει» τα πάντα με τους δικούς του συνεργάτες. Γεγονός αυταπόδεικτο αφού υπουργός Εξωτερικών είναι ο στενός του συνεργάτης Γιώργος Γεραπετρίτης.
Ο τρίτος λόγος σχετίζεται με την προσωπική στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Φιλοδοξεί να οικοδομήσει για τον εαυτό του τα προφίλ ενός «κεντροδεξιού» πολιτικού, παρά το γεγονός ότι εφάρμοσε και θα συνεχίζει να εφαρμόζει μια ακραία νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Οι λόγοι που έχει αυτή την στόχευση φαίνεται να προκύπτουν από την «γραμμή» του επικοινωνιακού του επιτελείου αλλά κυρίως από τη προδιάθεσή του να προσαρμοστεί στα «δεδομένα» και τις προδιαγραφές ενός «σύγχρονου πρωθυπουργού δυτικού τύπου» στα πρότυπα του Εμμανουέλ Μακρόν.
Όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς έχει ενισχύσει την παρουσία των στελεχών από το λεγόμενο «ακραίο κέντρο» στην κυβέρνηση του, ενώ στελέχη αυτού του είδους συνεχίζουν να αποτελούν το «περιβάλλον» του. Η νίκη του στις τελευταίες εκλογές και το εμφατικό ποσοστό του 40% έδωσαν – όπως φαίνεται- στον Κυριάκο Μητσοτάκη την αναγκαία αυτοπεποίθηση για να κινηθεί με ακόμη πιο έντονους ρυθμούς σε αυτή την κατεύθυνση. Μάλιστα η ευθύτητα με την οποία η Ντόρα Μπακογιάννη «ξεπέρασε» την επίσημη γραμμή του Μ. Μαξίμου δηλώνοντας ευθέως ότι «καταργήθηκε» η Πανεπιστημιακή Αστυνομία, δείχνει ότι πρόκειται για απόφαση που λήφθηκε στο «πολύ στενό» πρωθυπουργικό περιβάλλον.
