Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Πότε θα ‘ρθεί το καλοκαίρι ;

Ο δρόμος της επιστροφής ανοιχτός, που άλλα καλοκαίρια που από το Κρυονέρι μέχρι τη Λένορμαν πηγαίναμε σέρνοντας. Μια ψυχοπλακωτική άνεση, επιστρέφοντας...

Ο δρόμος της επιστροφής ανοιχτός, που άλλα καλοκαίρια που από το Κρυονέρι μέχρι τη Λένορμαν πηγαίναμε σέρνοντας. Μια ψυχοπλακωτική άνεση, επιστρέφοντας.

To soundtrack της επιστροφής το ‘χε διαλέξει η Ε., παλιά πασίγνωστα- σε εμάς- γαλλικά, ιταλικά, αμερικάνικα τραγούδια. Τα αναμενόμενα δηλαδή όταν επιστρέφεις από κάπου παρέα με την Ε. που μένει για ώρες σιωπηλή στο τιμόνι, ατενίζοντας μια λεπτομέρεια που της έχει ξεφύγει, ή δεν καλοθυμάται, στα τοπία .

«Στα τραγούδια όλοι είναι πιστοί…» παραμιλάει κάποια στιγμή με τον γνωστό στόμφο και την κατηγορηματικότητα που απέκτησε τα τελευταία χρόνια, από τότε που αποφάσισε, πολύ καθυστερημένα πλέον, να πάψει να είναι συνεσταλμένη. Εγώ παλεύω πάλι με τη ζώνη που με εγκλωβίζει σε έναν χωρόχρονο ατελείωτων αναδρομών, μέχρι να προσέξω μια λεπτομέρεια ή κάτι που δεν καλοθυμάμαι στα τοπία των τραγουδιών.

«Έχουν όλα και όλοι αισθητά αλλάξει, αλλά χωρίς να έχουν αλλοιωθεί, αυτοί, έτσι ήμασταν πάντα , οι καταστάσεις απλά μας αποκαλύπτουν» απαντώ στην ερώτηση που δεν μου έκανε η Ε. «Είναι που όλα έχουν φανερώθηκαν πλέον και που τα σχόλια για την αλήθεια ή την απόσταση από την αλήθεια παραμένουν αμετάφραστα μέσα μας. Τα νέα τραγούδια που βγαίνουν, μας έχουν συμβεί. Παντού ξαναπηγαίνουμε πια. Βρήκαμε τους προορισμούς και χάσαμε οριστικά το νόημά τους. Τώρα δεν έχουμε να περιμένουμε παρά τις αλλαγές, δοκάρια που σαπίζουν, ολοκαίνουργια μαγαζιά που «σκίζουν» τη μια χρονιά και κλείνουν την επόμενη, ένας φίλος που μας άφησε, μια μάνα που δεν γνωρίσαμε, ενός φίλου που έχουμε χρόνια να δούμε… Τα νέα μας έχουνε συμβεί. Παντού ξαναπηγαίνουμε πια. ».

Καταλαβαίνω από τον τρόπο που η Ε. είναι αφηρημένη ότι με ακούει αλλά εξακολουθεί πεισματικά να μένει σιωπηλή να περιμένοντας να πω κάτι. Επιχειρώ:
«Αλήθεια, έχεις επιστρέψει ποτέ στον τόπο ενός άλλου, , που τον έχει προ πολλού εγκαταλείψει; Έχεις επιστρέψει ποτέ στο χωριό ενός άλλου, στη θέση του, για να ψάξεις τις παλιές του παρέες, τις κρυψώνες, τα ίχνη της απομάκρυνσής του, τα μπαγκάζια με τα οποία εγκαταστάθηκε στο αχαρακτήριστο τώρα; Εγώ το έκανα μια φορά, αλλά ήμουν βαριά ερωτευμένος, δεν ήμουν εγώ, δεν ήμουν κάποιος άλλος, δεν ήμουν κανείς. Δεν είχα δικό μου χωριό, ούτε και ήξερα από πού κρατά η σκούφια μου. Τώρα ξέρω, δεν υπάρχουν περιθώρια για τέτοιες παρακάμψεις και ας λένε ότι οι ήρωες πρέπει να προχωρούν στα σκοτεινά. Η εμπειρία τα φωτίζει όλα, τα ασφαλτοστρώνει ..»
«Στα τραγούδια είναι πιστοί όλοι…σε κάτι » λέει τελικά απ΄έξω της η Ε.αφήνοντάς με στο τώρα, εντελώς μόνο μου και αταίριαστο.

Όμως εγώ καταλαβαίνω τις υπερβολές της, να τα σιχαίνεται όλα πλέον στην Ελλάδα, να υποστηρίζει με φανατισμό σενάριά για αθώους και ένοχους, Ένοχους που χρόνια τώρα ζούνε φυσιολογικά και δεν τους πειράζει κανείς . Αθώους που άφησαν στη μέση αινίγματα και αργά ή γρήγορα ακολούθησαν και αυτοί την πεπατημένη. Γνωρίζω τις αιτίες της υστερίας της. Οι πληγές της είναι διάφανες και πλημμυρισμένες πια αφού το σώμα της έχει ποτίσει και δεν απορροφά πλέον.

Έσπασε η Ε., είναι φανερό, και όλα τα χωριά και οι αναδρομές βουλιάζουν κάτω από τη δύναμη του συναισθήματος που πέφτει πλέον με ορμή ανεμπόδιστο από το σπασμένο φράγμα.

Εξακολούθησα να της μιλάω , προσέχοντας να μην της απευθύνομαι
Η Λένορμαν γράφει στις πινακίδες της «1989 εκτελούνται έργα, συγνώμη για την προσωρινή ενόχληση των διερχομένων» και μέχρι την Κολοκυνθούς, προσπερνάμε τέσσερις έγχρωμους που πουλάνε dvd και πέντε άρτι σφραγισθέντα μαγαζιά. 
Μου έχει γίνει βίωμα πλέον, ότι με την Ε. επιστρέφω σε ένα αναπόδραστο παρόν. Με τα όνειρα πραγματοποιημένα, με το μέλλον εξιχνιασμένο και τραγικά προφανές αλλά και βαρετό σαν μια ευθεία ανηφορική για τις αντοχές, κατηφορική για την προσδοκία . Χρειαζόμαστε μόνο σφραγίδες πάνω στις
selfie μας, τραβηγμένες μια τριακονταετία πίσω.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/QiIBFb45TDo”]




Απόψεις