Η είδηση από το Ισραήλ είναι η εκλογή του 74χρονου Ρέουβεν Ρίβλιν από τη Βουλή (Κνεσέτ). Ο Ρέουβεν Ρίβλιν έλαβε 63 ψήφους, έναντι 53 του Μέιρ Σιτρίτ, και διαδέχεται τον 90χρονο Σίμον Πέρες. Πρόκειται για έναν πολιτικό, ο οποίος υποστηρίζει (ανοιχτά) το «όραμα» του «μεγάλου Ισραήλ», κάτι το οποίο, σίγουρα, σημαίνει εξελίξεις για την ευρύτερη περιοχή. Σήμερα, όμως, θα αναφερθούμε σε μια «παλιά» είδηση: Την απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης να κλείσει τη δημόσια τηλεόραση, ΙΒΑ (Israeli Broadcasting Authority).
Ένα χρόνο μετά το «μαύρο» στην ΕΡΤ οι συνειρμοί είναι αναπόφευκτοι: Η ελληνική κυβέρνηση ήταν η πρώτη που έκλεισε τη δημόσια τηλεόραση και η ισραηλινή κυβέρνηση ήρθε δεύτερη…
Όλοι θυμόμαστε τον Σίμο Κεδίκογλου, ο οποίος, με ύφος «αποφασίζουμε και διατάζουμε» ανακοίνωσε: «Με το ισχύον νομικό πλαίσιο και με κοινή υπουργική απόφαση σταματούν οι μεταδόσεις της ΕΡΤ μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος σήμερα το βράδυ». Η επιχειρηματολογία είναι γνωστή: Εξυπηρέτηση του πολιτικού κατεστημένου, ατελείωτες σπατάλες, αναποτελεσματικότητα κ.α.
Ακριβώς τα ίδια ισχυρίστηκε και η κυβέρνηση του Ισραήλ, για να προωθήσει το κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης (ΙΒΑ) και να την αντικαταστήσει με έναν νέο φορέα, κάτι σαν ισραηλινή ΝΕΡΙΤ… Η διαφορά είναι πως το κράτος του Ισραήλ (γνωστό για τα …δημοκρατικά του αισθήματα) δεν έριξε «μαύρο» στη δημόσια τηλεόραση, αλλά προανήγγειλε το «λουκέτο».
Η είδηση για το «λουκέτο» στην ισραηλινή δημόσια τηλεόραση έγινε γνωστή στη χώρα μας από τον πρώην ανταποκριτή της ΕΡΤ, στη Μέση Ανατολή, Πάνο Χαρίτο, με κείμενο του στην προσωπική του ιστοσελίδα (panosharitos.com), όπου παρέθεσε συγκεκριμένα στοιχεία. Ξεχωρίζουμε κάποια από αυτά:
- Προβλέπονται 2000 απολύσεις.
- Αξιοποίηση της περιουσίας του φορέα (πώληση ακινήτων και γης).
- Κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης το 2015 και σύσταση νέου φορέα.
- Οι εργαζόμενοι της δημόσιας τηλεόρασης αποφάσισαν απεργία διαρκείας, την 1η Ιουνίου.
- Την ίδια μέρα εκατοντάδες δημοσιογράφοι διαδήλωσαν στην είσοδο του ισραηλινού κοινοβουλίου και κανείς δεν τους συνάντησε. Αποφασίστηκε η διακοπή του προγράμματος από τους εργαζόμενους.
Οι δημόσιες τηλεοράσεις της Ελλάδας και του Ισραήλ δεν ήταν εξαιρετικές και δεν ενημέρωναν με τον καλύτερο τρόπο.Για τη δημόσια τηλεόραση του Ισραήλ, άλλωστε, δεν έχουμε άποψη ως τηλεθεατές. Βέβαια, εάν κρίνει κανείς από το κράτος του Ισραήλ, τα δικαιώματα στη χώρα αυτή, την πολιτική που ασκείται στο εσωτερικό και διεθνώς, το παλαιστινιακό και τόσα άλλα, τότε τα πρώτα συμπεράσματα δεν είναι σύνθετα: Οι πολιτικές παρεμβάσεις, στον τρόπο που παρουσιάζονταν οι ειδήσεις, δεν πρέπει να έλειπαν. Η δουλειά των δημοσιογράφων …μάλλον δεν θα ήταν και τόσο εύκολη. Τα παραδείγματα, από την παρουσίαση του παλαιστινιακού, είναι πολλά.
Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε από τη σύγκριση με το Ισραήλ, για να καταλάβουμε τον αυταρχικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα της ελληνικής κυβέρνησης. Η ελληνική δημόσια τηλεόραση (η ΕΡΤ) δεν ήταν «παράδεισος» ενημέρωσης. Το κοινό στις δύο περιπτώσεις είναι πως το πολιτικό κατεστημένο και των δύο χωρών εμφανίστηκε, με ένα χρόνο διαφορά, σα να μη γνώριζε τίποτα και για τίποτα! Με λίγα λόγια κατήγγειλαν τα δικά τους πεπραγμένα, τη δική τους οικονομική και πολιτική διαπλοκή, τη δική τους «μαυρίλα». Αυτό δεν είναι υποκρισία. Είναι πρόκληση που ξεπερνά κάθε όριο.
