“Η Ελλάδα είναι μια χώρα με καταπληκτική ποιότητα ζωής. Αν μπορεί να προσφέρει καλή εργασία και καλές απολαβές, για κάποιον που είναι Έλληνας, η επιστροφή είναι περίπου μονόδρομος”.
Αυτά ανέφερε, μεταξύ άλλων, σε πρόσφατο tweet του, ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης. Ανάρτηση που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Κρίμα δεν είναι να χαραμίζεται στην πολιτική; Η χώρα έχει ανάγκη τη σάτιρα.
Σάτιρα ο πρωθυπουργός; Σάτιρα, σάτιρα, πώς αλλιώς; Από πού να το πιάσω και πού να τ’ αφήσω; Από την ενέργεια, την ακρίβεια, τη φτώχεια, την στασιμότητα της κοινωνικής κινητικότητας; Μήπως να δούμε την επαγγελματική προοπτική; Σημειώστε ότι η περιβόητη αύξηση του κατώτατου μισθού στη χώρα για το 2022 μεταβλήθηκε μόλις 2% εν συγκρίσει με το 2019, όταν χώρες με παρόμοιο κατώτατο μισθό με την Ελλάδα έχουν σημειώσει αύξηση της τάξης του 25% το ίδιο διάστημα.
Μήπως να πάμε στον τομέα της ασφάλειας; Της λειτουργίας του κράτους; Όχι, δεν αναφέρομαι μόνο στο επιτελικό Βατερλώ της Αττικής Οδού. Μιλώ και για τις τραγικές εικόνες των εκτοπισμένων από τις πυρκαγιές στην Εύβοια· των πρώτων περιβαλλοντικών μεταναστών, σύμφωνα με παλαιότερο δημοσίευμα του Έθνους (ethnos.gr/opinions/article/169676/oiprotoiellhnesperiballontikoimetanasteseinaiedo). Μήπως να δούμε τον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης; Εντάξει, το χοντραίνω, τώρα…
Της δημόσιας Υγείας; Θα μου πείτε: Έλα, ξέρουμε πού το πας. Θα την πέσεις πάλι στην κυβέρνηση για τους νεκρούς (93 την ώρα που γράφεται το σημείωμα) για να κάνεις αντιπολίτευση. Θα αφήσω την πολιτική αντιπαράθεση πάνω σε φέρετρα, ως αποκλειστικό τίτλο τιμής στην παρούσα κυβέρνηση και θα πάω παρακάτω. Καθώς, αναρωτιέμαι πώς νομίζουν ότι θα πείσουν να γυρίσουν, ανθρώπους που παράτησαν αυτόν τον μεσογειακό ερειπιώνα της μίζας, της προχειρότητας, του φαίνεσθαι και τον κομματαρχών τύπου Γκρούεζα (ή Δούκα και Γεωργαντά), όταν η Ελλάδα μαζί με τη Βουλγαρία κατέχει την πρώτη θέση στη μαύρη λίστα των θανάτων από Covid; (euractiv.gr/section/koinoniki-eyropi/news/ellada-voylgaria-protathlites-sti-mayri-lista-thanaton-apo-covid/ ). Εκτός κι αν απευθύνονται μόνο σε πορτοφόλια που μπορούν να υποστηρίξουν τη νοσηλεία τους σε κάποια ιδιωτική κλινική. Αλλά, ξέχασα, είναι ελάχιστες οι κλινικές που δέχονται Covid περιστατικά- κι αυτά, σε αποδρομή-.
Όλο το βάρος έχει πέσει στις πλάτες του ΕΣΥ. Του καθημαγμένου ΕΣΥ. Του γηρασμένου κι εν πολλοίς απαξιωμένου συστήματος υγείας. Του ΕΣΥ που οδεύει προς τη διάλυσή του με τη μορφή που το ξέραμε για να μπουκάρουν, ακόμη πιο δυναμικά, από πόρτες και παράθυρα οι ιδιώτες. Αφού πρώτα περάσουν το κατώφλι της εξόδου οι ίδιοι οι γιατροί του (twitter.com/OpenNewsGr/status/1489230169118232584).
Η περίπτωση του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Πατρών “Άγιος Ανδρέας” με τους επτά γιατρούς που παραιτήθηκαν, είτε για να ιδιωτεύσουν, είτε για να εργαστούν στο εξωτερικό, είναι ενδεικτική των οριακών συνθηκών που βιώνει το προσωπικό των νοσοκομειών της χώρας, ενώ η πανδημία επελαύνει ακάθεκτη.
Για το θέμα επικοινώνησα με τον κύριο Ανδρέα Χρήστου, Δ/ντη της Καρδιολογικής στον “Άγιο Ανδρέα”. Έχοντας υπόψη τις πρόσφατες δηλώσεις του διοικητή του νοσοκομείου , κ. Η. Θεοδωρόπουλου, σύμφωνα με τον οποίο “η αποχώρηση από το νοσοκομείο είναι προσωπική επιλογή των γιατρών”, ρώτησα τον κύριο Χρήστου πώς ερμηνεύει ο ίδιος το φαινόμενο; “Πρώτο πρόβλημα αποτελεί η πάγια έλλειψη των κενών των διευθυντικών θέσεων στις κλινικές”, επισημαίνει ο κ. Χρήστου. “Ιδίως από το 2012 και μετά, το αρμόδιο υπουργείο δεν προκηρύσσει θέσεις διευθυντή, με αποτέλεσμα όταν αυτές χειρεύουν, να καλύπτονται εκ των έσω”. Ένα άλλο πρόβλημα, και στην πραγματικότητα πρωτεύον, είναι οι μισθολογικές απολαβές των γιατρών. Όπως χαρακτηριστικά δηλώνει στον “Ημεροδρόμο” ο κ. Χρήστου: “Εδώ και μια δεκαετία λαμβάνουμε μισθούς τριτοκοσμικής χώρας”. Ο ίδιος λαμβάνει 2.400 ευρώ (προ φόρων) κάνοντας επτά με οκτώ 17ωρες εφημερίες μηνιαίως. Όσο για χρόνο ξεκούρασης, ούτε λόγος, αφού, ακόμη κι αν την άλλη μέρα έχουν ρεπό- όπως δικαιούνται- δεν μπορούν να αφήσουν τους ασθενείς που εισήχθησαν κατά την εφημερία του νοσοκομείου. “Τα ωράρια είναι εξαντλητικά. Ειδικά για τους γιατρούς άνω των εξήντα, όπως εγώ. Περίπου το 70% των διευθυντών του ΕΣΥ αυτή τη στιγμή είναι μεγάλης ηλικίας”.
Σχεδόν αυτόματα, η συζήτηση πηγαίνει στο αποτύπωμα αυτής της κατάστασης στην ποιότητα της νοσηλείας. Εν τέλει, στις ανθρώπινες ζωές. Ο κ. Χρήστου είναι ευθύς και αποστομωτικός: 8/10 πεθαίνουν! “Έχουμε 100 κρεβάτια Covid, οκτώ κλίνες ΜΕΘ- Covid και έξι για “Νοn Covid” περιπτώσεις”. Στην αρχή, “ οι γιατροί που ήταν στις Νon Covid ΜΕΘ, έφευγαν και πήγαιναν στις Covid, γιατί ήταν οι μοναδικοί εντατικολόγοι. Μετά, έβαλαν άσχετους με το αντικείμενο γιατρούς να εφημερεύουν στην Covid MEΘ”. Προφανώς, για να βγαίνουν τα νούμερα, σχολιάζω. “Ακριβώς”, απαντά ο κ. Χρήστου.
Σκέφτομαι ξανά το προηγούμενο στατιστικό: 8/10 πεθαίνουν! Προσπαθώ να το χωνέψω, να το συλλάβω. Επαναφέρω τον αριθμό στη συνομιλία μου με τον γιατρό. Παίρνω την ίδια απάντηση: “Αυτοί που είναι σοβαρά στις κλινικές covid δεν διασωληνώνονται και πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ενόψει διασωλήνωσης. Οι γιατροί μπαίνουμε αναγκαστικά στην διαδικασία της διαλογής, πράγμα που γεννά και σοβαρά ζητήματα συνείδησης. Αν είναι λίγο σοβαρή η περίπτωση του ασθενή έχει προδιαγραφεί η κατάληξή του”.
Αυτό κι αν είναι καταπλητικό, ε, κύριε πρωθυπουργέ;
* Ο τίτλος είναι παράφραση του στίχου «η ζωή σου, να το ξέρεις, είναι επικηρυγμένη», από το τραγούδι «Ελένη» (στίχοι:Μπάμπης Τσικληρόπουλος – Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος).
