Του Haytham Alzeer\αναδημοσίευση από rosa.gr

Η φρίκη που βιώνει η Λωρίδα της Γάζας τον τελευταίο χρόνο έχει φέρει και πάλι στο φως όρους όπως «Gaza diet» (η δίαιτα της Γάζας), που κυκλοφορούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σαν να πρόκειται για κάποιο καινούργιο σκάνδαλο ή απάνθρωπη πρακτική που γεννήθηκε από τη συνεχιζόμενη γενοκτονία. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό το σχέδιο έχει ρίζες πολύ βαθύτερες. Από το 2006, το Ισραήλ υιοθέτησε μια οργανωμένη πολιτική λιμοκτονίας του πληθυσμού της Γάζας, η οποία στηρίχθηκε σε επίσημους υπολογισμούς για την ελάχιστη επιτρεπτή πρόσληψη θερμίδων, με τον στόχο να είναι ρητός: «να αδυνατίσουν οι Παλαιστίνιοι χωρίς να πεθάνουν». Πίσω από αυτή την απάνθρωπη φράση κρύβεται ένα ολόκληρο στρατηγικό δόγμα: η στέρηση της τροφής ως όπλο πολέμου.

Οι αριθμοί της πείνας

Σύμφωνα με τα πρότυπα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται περίπου 2100 θερμίδες την ημέρα για να διατηρήσει τη βασική του υγεία και κορεσμό. Το Ισραήλ, ωστόσο, όρισε ότι οι ενήλικες Παλαιστίνιοι δικαιούνται μόλις 1600 θερμίδες την ημέρα —και τα παιδιά ακόμα λιγότερο: 1200 θερμίδες. Αυτοί οι αριθμοί δεν προέκυψαν τυχαία, αλλά μέσα από στρατιωτικούς υπολογισμούς, που στόχευαν να διατηρήσουν τη ζωή, αλλά στο ελάχιστο όριο της εξάντλησης. Ο αποκλεισμός δεν ήταν απλώς οικονομικός ή πολιτικός: ήταν βιολογικός.

Η λογική αυτή έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια, και ειδικά το 2023–2024, σε κάτι ακόμα πιο εφιαλτικό. Οι συνεχείς επιθέσεις, οι εκτοπίσεις και ο πλήρης αποκλεισμός της Γάζας έχουν ως αποτέλεσμα την πλήρη διακοπή πρόσβασης σε τρόφιμα, νερό και ιατρική περίθαλψη. Η πείνα δεν είναι πια «παράπλευρη απώλεια» ενός πολέμου. Είναι ο ίδιος ο πόλεμος.

Το σώμα ως πεδίο μάχης

Το ανθρώπινο σώμα των Παλαιστινίων, και κυρίως των παιδιών, έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο μάχης. Οι θερμίδες, τα τρόφιμα, η πρόσβαση στο ψωμί, στο γάλα, στο φαγητό — όλα τελούν υπό επιτήρηση και ελέγχονται από τις ισραηλινές αρχές ως μέσο πειθάρχησης και εξόντωσης. Αυτή η πολιτική δεν διαφέρει ουσιαστικά από άλλες ιστορικές πρακτικές πείνας που χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο γενοκτονίας: από την Ουκρανία της σοβιετικής εποχής μέχρι τις πολιορκίες στη Βοσνία. Η μοναδικότητα εδώ είναι η ψυχρή, τεχνοκρατική διαχείριση του υποσιτισμού μέσα από στρατιωτικά γραφεία και υπουργικά έγγραφα. Είναι ένας πόλεμος αριθμών, γραφείων και φορτηγών που δεν περνούν τα σύνορα.

Ηθικό έγκλημα, πολιτική ευθύνη

Η χρήση της πείνας ως όπλο απαγορεύεται από το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο. Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι απλώς μια ανθρωπιστική κρίση, αλλά ένα καλά σχεδιασμένο σύστημα βασανιστηρίου και εξόντωσης. Η διεθνής κοινότητα δεν μπορεί να παραμένει θεατής. Το να περιορίζεται η συζήτηση στο αν “επιτρέπεται”ή όχι η είσοδος αλεύρου ή κονσέρβας είναι ήδη μια ηθική ήττα. Η Γάζα δεν λιμοκτονεί απλώς. Την λιμοκτονούν. Και αυτό είναι ένα έγκλημα που δεν χρειάζεται άλλες αποδείξεις, αλλά φωνές και δράση.

Ο Haytham Alzeer είναι υπεύθυνος Προξενικών
και Δημοσίων Σχέσεων στην πρεσβεία της Παλαιστίνης στην Κύπρο