Είπε πολλά σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης κατά την περιοδεία του στη Σαλαμίνα… Είπε πολλά για τα οποία δεν ντράπηκε ο ανέμελος πολιτευτής. Εκείνο, όμως, που δεν χωράει ανθρώπου νους, εκείνο που πάει πολύ πιο πέρα από τις αναληθείς προεκλογικές υποσχέσεις είναι ετούτο:
«Πήγα πριν από τις εκλογές και είδα τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη να σφύζει πάλι από ζωή, με χαρούμενους εργαζόμενους οι οποίοι παίρνουν καλούς μισθούς και, επιτέλους, ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία» (!).
Πότε το είπε; Δύο εβδομάδες μετά τον τραγικό θάνατο εργάτη ακριβώς εκεί. Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Εκεί πήγε ο υποψήφιος πρωθυπουργός και είδε “χαρούμενους εργάτες” να τιτιβίζουν ευτυχισμένοι γύρω από τις προπέλες
Δεν είπε “συγγνώμη”. Δεν είπε ένα “λυπάμαι” για τη χήρα και τα παιδιά. Δεν είπε τίποτα.
Θα προτείναμε, λοιπόν, επισκεφτεί τη χήρα και τα παιδιά χωρίς πατέρα, να μετρήσει το μισθό και να δει πόσο αισιόδοξοι ατενίζουν το μέλλον.
Στο μεταξύ η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και απαντάει. Το Κλαδικό Συνδικάτο της Ναυπηγοεπισκεαυστικής Βιομηχανίας απαριθμεί: “μόνο μέσα σε διάστημα 15 ημερών από το δυστύχημα έχουν συμβεί τα εξής. Εργαζόμενος σε σκαλωσιές έφυγε από τη δουλειά με ράμματα στο κεφάλι, άλλος συνάδελφος με χτύπημα από παλάγκο στην πλάτη του, όταν αυτό ξεκρεμάστηκε από το σημείο που είχε δεθεί κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Συνάδελφος χτύπησε στο χέρι του όταν κρεμάστηκε επειδή κατέρρευσε το πάτωμα που πατούσε. Ακόμα ένας έπεσε στο κενό όταν έσπασε η σάπια σκάλα που κατέβαινε. Ακρωτηριασμός δαχτύλου συναδέλφου που εργαζόταν σε ξυλουργικές εργασίες”.
Αρκούν αυτά στον κύριο Μητσοτάκη ή χρειάζεται κι άλλα τεκμήρια χαράς και ευτυχίας;
Μα καλά δεν υπάρχει τσίπα καθόλου;
Η απάντηση είναι όχι.
Οχι, επειδή ο κτηνώδης κυνισμός που πλασάρεται ως εχέγγυο σταθερότητας εκπορεύεται αποκλειστικά και μόνο από εκείνους που θεωρούν ότι το να γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι είναι αναγκαίο κακό της ανάπτυξης. Ομοίως και οι νεκροί εργάτες, απλώς παράπλευρη απώλεια.
