(από το facebook του Αντώνη Κατσά)
112… ακούει κανείς;;;; βλέπει κανείς;;;; νοιώθει κανείς;;;; οσφρήζεται κανείς;;;;;
112… ΚΑΙΓΟΜΑΣΤΕ… αναρωτιέται κανείς;;;
προβληματίζεται κανείς;;; αναλύει κανείς,,,,, διαμαρτύρεται κανείς;;;; εξεγείρεται κανείς;;;;;
Μπορεί να μην είμαστε, άνθρωποι πρόσφυγες,
αλλά τουλάχιστον είμαστε, πρόσφυγες άνθρωποι.
Προχθές πνιγήκαμε στη θάλασσα, αντιπροχθές
κοιμηθήκαμε σε παραπήγματα, σε καρότσες
φορτηγών, κατάχαμα μέσα σε δάση, σε σπηλιές.
Πιο πριν κλείσαμε τις αυλακιές από το βούρδουλα των δουλεμπόρων στο κορμί μας, με τις μαντήλες και με τη ματωμένη φόδρα των φουστανιών των γυναικών που βιαστήκανε ομαδικά από λυκάνθρωπους.
Μέρες ολάκερες συρθήκαμε στην έρημο, κόβαμε κομμάτια από τα μπατζάκια των παντελονιών μας, και τις άκρες των φουστανιών μας για να μαντάρουμε τα σχισμένα από τις πέτρες παπούτσια μας, να μην ξεχειλίζει το πύον από τα πληγιασμένα πόδια μας.
Φύγαμε γιατί τα βομβαρδιστικά σας γκρέμισαν τα σπίτια μας, τα φλογοβόλα σας πυρπόλησαν τα κρεβατάκια των παιδιών μας, κατέστρεψαν τα δικά μας εικονίσματα , για να ’ρθουμε στις δικές σας «πολιτισμένες» χώρες, να επιβιώσουμε.
Το τελευταίο φευγαλέο βλέμμα αποχαιρετισμού στην πατρίδα μας, χάθηκε μες τους καπνούς και τις φλόγες της καταστροφής όσων μέχρι εκείνη τη στιγμή είχαμε ζήσει.
Τώρα βλέπουμε και πάλι τις φλόγες να έρχονται κατά επάνω μας και όλο πλησιάζουν.
Νοιώθουμε την καυτή τους ανάσα όλο πιο δυνατή.
Μας τυλίγουν μαύροι καπνοί που μας κόβουν τη δική μας ανάσα.
«Μαμά ξαναγυρίσαμε στο σπίτι μας», φώναξε η μικρούλα Αϊσέ.
Ήταν η τελευταία κραυγή, πριν τυλιχθούμε από τις φλόγες που δυνάμωσαν ξαφνικά καίγοντας εύφλεκτη ύλη, από ανθρώπινο λίπος, από αχυρένια όνειρα από άνυδρες ελπίδες…
Πάνω στα χαλάσματα του σπιτιού μας ένας Τούρκος «σαλεμένος» κουτσός ποιητής, κράδαινε τη μαγκούρα του προς το Θεό, τον Αλλάχ και τον Μωάμεθ κραυγάζοντας:
«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούνε τα σκοτάδια φως;»
