Από χθες, έχω ακούσει πολλούς να λένε ότι «θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας μέσα στο τρένο». Αλήθεια, για ποια παιδιά μιλάνε; Γι’ αυτά που τα έχουν στείλει στο εξωτερικό, στα λεγόμενα «καλά πανεπιστήμια», για να σπουδάσουν; Γι’ αυτά που τους νοικιάζουν σπίτια χιλιάδων λιρών στο Λονδίνο ή χιλιάδων δολαρίων στην Νέα Υόρκη ως φοιτητές; Γι’ αυτά που δε θα χρειαστεί να στείλουν βιογραφικό και να περάσουν από συνέντευξη μόλις αποφοιτήσουν για να βρούνε δουλειά; Γι’ αυτά που η αγωνία της επιβίωσης αποτελεί μόνο πιθανό θέμα στην Έκθεση (φαντάζομαι θα κάνουν και στα ιδιωτικά σχολεία Έκθεση); Γι’ αυτά που περιμένουμε να μεγαλώσουν για να αναλάβουν κανένα υπουργείο ή –γιατί όχι;– και την πρωθυπουργία της χώρας; Γι’ αυτά που ο βασικός μισθός είναι μια ολιγοήμερη εκδρομή σε κάποιον προορισμό της μόδας;
Τι σχέση έχουν αυτά τα παιδιά με τα παιδιά που πήραν το βραδινό τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη; Τι σχέση έχουν αυτά τα παιδιά όχι μόνο με τους συνομηλίκους τους που επέβαιναν στο τρένο αλλά και με όλους τους υπόλοιπους επιβάτες και εργαζόμενους;
Υγ. Παρεμπιπτόντως, δε ρωτάω ήρεμα. Είμαι από καιρό θυμωμένη.
