Η έκφραση «γαντζωμένοι στην εξουσία» ίσως αποδεικνύεται ανεπαρκής για να περιγράψει τις κυβερνητικές ενέργειες που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες. Ενέργειες οι οποίες εκκινούν από τον ακραίο πανικό της και καταλήγουν σε ασύλληπτες γκάφες με αποτέλεσμα αυτό που ακριβώς υποτίθεται ότι επιχειρεί να αποτρέψει: την ενίσχυση, επικοινωνιακά τουλάχιστον, του ΣΥΡΙΖΑ.
Κορυφαία τέτοια εκδήλωση πανικού έως τις παραμονές της ομιλίας Τσίπρα στο Βελλίδειο ήταν η παρέμβαση του πρωθυπουργικού γραφείου στη ΝΕΡΙΤ (και όχι μόνο, όπως έγινε γνωστό αργότερα) προκειμένου να μην μεταδοθεί η ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά το κυβερνητικό επιτελείο δεν έμεινε εκεί.
Ο αναμενόμενος καυγάς, με την ολοκλήρωση της επίσκεψης Τσίπρα στη ΔΕΘ, για την κοστολόγηση των εξαγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο:
Ο Βενιζέλος ανέσυρε το θέμα της αλλαγής του εκλογικού συστήματος σε απλή αναλογική – αν και θιασώτης ο ίδιος της ενισχυμένης αναλογικής τα προηγούμενα χρόνια. Προς τι; Προκειμένου να φοβίσει τον ΣΥΡΙΖΑ και «να του τη βγει» απ’ τ΄ αριστερά; Ας καταργήσουν το μπόνους και ας πάμε σε εκλογές εδώ και τώρα με απλή αναλογική, ήρθε η απάντηση απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ. [ο μόνος που έπαθε συμφόρηση απ’ αυτή την πρόταση ήταν μάλλον ο Σαμαράς]
Και το πρωτοφανές: για την κυβερνητική αποδόμηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ επιστρατεύεται το υπουργείο Οικονομικών το οποίο θα δώσει στη δημοσιότητα την «επίσημη» κοστολόγηση των εξαγγελιών Τσίπρα (ώστε η προς τα πάνω κατά μερικά δις αποτίμηση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ να έχει και τη βούλα του καθ’ ύλην αρμόδιου φορέα). Πότε στο παρελθόν των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, το υπουργείο Οικονομικών αποτίμησε το κόστος των εξαγγελιών της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Ειλικρινά, μας διαφεύγει. Μήπως, πρέπει το υπουργείο να αποτιμήσει και τις εξαγγελίες Σαμαρά όταν μιλάει για 770.000 νέες θέσεις εργασίας;
Σε κάθε περίπτωση ο πόλεμος για το αν οι εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακατάσχετη «παροχολογία» όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση και οι φίλα προσκείμενοι δημοσιολογούντες ή αν είναι αποκατάσταση βασικών αδικιών όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της δημόσιας (τηλεοπτικής κυρίως) συζήτησης τις επόμενες μέρες.
Για να εξηγούμαστε: Το θέμα δεν είναι ότι το πολιτικό προσωπικό φοβάται την αλλαγή πολιτικής πλεύσης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή πλέον δεν την φοβούνται ούτε τα εκτός χώρας κέντρα (ο ίδιος ο Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί «απειλή») ούτε τα εγχώρια συστήματα οικονομικής ισχύος. Αυτό που φοβάται το πολιτικό προσωπικό της κυβέρνησης – το οποίο εναλλάξ κυβέρνησε επί τρεις τουλάχιστον δεκαετίες – είναι η δική του «ανεργία» – για να θυμηθούμε και το πρόσφατο επεισόδιο με τη γαλάζια βουλευτή Άννα Καραμανλή και το ξέσπασμά της για τον ΕΝΦΙΑ. Είναι η απώλεια της εξουσίας και των προνομίων που τη συνοδεύουν και βέβαια είναι ο φόβος για την αποτίμηση των πεπραγμένων τους, τους «σκελετούς» που είναι κρυμμένοι στο ντουλάπι και την ενδεχόμενη αναζήτηση και απόδοση ευθυνών. Γνωρίζουν και καθόλου δεν υποτιμούν ότι η τιμωρία των ενόχων για την κατάσταση στην οποία έφτασε η χώρα και η κοινωνία, είναι από μόνη της ένα ισχυρό «χαρτί» για τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα ισχυρό κίνητρο στροφής προς τον ΣΥΡΙΖΑ για χιλιάδες ψηφοφόρους.
Περί αυτού – πρωτίστως – πρόκειται. Η ιδιοκτησιακή συμπεριφορά έναντι της κυβερνητικής εξουσίας αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο. Και ο φόβος της απώλειάς της, ύστερα από δεκαετίες σταθερής εναλλαγής, βρίσκεται πίσω από τους αλλεπάλληλους ευτελισμούς της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής αυτού του τόπου, οι οποίοι συσσωρεύονται τα τελευταία τρία – τέσσερα χρόνια και με πιο ενδεικτικές στιγμές τελευταία: τους χειρισμούς περί την εκλογή του ΠτΔ, και άλλων θεσμικών ζητημάτων όπως ο εκλογικός νόμος, τις διάφορες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις από τις δικαστικές «τρικλοποδιές» στον αγώνα των καθαριστριών, έως την άσκηση λογοκρισίας σε έντυπα και στην ίδια την αξιωματική αντιπολίτευση και έως την πλήρη χειραγώγηση μιας σημαντικής αρχαιολογικής ανασκαφής…
