Μια ευθεία ερώτηση σε μια τεθλασμένη πολιτική ζωή ψάχνει το δρόμο της Έχουμε φτάσει στο σημείο που ένας πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής χώρας απαντάει ως εξής σε μια δημοσιογράφο: «Κατανοώ πως στην Ολλανδία έχετε την κουλτούρα να θέτετε ευθέως ερωτήματα προς τους πολιτικούς. Σέβομαι απόλυτα αυτή την κουλτούρα.», και όλα καλά, όλα ανθηρά.
Ποια είναι αυτή η «ιδιαίτερη» τάχα μου κουλτούρα, που έχουν στην Ολλανδία; Γιατί εμείς να μη μπορούμε να ρωτήσουμε τον πρωθυπουργό «ευθεία»;
Αλήθεια τώρα, επί της ουσίας, δεν ντρέπονται καθόλου στην ΕΣΗΕΑ που ο εκλεγμένος πρωθυπουργός της χώρας μας, προσβάλλει βάναυσα το επάγγελμα (και όχι λειτούργημα) του δημοσιογράφου;
Τελικά, επί της ουσίας, γίνονται ή όχι pushbacks; Προφανώς και γίνονται. Αλήθεια, όταν μιλάμε για επαναπροωθήσεις γνωρίζουμε γιατί μιλάμε; Μιλάμε για τον κίνδυνο να πνιγούν άνθρωποι. Τέλος. Ούτε ένας άνθρωπος δεν αξίζει να ζει κάτι τέτοιο, είτε γιατί είναι μετανάστης, είτε γιατί είναι πρόσφυγας, είτε για το οτιδήποτε.
Τέλος, αλήθεια ο χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ, πρωθυπουργός, είπε μια κουβέντα στον φιλότουρκο, Ολλανδό πρωθυπουργό για την εργαλειοποίηση των προσφύγων από την Τουρκία ή έμεινε στα πολύ ωραία γλυκανάλατα λόγια περί της βοήθειας των εταίρων μας για την δημιουργία νέων κάμπ; Τι είναι τα καμπ; Με απλά ελληνικά, είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και ναι αυτά αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι πρέπει να τα καταγγείλουμε.
