(από το facebook του Αντώνη Κατσά)
Έβλεπα τα κοράκια να πετούν,άκουγα τις κραυγές τους, τα παρατηρούσα να εφορμούν και να κατασπαράζουν με βουλιμία το πτωμα μιας κοινωνίας σε αποσυνθεση. Ξέχασα την ευωδία
από το αγιόκλημα και το γιασεμί, συνήθισα
στα ρουθούνια μου τη μυρωδιά της πτωμαινης
από τα σαπισμένα σώματα των θεσμών, των αρχών
και των αξιών . ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΑ αγοράκι μου, κοριτσάκι μου , παιδι μου.
ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΑ και ας μη μπορούσα να εξηγήσω
εκείνο το τρέμουλο στην καρδια μου, εκείνη την ανακατωσούρα στα σπλάχνα μου , κάθε φορά που
έφευγες μακρυά μου είτε με αεροπλάνο , είτε με πλοίο , είτε με λεωφορείο ,είτε με τρένο. Κάθε φορά που δυνάμωνε η βροχή , που λυσσομανούσε
ο άνεμος,που ερχόταν καύσωνας , που διέκοπτε η τηλεόραση τη ροη της με ΕΚΤΑΚΤΗ ΕΙΔΗΣΗ.
Αγοράκι μου , κοριτσάκι μου , παιδι μου.
Πριν ακούσω οτιδήποτε , εφορμουσαν και πάλι τα κοράκια κατευθείαν στην ψυχη και στο μυαλό μου.
Εικόνες από ΤΑ ΤΕΜΠΗ, ΤΟ ΣΑΜΙΝΑ, ΤΗ ΜΑΝΔΡΑ,
ΤΟ ΜΑΤΙ.
Γι αυτο κάθε φορά που έφευγες σε εκλιπαρούσα
«Πάρε με όταν φθάσεις».
Αυτή τη φορά δεν έφθασες για να με πάρεις
Αννουλα μου, Δημήτρη μου , Κωστή μου Αγγελικουλα μου…
Ήρθα εγώ και ψάχνω το κορμάκι σου μες στα συντρίμμια των τρένων παιδι μου.
Ήρθαν και τα κοράκια και ψάχνουν και εκείνα.
Πρεπει να προλάβω να σε πάρω πριν σε κατασπαράξουν ,μα δε σε βρίσκω.
Σηκώνω τα χέρια μου στον ουρανό να τα διώξω,
μα εκείνα ορμούν πιο απειλητικα κρώζοντας
ακατάπαυστα.
Τα γνωρίζω πλέον καλά αυτά τα κοράκια.
Είναι τα ίδια ,που χρονια τώρα ,με την ίδια
λαιμαργία έβλεπα να κατασπαράσσουν το πτώμα μιας σαπιας κοινωνιας χωρις θεσμούς, αρχές
αξίες ,οράματα και ιδανικά. Μιας κοινωνίας
που τη δολοφονούν συστηματικά και μεθοδευμένα
το αδηφάγο κέρδος , τα ακόρεστα συμφέροντα,
και οι αδίστακτοι ηγήτορες της οι οποίοι ποτε δεν
είδαν , ποτε δεν έμαθαν, ποτε δεν πρόλαβαν.
Παιδάκι μου , όταν φθάσεις στη γειτονιά των αγγέλων πάρε με.
Πάρε με για να σου υποσχεθώ πως αυτό το έγκλημα
δεν θα μείνει ατιμώρητο.
