Σε μια επιχείρηση καθαγιασμού του αστικού πολιτικού συστήματος (ο καθένας από τη σκοπιά του) και αποσιωπώντας ότι από κοινού νομοθέτησαν και εφάρμοσαν το θεσμικό και επιχειρησιακό πλαίσιο της κρατικής καταστολής, επιδόθηκαν από το βήμα της Βουλής Κυριακός Μητσοτάκης και Αλέξης Τσίπρας.
Από τη μια πλευρά ο πρωθυπουργός να επιδιώκει προκλητικά να εμφανιστεί σαν εκφραστής μιας κοινωνίας ελευθερίας και δημοκρατίας που κινδυνεύει από τη «βία» και να απευθύνει κηρύγματα «εθνικής ενότητας». Από την άλλη πλευρά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προτάσσει την ανάγκη της «κοινωνικής ειρήνης» κάνοντας λόγο για απεχθή φαινόμενα που «δεν μπορεί να γίνουν ανεκτά από κανέναν δημοκρατικό πολίτη», τονίζοντας ότι είναι «ευθύνη της πολιτείας και αντικειμενική ευθύνη της κυβέρνησης να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη τόσο των πολιτών όσο και των αστυνομικών».
Και από τους δύο μαζί όμως δεν υπήρξε λέξη για το πλήθος των αντιδραστικών νόμων που έχουν ψηφίσει για περιορισμό των ατομικών ελευθεριών. Για το χτύπημα των απεργιών και των λαϊκών κινητοποιήσεων (με νόμους και ΜΑΤ). Κουβέντα δεν ανέφεραν για το ταξικό όργιο των αντεργατικών μέτρων και πολιτικών που διέλυσαν εργασιακές σχέσεις, που πετσόκοψαν μισθούς, που διέλυσαν το Σύστημα Υγείας. Μια πολιτική που πριν και μετά από τα μνημόνια τσακίζει το λαό επιβάλλοντας τις πιο άγριες μορφές βίας.
Ενοχοποίηση του λαού
Ο Κ. Μητσοτάκης επιδίωξε για πολλοστή φορά να ενοχοποιήσει τον λαό και τη δίκαιη διαμαρτυρία του για την εξέλιξη της πανδημίας. Δε δίστασε να χρησιμοποιήσει ακόμα και μια μελέτη Πανεπιστημίου του Βερολίνου, προκειμένου να ισχυριστεί ότι για την αύξηση των κρουσμάτων τον τελευταίο μήνα, για να δείξει ότι για την αποτυχία του περιορισμού της πανδημίας ευθύνονται οι συγκεντρώσεις ενάντια σε πολιτικές της κυβέρνησης που συμβαίνουν εν μέσω της πανδημίας. Ωστόσο ο Πρωθυπουργός «ξέχασε» να σημειώσει ότι η μελέτη αυτή αφορά ξεκάθαρα τις συγκεντρώσεις αρνητών της πανδημίας στη Γερμανία, ενάντια στο lockdown. Πίσω από τη «μισή αλήθεια» που προσπάθησε να «σερβίρει» στον ελληνικό λαό θέλησε να συγκαλύψει ότι για την αποτυχία του περιορισμού της πανδημίας ευθύνονται οι πολιτικές που δημιουργούν συνθήκες συνωστισμού στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Η έλλειψη ουσιαστικής πρωτοβάθμιας υγείας, η απουσία τεστ, ελέγχων στους χώρους δουλειάς εκεί που πραγματικά εκτινάσσονται τα κρούσματα του ιού.
Σε ψέματα κατέφυγε και για τα αιτήματα της κατάληψης της Πρυτανείας του ΑΠΘ, υποστηρίζοντας πως ήταν μόνο για το αίτημα του κρατούμενου απεργού πείνας, Δημήτρη Κουφοντίνα. Απέκρυψε τα βασικά αιτήματα των φοιτητών, για κατάργηση του νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη και για άνοιγμα των σχολών τους με Υγειονομικά μέτρα. Επικαλείστε επίσης και την υπόθεση με την εισβολή της αστυνομίας και τον άγριο ξυλοδαρμό στο σπίτι της οικογένειας Ινδαρέ, ισχυριζόμενος ότι «η εικόνα στην διαδικασία της δίκης ήταν διαφορετική από την πρώτη εντύπωση»!!!
Το ψευδεπίγραφο «αντίδοτο» της «κοινωνικής ειρήνης»
Ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε να εμφανίσει την αστυνομική βία ως ζήτημα εμμονών και ανεκπαίδευτων αστυνομικών που «βράζει» το αίμα τους και όχι ως στρατηγική επιλογή που την υπηρέτησε και η δική του κυβέρνηση. «Οι ειδικοί φρουροί που προσλαμβάνει η κυβέρνηση “εκτός ΑΣΕΠ” είναι ανεκπαίδευτοι νέοι άνθρωποι που βράζει το αίμα τους» και τους οποίους «ρίχνουν στο πλήθος, όπως βολεύει την πολιτική τους ατζέντα», υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας.
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανέφερε επίσης ότι «είναι ευθύνη της κυβέρνησης να διασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη και πως αντίθετα επιλέγει την ένταση και τον διχασμό διότι απέτυχε στη διαχείριση της πανδημίας». «Μπροστά στη φθορά αντιδράτε σπασμωδικά, ανεύθυνα και επικίνδυνα», ανέφερε και πρόσθεσε ότι «επιστρατεύετε την καταστολή αντί για την πειθώ, το ψέμα αντί για την αλήθεια, τον διχασμό αντί για την ενότητα». Σημείωσε ότι η κυβέρνηση στήνει σκηνικό αστυνομικού κράτους και κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά στη δημοκρατία.
Σαν «αντίδοτο» πρότεινε – χωρίς φυσικά να θίξει τον πυρήνα του συστήματος που γεννά και αναπαράγει τη βία – την κατάργηση μονάδων της Αστυνομίας που δεν έχουν στόχο την εγκληματικότητα θυμίζοντας την προεκλογική υπόσχεση περί κατάργησης των ΜΑΤ που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν έπραξε ποτέ. Αντίθετα χρησιμοποίησε τις δυνάμεις καταστολής για να επιβάλλει τους δικού της αντιδραστικούς νόμους κάθε φορά που ο λαός βγήκε στους δρόμους για να τους καταδικάσει.
Εξάλλου ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε μια σειρά από ημίμετρα (κομμένα και ραμμένα στα πλαίσια της αστικής εξουσίας) για την αντιμετώπιση του προβλήματος της αστυνομικής βίας. Συγκεκριμένα προανήγγειλε:
- κάμερα καταγραφής εικόνας και ήχου στους άνδρες της ΕΛΑΣ
- εισαγωγή τεχνογνωσίας από την Γαλλία, την Βρετανία και άλλες χώρες για ενίσχυση των ψυχογραφικών τεστ στο προσωπικό της ΕΛΑΣ, υφιστάμενο και υποψήφιο, σε σχέση με την ροπή στην άσκηση βίας,
- κατάθεση σε σύντομο διάστημα νομοσχεδίου του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την αναβάθμιση των αστυνομικών σπουδών
- δημιουργία σώματος δέκα εξειδικευμένων στελεχών που θα αποτελέσει «ειδικό βοηθό του Συνηγόρου του Πολίτη» με αποκλειστικό αντικείμενο τα θέματα αντιμετώπισης των περιστατικών αστυνομικής βίας.
Σε κάθε περίπτωση Μητσοτάκης και Τσίπρας ως γνήσιοι πολιτικές εκφραστές τους συστήματος επιχείρησαν τη νομιμοποίηση στη λαϊκή συνείδηση του ρόλου των δυνάμεων καταστολής (που δήθεν θα δρουν μέσα σε όρια) στο όνομα του «κοινού καλού», της «κοινωνικής ειρήνης» και της «εθνικής ενότητας».
