Στα αυριανά εθνικά θέματα,οι εργαζόμενοι θα έχουν την ίδια πολιτική οντότητα και τα δικαιώματα που είχαν επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας,
Mε αφορμή όλα όσα ακούω και διαβάζω για την ενδεχόμενη Νατοϊκή παρέμβαση στο Αιγαίο και τα παρελκόμενά της, για τα θέματα κυριαρχίας της Ελλάδας , ξανασκέπτομαι αυτό που με απασχολεί από τότε που το «προσφυγικό» πήρε διαστάσεις. ¨Ότι ένας προοδευτικός κόσμος ενεργοποιήθηκε (ως όφειλε) στο θέμα της αντιμετώπισης των προσφύγων σαν ανθρώπων, αλλά παρέμεινε στο επίπεδο της συνηθισμένης διαμαρτυρίας για την πηγή του προβλήματος που είναι οι διεισδύσεις και οι παρεμβάσεις των ΝΑΤΟΙΚΩΝ στις χώρες προέλευσης των προσφύγων.
Το θέμα, υποθέτω για αρκετούς λόγους, μετατοπίστηκε σε μια υπαρκτή αλλά μονοσήμαντη ανθρωπιστική του διάσταση. Την ούτως ή άλλως ανέφικτη αφομοίωση των προσφύγων σε τόσο μεγάλη κλίμακα από την Ευρώπη, χωρίς τις άγριες επιπτώσεις που νομοτελειακά θα προκαλούσε.
Ο σκληρός πυρήνας του θέματος, όμως, είναι πάντα οι συνθήκες που διαμορφώνονται έτσι ώστε να επιβιώνουν οι άνθρωποι στις χώρες τους. Το θέμα ήταν και είναι να αντιταχθείς στις ιμπεριαλιστικές πρακτικές. Αύριο αν όλα συνεχίσουν να εξελίσσονται όπως τώρα, όταν η όποια ισχύς των προοδευτικών φωνών θα έχει πνιγεί στην προμελετημένη επαναπρολεταριοποίηση της Δύσης και στο βούλιαγμα της εργατικής τάξης, θα το σκεφτούν πολλοί, και περισσότερο.
Στα αυριανά εθνικά θέματα των ευρωπαικών κρατών, οι εργαζόμενοι θα έχουν την ίδια πολιτική οντότητα και τα δικαιώματα που είχαν επί ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κάποιοι θα προσπαθούν να πείσουν ότι οι άνθρωποι δεν είναι αντικείμενα , res.
Ναι, δημοκρατία είχανε και τότε. Έτσι, ο προνομιούχος δυτικός εργαζόμενος επιστρέφει στην αφετηρία του, κρέας για κανόνια όπως το λέγαμε ακόμα πριν λίγα χρόνια, και ό λόγος της υποστήριξης του προς τους μετανάστες και πρόσφυγες θα είναι εξουσιαστικά ανυπόληπτος, αφού έτσι κι αλλιώς θα βρίσκεται κοινωνικά στην ίδια ακριβώς μοίρα.
