Λερναία Ύδρα η συνύπαρξή μας και κατ΄επέκταση η δημοκρατία μας. Και τι άλλο από την βαθιά μας απροθυμία να συνυπάρχουμε αποδεικνύουν όλες οι δημηγορίες μας, όλη αυτή η εξάντληση λογικών και λογικοφανών επιχειρημάτων, υπερβατικών εννοιών, ουτοπικών ρητορικών. Το πιο τραγελαφικό και οξύμωρο βέβαια είναι να επιδιώκεις την εύνοια και τη αποδοχή όσων σφοδρά θα επιθυμούσες να δεις κρεμασμένους ανάποδα.
Όσο μεγαλώνω ζηλεύω τη μάνα που ανησυχεί διακριτικά και αδιέξοδα για τα παιδιά της και την άλλη την Σπαρτιάτισσα την στέλνω στον Γιάλομ να της διαγνώσει το ψυχωσικό της επεισόδιο. Ιδέες και ήθη ολοκληρωτικά που εξάρονται σαν φιλοπατρία και ανδρεία.
Ευτυχώς, λέω , οι αιώνες που πέρασαν , έκαναν πολλούς περισσότερους μαλθακούς και καλοπερασάκηδες , και σκέπτομαι λιγότερο πικρόχολα ότι όλα αυτά τα μεγαλοϊδεατικά ιδεώδη τα καλλιεργούν και τα διασπείρουν, κατά κανόνα , καταχραστές των ταμείων, κρυπτομοφυλόφιλοι στρατόκαυλοι. φρενοβλαβείς εξουσιαστές. Με τέτοιες σκέψεις, τα καθημερινά μας ψέματα , οι εμπάθειες που πηγάζουν μόνο από καθαρή και ανόθευτη ανωριμότητα , η επιπολαιότητα ακόμα, μου φαίνεται σαν να απαρτίζουν μια απόδειξη ζωτικότητας αξιολάτρευτη σε σχέση με τις ιδέες.
Αυτές οι ξέχωρες μοναξιές, οι ξέχωρες περιπτώσεις (με την παθολογική έννοια), όλα αυτά που συγχωνεύονται και κρύβονται στις συλλογικότητες, όλα αυτά τα κεφαλάκια που ξεπετάγονται, αν τα κόψεις ένα, ένα, μιλάνε άλλη γλώσσα . Άνθρωποι που ανταγωνίζονται θανάσιμα, που απεχθάνονται με τον πιο ατόφιο και ακαριαίο τρόπο ο ένας τον άλλο, που εποφθαλμιούν το γαϊδούρι και το ότιδήποτε του γείτονα, αλλά τους ενώνει η πατρίδα, η θρησκεία, ο θρύλος , τι ιδέα…
Το σίγουρο είναι ότι τον «Επιτάφιο» του Περικλή, από το Λύκειο ήδη , ήθελα να τον πιάσω και να τον κάνω κομματάκια. Όταν ξανασχολιάζαμε εδάφια, όπως η παρηγοριά που προσφέρεται από την πολιτεία στους γονείς που χάσανε τα παιδιά τους στη μάχη αλλά είναι τυχεροί γιατί τους μένουν λίγα χρόνια ζωής μέχρι να τελευτήσουν, ξεχείλιζα από αηδία και περιφρόνηση για τις «αξίες» , τις εξουσιαστικές αξίες, τις μεγαλεπήβολες εγκληματικές ιδέες και τις απάνθρωπες αρετές του στρατωνισμού.
Για καλή μου τύχη , στο σπίτι με περίμεναν τα δικά μου διαβάσματα και τα τραγούδια. Ο Μπρεχτ για παράδειγμα που μου δίδασκε τα ζωτικά πλεονεκτήματα του οπορτουνισμού με θαυμάσια τραγούδια όπως ο Μεσαλός, δηλάδή αυτός που κρύβεται ανάμεσα. Ο καλός στρατιώτης Σβέικ ήταν η αντίστασή μου στις βλακείες του Περικλή.
Στην δόξα της πόλης, που την διάλυσε η φωτιά και ο λοιμός, απαντούσα μέσα μου βροντερά, με μια άλλη πίστη , απόλυτα πηγαία και καθόλου προϊόν πλύσης εγκεφάλου και δημόσιας εκπαίδευσης, μιας πίστης από την μνήμη των κυττάρων μου, η επιστροφή στο σπίτι ακόμα και καμένο, ακόμα και κατοικημένο από ξένους και άγνωστους, ακόμα και σαν ζητιάνος.
H επιστροφή μια ακλόνητη αξία , ισάξια με την ανακάλυψη της φωτιάς και του τροχού.
