Παρακολουθώ και απολαμβάνω τη συζήτηση που άνοιξε από τις σελίδες του «Ημεροδρόμου» μεταξύ του Νίκου Μπογιόπουλου και του Άρη Σκιαδόπουλου, με αφορμή ένα άρθρο του πρώτου με τίτλο «”Αριστερόμετρο”: Φυσικά και υπάρχει».
Μια καλή, παραγωγική συζήτηση έχει ως προϋπόθεση να συμφωνούν οι συνομιλητές για το αντικείμενο της συζήτησης τους. Προσοχή, να συμφωνούν όχι επί του αντικειμένου, αλλά για το αντικείμενο. Δηλαδή, να συμφωνούν ότι συζητούν για το ίδιο πράγμα, χωρίς κατ΄ ανάγκη να συμφωνούν γι΄ αυτό το πράγμα.
Εν προκειμένω, ο Ν.Μ επισημαίνει στο άρθρο του, την ανάγκη μιας αντικειμενικής οριοθέτησης του χώρου που ονομάζεται Αριστερά. Μια οριοθέτηση απολύτως αναγκαία, κατά τη γνώμη μου, σε μια περίοδο όπου επιχειρείται η πολτοποίηση ιδεών και εννοιών. Κυρίως εκείνων που υπόσχονται την κοινωνική απελευθέρωση.
Απ΄ την άλλη , ο Α.Σ διαφωνεί με την ύπαρξη «μέτρου», στο βαθμό που αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επιβολή της μιας άποψης και την ενοχοποίηση- καταστολή των άλλων. Εύλογη ανησυχία και ενισχυμένη με πολλά ιστορικά παραδείγματα.
Εδώ όμως υπεισέρχεται η αντιγνωμία. Φταίει το εργαλείο για την κακή του χρήση, ή το χέρι που το κρατάει; Το μαχαίρι κόβει το ψωμί, μπορεί όμως να μετατραπεί και σε φονικό όργανο στο χέρι ενός δολοφόνου.
Πολύ σωστά, δεν μπορούν να μοιράζονται τον τίτλο του αριστερού, ο Άρης Βελουχιώτης με τον Φώτη Κουβέλη, ο Νίκος Πλουμπίδης με το Γιωργάκη Παπανδρέου… Όμως με ποιο κριτήριο, με ποιο μέτρο, θα αφαιρεθεί από τον Κουβέλη και τον Παπανδρέου το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί» και να ζητούν τη συστέγαση τους υπό τη σκέπη της Αριστεράς;
Αν λοιπόν θεωρούμε απαραίτητο να προστατεύσουμε την Αριστερά, με κάποιο κριτήριο (έστω και αν αυτό είναι το κριτήριο της κοινής λογικής), από τους κάθε λογής σαλταδόρους, θα πρέπει να προστατεύσουμε την Αριστερά και από την όποια καταχρηστική εφαρμογή αυτού του κριτηρίου. Είναι και τα δύο εξίσου σημαντικά συστατικά του αδιαίρετου αγώνα για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Εκεί Άρη μου όπου δεν θα υπάρχει κράτος για να αναλάβει το έργο του «μετρονόμου».
Εν κατακλείδι, ας ακούσουμε και τον εισηγητή του «μέτρου», τον Αριστοτέλη: «Επειδή συχνά ένα ορισμένο πράγμα φαίνεται σε άλλους ότι είναι καλό, σε άλλους όμως το αντίθετο, το μέτρο είναι ό,τι φαίνεται στον καθένα».1
1. Από το έργο του «Μετά τα Φυσικά».
