Χρειάζεται «ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανασυγκρότησης με ορίζοντα πενταετίας. Με στόχο την ανάπτυξη, την ανθεκτικότητα, την ασφάλεια αλλά και τη δικαιοσύνη, τους θεσμούς, τη δημοκρατία. Με στόχο την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη».
Χρειάζεται, όπως είπε, «ένα νέο όραμα και ένα νέο κίνημα», «μια ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία» που «θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα, θα αγγίζει όσους έχουν γυρίσει τη πλάτη στο πολιτικό σύστημα, θα απαντά στην ακροδεξιά δημαγωγία και θα δίνει κίνητρο στους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ». Σε αυτή την αναφορά του περί ακροδεξιάς δημαγωγίας, μάλλον, έχει ξεχάσει ότι συγκυβέρνησε με τους ΑΝΕΛ και τον Π. Καμμένο.
Ο Αλέξης Τσίπρας, προσπάθησε, επίσης, να χρησιμοποιήσει μια φρασεολογία που παραπέμπει σε… σύγκρουση. Τα έχει ξανακάνει αυτά ο Αλέξης Τσίπρας και όταν βρέθηκε στη θέση του πρωθυπουργού είχε γίνει αντικείμενο «θαυμασμού» για την εφαρμογή μνημονιακών, νεοφιλελεύθερων, ευρωενωσιακών και ΝΑΤΟϊκών προτεραιοτήτων. Χρειαζόμαστε, είπε, «ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό κύμα», «ένας νέος πατριωτισμός απέναντι στην ολιγαρχία και τη κλεπτοκρατία. Από τη μια η πατρίδα μας από την άλλη τα πλούτη τους. Αυτή είναι η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή. Απέναντι σε πολιτικές και πρακτικές που οξύνουν τις ανισότητες και το άδικο».
Ο Αλέξης Τσίπρας, ισχυρίστηκε, υποτίθεται απολογούμενος για την πολιτική που εφάρμοσε: Στη δική μας κυβέρνηση «έλαχε ο κλήρος να βγάλουμε την Ελλάδα από τη κρίση, και πράγματι αναγκαστήκαμε να υιοθετήσουμε πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας». Πολιτικές «δημοσιονομικής πειθαρχίας», λοιπόν, τα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα.
