Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Ένα τραγούδι για την ΑΕΠΙ

Το θέμα της ΑΕΠΙ απασχολεί αποκλειστικά όσους βιοποριζόμαστε από το τραγούδι , συνθέτες, στιχουργούς, χρήστες.  Kαι εμάς σχεδόν αποκλειστικά μας..

«Σταματήστε να κάνετε διάσημους τους βλάκες», πολιτικό σύνθημα, νέο , της εποχής μας

Το θέμα της ΑΕΠΙ απασχολεί αποκλειστικά όσους βιοποριζόμαστε από το τραγούδι , συνθέτες, στιχουργούς, χρήστες.  Kαι εμάς σχεδόν αποκλειστικά μας απασχολεί τον καθέναν από την πλευρά των δικών του συμφερόντων και ανάλογα με την ιδιότητα του, και ανεξάρτητα και από την ιδιότητα του ανάλογα με την θέση του στον χώρο, και με τις προσωπικές του συνθήκες.

Δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι σαν αυτό που έγινε με την ΕΡΤ και την επαίσχυντη διακοπή της, που απασχόλησε πολλούς περισσότερους για να αντιλαμβανόμαστε τώρα ότι φωνάξαμε, τρέξαμε, συμπαρασταθήκαμε για να συντηρήσουμε ένα κυβερνητικό κανάλι. Και μαζί με το κυβερνητικό κανάλι και εργαζόμενους που εκτός από μια μειοψηφία τους πραγματικά μαχητική που δυσφορεί και εξακολουθεί και δίνει τον αγώνα της μοναχικά και αντίξοα , οι περισσότεροι είναι αρκούντως προσαρμοστικοί λόγω των αναγκών τους σε όσα στραβά , παράλογα και κυβερνητικά διαιωνίζονται στην ΕΡΤ, στην  ΕΡΤ η οποία και σήμερα  εκπέμπει κάποιες  καλές εκπομπές και ταινίες τις οποίες έτσι κι αλλιώς  δεν τις ζητάει ο λαός και δεν τις βλέπει , ο δημοκρατικός και μαρτυρικός λαός  μας που χτυπά άγριες τηλεθεάσεις και βάρδιες σε όλα τα τηλεοπτικά σκουπίδια.

Η ποιότητα δεν ανταγωνιστική στις διαμορφωμένες συγκυρίες τουλάχιστον . Η δικιά μου εμπειρία σαν ανθρωπος που επικεντρώνομαι σε αυτά τα θέματα, μου λέει ότι η ποιότητα είναι έτσι κι αλλιώς αυστηρά  προσωπική επιλογή , αφορά λίγους και τους πολλούς μόνο όταν συνιαντίεται με το συλλογικό , δηλαδή όταν κάτι βάλλει τα συμφέροντα και την επιβίωση των πολλών και η ποιότητα το έχει εντοπίσει πολύ πριν απ΄το συλλογικό.  Η ποιότητα όμως  είναι πιο επιλεκτική από την επανάσταση, αλλά και πιο ανθεκτική επίσης γιατί δεν είναι θύμα των περιστάσεων, και παράπλευρη απώλεια, είναι πανανθρώπινο και διαχρονικο θύμα, μια και είναι αλληλένδετη με την ανθρώπινη εξέλιξη που πόσοι την επιδιώκουν και με την εύρεση νοήματος αλλά  όχι και  μετρητών ή ομολόγων. Δεν είναι καν λογαριασμός που πρέπει να πληρωθεί άμεσα, ο εκβιασμός που βάζει στους ανθρώπους είναι δυσθεώρητος. Λόγω της ιδιαιτερότητάς της ο ελληνικός καπιταλισμός που έχει μια ποιοτική παράδοση να επιδείξει την συνδέει με την κρατική πρόννοια  αλλά η ποιότητα στην πραγματικότητα δεν κατοικοεδρεύει στα ταμεία και στις τσέπες των δημιουργών αλλά στις προθέσεις και τα κίνητρα των ανθρώπων.

Τώρα όσον αφορά την ποιότητα κι εμάς του τραγουδιού , εγώ έχω πάψει εδώ και χρόνια να χρησιμοποιώ τη λέξη «Δημιουργοί». Μου δημιουργεί δυσφορία  η χρήση της για αρκετούς λόγους, ο κυριότερος γιατί μου είναι απλά αδύνατον να αναφέρω σαν δημιουργούς  ανθρώπους που φτιάχνουν μαλακίες, τουτέστιν όχι απλώς απλά και ανώδυνα τραγούδια που πάντα χρειάζονται και τα θέλουμε για διασκέδαση και αποσυμπίεση, αλλά τοξικά , επιβλαβή και κάκιστα τραγούδια που έχουν το δικό τους καθόλου ευκαταφρόνητο μερίδιο συμβολής στην γενικότερη ασχήμια και αθλιότητα. Πάντα υπήρχαν αυτά και πάντα ήταν και τα περισσότερα ανεξάρτητα από την εικονική θεσμική πραγματικότητα της μετεμφυλιακής Ελλάδας και τις ιδεολογικές αναπαραστάσεις της ζωής της.

Σήμερα η διαφορά είναι ότι οι θεσμικοί χώροι άνοιξαν για να  υποδεχτούν όλα αυτά τα εξαμβλώματα και οι ιδεολογίες υποδύονται ότι ζούμε ακόμα στο 60 ή και στο 90 ή θεωρούν το φαινόμενο του άθλιου τραγουδιού ήσσονος κοινωνικής σημασίας ή το αντιπαρέρχονται  με ποιότητες που έχουν εξαντλήσει την επιδραστικότητα  τη ζωτικότητα και την ικανότητά τους να αντιπαραβληθούν στα νέα δεδομένα στις προτιμήσεις του λαού και των ηγετών του.

Η σημερινή συγκυρία θέλει η επίσημη αισθητική να ταυτίζεται με τα λαϊκά γούστα. Η  σημερινή μας  εξουσία  – και όχι αποκλειστικά η κυβέρνηση αλλά σχεδόν το σύνολο της δημοκρατικής μας επίφασης – βρίσκει τα πατήματά της όχι στην ικανοποίηση των ζωτικών αναγκών των υπηκόων της  κάτι που αντικειμενικά δεν δύναται να κάνει εκτός από τα απίθανα μπαλώματα και τις παλινωδίες που καθημερινά ζούμε, αλλά σε ιδεολογικό και πάλι επίπεδο συνταύτισης με τους λαϊκούς τρόπους. Είναι η περίφημη εισβολή των επισήμων στις κερκίδες των φιλάθλων, η μετεξέλιξη της βόλτας στις λαϊκές αγορές των πολιτικών, η χειραψία των κουμπάρων με τους νταβαντζήδες.

Είναι τα συνηθισμένα  που ζούμε από πάντα στο ξεχείλισμα τους . Οι βόθροι πάντα υπάρχουν αλλά  κάποτε ξεχειλίζουν, η κρίσιμη μάζα που λέει και η θεωρία . Kαι τα σκατά πράγματι τα τρώμε όλοι μαζί. Δεν είναι όπως μερικοί καλοπροαίρετα υποστηρίζουν ο  θρίαμβος των λαϊκιστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, του κράτους του ενός τρίτου της Δεξιάς, αλλά είναι οι αμετάβλητες καπιταλιστικές νομοτέλειες, δηλαδή οι άνθρωποι, δηλαδή εμείς.

Ήταν πράγματι μια αξιοσημείωτη νίκη η ανάκληση της άδειας της ΑΕΠΙ , νίκη όχι των ανθρώπων όμως, αλλά του ίδιου του χρόνου, του καιρού. Οι άνθρωποι συνεισφέρανε σε αυτό στον βαθμό που πάντα συνεισφέρουν, αφήνουν τα πράγματα να συμβαίνουν και την φαυλότητα να ωριμάζει . Αλλάζει βλέπετε το καθεστώς όχι οι άνθρωποι. Και μάλιστα το καθεστώς αλλάζει με την μοναδική πρωτοτυπία να μην αλλάζει τίποτα ουσιαστικά και σε βάθος για τους ανθρώπους . Οι Ξανθόπουλοι είναι ελεύθεροι – εδώ είναι ελεύθεροι οι πολιτικοί  των σκανδάλων και οι χρυσαυγήτες, σιγά τώρα  -και εκλέγουν εποπτικά συμβούλια, σήμερα παρά την ανάκληση της άδειας με είκοσι μέλη, σε μια επόμενη δεξιά κυβέρνηση που θα τους απελευθερώσει από την υποχρέωση να ήταν φυλακισμένοι – αόριστος β΄ ο χρόνος, το απραγματοποίητο στο παρελθόν η σύνταξη,  ποιος ξέρει μπορεί να ξαναεκλεγούν εποπτικά συμβούλια της ΑΕΠΙ με πενήντα, εκατό ή χίλια μέλη τους.

Η περιθωριακή μέχρι χθες «Αυτοδιαχείρηση»  – το άλλο σωματείο δημιουργών – εκτινάζεται σαν ο μεταξύ μας ΣΥΡΙΖΑ σε καίριο ρυθμιστή της κατάστασης, ενώ η ήδη καταξιωμένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να ασχοληθεί με εμάς και εμείς μαζί της αφού οι κόμποι σπάσαν το χτένι . Αλλά βέβαια η κυβέρνηση έχει τους δικούς της εσωτερικούς εμφύλιους, εμείς τους δικούς μας και τη λύση θα την δώσει και πάλι ο πανδαμάτωρ χρόνος , πολύ άτσαλα υποθέτω , σε μια κατάλληλη στιγμή να θεωρηθεί σαν ιδεώδες κάτι που θα ναι και πάλι μπάλωμα.

Έτσι είναι οι παλιές πολυκατοικίες, φτιάχνεις το ένα χαλάει το άλλο, οι ένοικοι γίνονται μαλλιά, κουβάρια γιατί  δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες και  τις ίδιες προτεραιότητες .Κάποιοι ενδιαφέρονται για το τι θα πει ο γείτονας, κάποιοι  μόνο για  αυτό που λένε οι ίδιοι, κάποιοι δεν ενδιαφέρονται και καθόλου.

Επειδή όπως έγραψα και στη αρχή το θέμα της επιβίωσης των ανθρώπων που ζούνε από το τραγούδι και που ζούνε το τραγούδι είναι περιορισμένου ενδιαφέροντος , όπως εξάλλου το θέμα των απολυμένων σε εργοστάσια και  ιδιωτικές επιχειρήσεις, τα θέματα των δικηγόρων, των ταξιτζίδων, των γιατρών, των εκδιδομένων γυναικών και αντρών , των γυναικών που εργάζονται σαν οικιακοί σκλάβοι, επειδή εν γένει το θέμα επιβίωση μέσω εργασίας, απασχολησιμότητητας, δημιουργίας και καταστροφής είναι περιορισμένου ενδιαφέροντος εξωκλαδικά , για αυτό ας μην  σας ζαλίζω πάρα πολύ. Σας αποζημιώνω στο τέλος με ένα ρυθμικό και ξεσηκωτικό τραγούδι αναψυχής.

Τα σωματεία λοιπόν του χώρου μας προβαίνουν σε ανακοινώσεις, που καθιστούν φανερό το προφανές ότι δηλαδή  έχουν όλες οι πλευρές επιχειρήματα  όσο και συμφέροντα. Στις δικές μου επιλογές βάραινε το να μπουν οι Ξανθόπουλοι μέσα για μέσα, την είδα αλλαγή γιατί βαριόμουνα τα ίδια και τα ίδια… Σε άλλους όμως πιο λογικούς από μένα, βάραινε το χρηματοδοτικό. Όχι απαραίτητα στους πιο πληγμένους, όπως εγώ , από τις εξελίξεις, αλλά όπως συχνά συμβαίνει και σε άλλες κατηγορίες εργαζομένων μη δημιουργών, κυρίως σε συναδέλφους που η ΑΕΠΙ αντιπροσωπεύει μέρος των εισοδημάτων τους και όχι όλα τους τα εισοδήματα. Είναι πάντα σαν τον πολιτικό – κομματικό αγώνα και τους δημοκρατικούς θεσμούς μας , μια πίστα που παίζουν πιο χαλαρά όσοι έχουν λυμένο ή περίπου το θέμα της απλής επιβίωσης. αυτοί δικαιωματικά διαχειρίζονται και το άλυτο θέμα των υπολοίπων.  Η πολιτική είναι για τους Αθηναίους , όχι για τους είλωτες.

Προσωπικά εύχομαι το όλο σκηνικό και τα δεδομένα σκηνικά του χώρου του τραγουδιού να ξαναβρούν τον παλμό και τη ζωντάνια τους, με όλους  μας παρόντες, σε εκρηκτικά live, με χρήστες και άχρηστους, με πολιτικούς , πολίτες και αγκινάρες αλα πολίτα , με συνδικαλιστές και συνουσιαστές, να ξαναβρεθούμε όλοι επί τόπου. Υγιείς , ακμαίοι και ετοιμοπόλεμοι γιατί οι ανακοινώσεις των σωματείων μας  που διαβάζω προσεκτικά είναι πράγματι πικάντικες, σφύζουν από πολιτισμό, δημιουργία, οράματα, παραισθήσεις, οπότε θα είμαστε πάλι όλοι εκεί και θα πούμε κι ένα τραγούδι για την ΑΕΠΙ.

«Πίσω απ΄τα αυτάρεσκα τραγούδια μας η σήψη προχωρούσε»

 

Απόψεις