Το ελληνικό υπουργείο πολιτισμού προχώρησε σε ακύρωση μετάδοσης της παράστασης “Η Λίμνη των Κύκνων” του Τσαϊκόφσκι από τα Μπαλέτα Μπολσόι, στο Μέγαρο Μουσικής. Σε όλη την πολιτισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, εκδηλώσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις ακόμα και αθλητικές εκδηλώσεις με Ρώσους συντελεστές και συμμετέχοντες, ακυρώνονται.
(The Guardian: Russian ballets cancelled across UK amid Ukraine crisis https://www.theguardian.com/stage/2022/feb/26/ballet-goes-on-as-uk-audience-backs-russian-dancers)
Ρώσοι καλλιτέχνες που εργάζονταν σε ορχήστρες ή σε θεατρικές σκηνές των ευρωπαϊκών πρωτευουσών, απολύονται και εκδιώκονται με το επιχείρημα ότι συνδέονται, ως όργανα προπαγάνδας, απευθείας με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν. (The Guardian: Denounce Putin or lose your job: Russian conductor Valery Gergiev given public ultimatum)
Επιπροσθέτως ρωσικά ΜΜΕ και Ρώσοι δημοσιογράφοι έχουν αποκλειστεί από Ιστοσελίδες, facebook, youtube, twitter κ.τ.λ.π
Τι πρέπει να ακολουθήσει;
Μα οι πολυάριθμοι Ρώσοι διανοούμενοι, συγγραφείς και καλλιτέχνες π.χ.: Λέο Τολστόι, Όλγα Γκρούσιν, Βλαντίμιρ Σορόκιν, Τατιάνα Τολστάγια, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Άννα Αχμάτοβα οι οποίοι είναι έξω από τον κανόνα του «ευρωπαϊκού ορθού» να απαγορευτούν και να εκκαθαριστούν οι βιβλιοθήκες από τα εκατοντάδες «Ρωσικά» μυθιστορήματα όπως: «Πόλεμος και Ειρήνη», «Οι αδελφοί Καραμάζοφ», «Ημέρα του Oprichnik», «Άννα Καρένινα» και, γιατί όχι (;) να πυρπολούνται σε τεράστιες πυρές.
Ίσως το αίσθημα ανωτερότητας, που χαρακτηρίζει αυτό που αποκαλούμε «Δυτικό πολιτισμό», δίνει το ηθικό έρεισμα και τον «νομιμοποιεί» ώστε να προωθεί και να εδραίωνει ευρύτερες πολιτικές . Όπως και να έχει, ουσιαστικά πρέπει να θαυμάσουμε τον ανιδιοτελή συντονισμό των ευρωπαϊκών πρωτευουσών που επιτέλους αποφάσισαν να συγκεντρωθούν επωφελώς σε έναν στόχο: να εξαπολύσουν τα κεντριά τους εναντίων του πολιτισμού της Ρωσίας, η ήττα της οποίας μπορεί να χαρακτηριστεί ως ευρωπαϊκός ευγενής σκοπός αφού έχει επιτεθεί στρατιωτικά, σε γειτονικό της κράτος, πρώτη.
Μάλιστα ο εμβληματικός δημοσιογράφος Γιάννης Πρεντεντέρης, του οποίου οι εκκρίσεις των εν διεγέρσει αδένων του μίσους τον δηλητηρίαζαν τόσα χρόνια που δημοσιολογεί, πάντα εναντίων της κοινωνίας, στην προσπάθεια του να βρεθούν επαρκείς λόγοι για συμβατικές πεποιθήσεις, εμφανίστηκε ως υπέρμαχος της λογοκρισίας στα έργα της ρωσικής τέχνης αναφέροντας: «Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι εννοούν διάφοροι μπαγλαμάδες. Ότι οι Ρώσοι θα ισοπεδώνουν το Κίεβο κι εμείς θα πηγαίνουμε στο Μέγαρο Μουσικής να δούμε «Λίμνη των Κύκνων[…] ο «Ρωσικός λαός είναι και οι εισβολείς στη Χερσώνα και οι διαδηλωτές κατά του πολέμου στη Μόσχα και οι μπαλαρίνες του Μπολσόι. Τις θεωρίες λοιπόν ότι ο λαός είναι γενικά αθώος και φταίνε γενικά οι ηγεσίες, αλλού».
Πέρα από την ευρωπαϊκή λογοκρισία στα εμβληματικά, λογοτεχνικά, μουσικά και θεατρικά έργα της Ρωσίας και τις αστειότητες του Πρετεντέρη, δεν θα ήταν υπερβολή να υποθέσουμε πως ο δεύτερος «Ψυχρός Πόλεμος», δηλαδή η ανανέωση της δέσμευσης των Η.Π.Α. του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε στην οικονομική, στρατιωτική και ιδεολογική διαμάχη με τη Ρωσία, (Αν και η τρέχουσα παγκόσμια κλιμάκωση των περιφερειακών πολεμικών συγκρούσεων και ενεργειακών εντάσεων προκαλείται από την ανικανότητα των Η.Π.Α να αποδεχθούν την γεωπολιτική άνοδο της Κίνας) εστιάζει την προσοχή του, σύμφωνα με τον πρόεδρο των Η.Π.Α Τζο Μπάιντεν, «στο καθήκον των Αμερικανών να προασπίζονται τη δημοκρατία παντού στον κόσμο». Και αυτό, παρόλο που η Ρωσία δεν ήταν ποτέ (ούτε ως ΕΣΣΔ) σε θέση να παίξει το ρόλο που προπαγανδίζουν σχεδόν όλα τα κράτη και τα ΜΜΕ της Δύσης. Ωστόσο ο μυστικοπαθής και αυταρχικός χαρακτήρας του, σε συνάρτηση με τους περιοριστικούς νόμους ως προς την ελευθερία της διαμαρτυρίας και της έκφρασης, της κυβέρνησής του Πούτιν, τον έκανε ένα βολικό αντικείμενο ικανό να εκπληρώσει την ανάγκη ύπαρξης (μετά τους Ταλιμπάν και το ISIS, τον Καντάφι, και τον Σαντάμ Χουσείν) ενός κακού και μοχθηρού εχθρού.
Όμως και κατά τον γράφοντα, η Μόσχα, ενώ θέλει να ξεφύγει από τον ρόλο του απλού προμηθευτή φυσικού αεριού και πετρελαίου, δεν επιδιώκει καμία παγκόσμια κυριαρχία. Γεωπολιτικά προσδιορίζει και υπερασπίζεται μόνο τον χώρο που θεωρεί ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντά της. Σε αυτόν το ρώσικο προαύλιο χώρο, δρά βίαια- όπως έκαναν πάντα οι ΗΠΑ, όχι στα σύνορα τους, αλλά, χειροτέρα, στις διάφορες ζώνες επιρροής τους- χωρίς κανένα συναισθηματισμό μα ούτε και συμβιβασμό.
Άλλωστε η Μόσχα δεν κρύβει τους λόγους της προσφυγής της στη βία εναντίων της Ουκρανίας, χώρας που εδώ και χρόνια λειτουργεί ως γεωπολιτικό πιόνι του Λευκού Οίκου. Η περικύκλωση της Ρωσίας με στρατιωτικές-αεροπορικές-αντιπυραυλικές βάσεις, στην οποία έχει προβεί εδώ και χρόνια το ΝΑΤΟ, καθιστά ακόμα πιο αληθοφανή τον ισχυρισμό πως η Ουκρανία λειτουργεί ως δούρειος ίππος των Αμερικανών. (The New York Times:This Is Putin’s War. But America and NATO Aren’t Innocent Bystanders. https://www.nytimes.com/2022/02/21/opinion/putin-ukraine-nato.html)
Στο τέλος όμως και όσο πολλαπλασιάζονταν οι σφαγές, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν θα καταφέρει να τραβήξει το σπαθί από την πέτρα…
Παρόλα αυτά είναι λογικό να τίθενται αβίαστα τα ερωτήματα: υπάρχει μορφωτική και πολιτιστική προπαγάνδα; Αν ναι, με ποιον τρόπο; Ποιοι είναι αυτοί που συμμετέχουν;
Την εποχή της ΕΣΣΔ, οργανώσεις όπως το Congress for Cultural Freedom, ή το Ford Foundation που χρηματοδοτούνταν από την CIA, χρησιμοποιήθηκαν για να διοργανώνουν εκπαιδευτικά προγράμματα, θεατρικά έργα ή οργάνωση βιβλιοθηκών και να προσελκύσουν δημοσιογράφους, λογοτέχνες, σκηνοθέτες ή διανοούμενους, ώστε να παρουσιάζουν τον δυτικό υψηλό πολιτισμό και ταυτόχρονα να υποδεικνύουν τις αδυναμίες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού τόσο στις τέχνες, στον κινηματογράφο, στην μουσική όσο και στην λογοτεχνία.
Δεν είναι τυχαία αυτή η στοχοπροσήλωση των μυστικών υπηρεσιών. Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο πολιτισμός αποτελεί τη βάση οικοδόμησης κάθε κοινωνίας, αφού οι κανόνες που τον διέπουν στηρίζονται σε ένα κοινό πολιτισμικό και παραδοσιακό υπόβαθρο. Ενώ η χρήση πολιτιστικών συμβόλων, που προέρχονται από διάφορους χώρους: ζωγραφική, comics, posters, κινηματογράφο, θέατρο, εκδόσεις, ακόμα και από την θρησκεία, μπορεί να δικαιολογήσει και να νομιμοποιήσει έναν πόλεμο.
Άρα έχει δίκιο ο Πρετεντέρης που αποκάλεσε «μπαγλαμάδες» όσους διαμαρτύρονται για τον αποκλεισμό της ρώσικης τέχνης από τα ευρωπαϊκά δρώμενα;
Ναι, έχει…στο μέτρο που πιστεύετε ότι η εκτυφλωτική πολλαπλότητα των μουσικών μέτρων του Σοστακόβιτς, ή η βαθιά συναισθηματική Συμφωνία αρ. 4 σε φα ελάσσονα, του Τσαϊκόφσκι, και όσοι ερμηνεύουν τα έργα τους, συναρθρώνονται σε αρμονία με τον άνδρα που εδρεύει σήμερα στο Κρεμλίνο. Οι σχετικοί πολιτιστικοί αποκλεισμοί, η πληροφόρηση και οι εικόνες από τη σύγκρουση στην Ουκρανία πρέπει να είναι συμβατές, όσο αυτό είναι δυνατό, με τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους του ΝΑΤΟ της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Υπ΄αυτή την έννοια, η ρώσικη καλλιτεχνική δημιουργία πρέπει να απαξιωθεί να υποβιβαστεί σε έναν λεκέ στην σόλα μιας μπότας και να ταυτιστεί με τον βλοσυρό άνδρα του Κρεμλίνου. Εξ ου και τα διαπιστευτήρια δυτικοφροσύνης του κυρίου Γιάννη. Άλλωστε ο «σοβαρός τύπος» της Ευρώπης έχει κατασκευάσει ένα ειδικό λεξιλόγιο αλληλοαναγνώρισης το οποίο προωθεί μια πρωτόγνωρη, εδώ και χρόνια, ρωσοφοβική εκστρατεία.
Τώρα, όπως είναι γενικά αποδεκτό, οι ατομικές συμπεριφορές και οι κοινωνικές μεταλλάξεις καθορίζονται από το διαμορφωμένο κλίμα που προκύπτει από την αδυναμία πρόσβασης πολλών μελών της κοινωνίας σε καλύτερη, πολύπλευρη και σε βάθος πληροφόρηση, η οποία, συνήθως, έχει ελάχιστη σχέση με την αλήθεια ακόμα και αν δεν είναι ψευδής. Σημασία έχει η υπαγορευμένη πληροφορία να γίνει αποδεκτή στο συναισθηματικό και νοητικό υπόβαθρο του μέσου ανθρώπου, όχι πιστευτή!
Ο πολιτισμός μπορεί να ασκεί έλεγχο στην συνείδηση των ανθρώπων, ακόμα χειρότερα, μπορεί να μεταμορφωθεί, σε συνδυασμό με τα ΜΜΕ και τα Social Media, σε βιομηχανία της εξουσίας. Σε περίοδο διακρατικών συγκρούσεων, η πολιτιστική προπαγάνδα χρησιμοποιείται προκειμένου να επιβληθεί στο κοινωνικό σύνολο η αναγκαιότητα ενός πολέμου προς εξυπηρέτηση ειλημμένων πολιτικών αποφάσεων. Ασχέτως εάν το αποτέλεσμα ήταν, στην καλύτερη, χωρίς ορατά οφέλη, στην χειρότερη, πάντα ολέθριο για το σύνολο της παγκόσμιας κοινωνίας.
Όπως και να ‘χει τον κόσμο τον απασχολεί το ζήτημα της ανόδου των καυσίμων και του ηλεκτρικού ρεύματος, δεκάρα δεν δίνει ούτε για τη μεγάλη ανασύνταξη των παγκόσμιων ισορροπιών που είναι προ των πυλών, ούτε για τα βάσανα που προκαλεί στην κοινωνία της Ουκρανίας ο πόλεμος και κυρίως δεν νοιάζεται ουδόλως για τους χορευτές των Μπολσόι και τις ακυρωμένες μεταδώσεις της «Λίμνης των Κύκνων» από το Μέγαρο.
Η πραγματικότητα γι’ αυτόν τον κόσμο, που κλείνεται στην σαπουνόφουσκα της καθημερινής απατηλής ρουτίνας του, παραμένει εγγενώς ξένη!
Στο κάτω-κάτω δεν ακυρώθηκαν οι μεταδόσεις του Survivor…
