Mόνο στο χώμα έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα και αυτό σηκώνει συζήτηση.
Χρόνο με τον χρόνο , μήνα με τον μήνα, Αύγουστο με Αύγουστο απλώνει στη σκέψη μου η ειρωνεία του Σωκράτη και η εμμονή του στους Νόμους. Αυτούς τους ανθρώπινους κουτσούς στραβούς νόμους που παρόλα αυτά σου επιτρέπουν με έναν τρόπο να βγαίνεις απ΄την πόρτα του σπιτιού σου .
Ήταν τόση η ανάγκη του Σωκράτη για έναν καλύτερο άνθρωπο που δεν πήγαινε ούτε διακοπές, ούτε μέχρι τη Βάρκιζα.
Kι όταν με ενθουσιασμό και αγωνία ζωντανού τον ικέτευαν οι μαθητές του να διαφύγει, αυτός ούτε που να το συζητήσει, ούτε που να ανοίξει έναν ακόμα από τους περίφημους διαλόγους του, τον μετά τον τελευταίο, για κάτι τέτοιο.
Δεν ήταν για κομμουνάρος ο γέροντας, ούτε σκόπευε να ζήσει την αναρχική φυγή από πόλη σε πόλη και τελικά από τον κόσμο. Ο νόμος που τον ξαπέστειλε ήταν ο μοναδικός του σύντροφος κι αυτός εν διαστάσει. Γι αυτό και δεν έβγαινε από αυτή την φυλακή που του ετοίμασαν με τόση προσωπική φροντίδα οι Αθηναίοι , να πάει που;
Δεν τον περίμενε κανείς παρά μόνο ένα αόριστο , υποθετικό μέλλον και γύρω του κάτι μαθητές που κάναν πάντα πολλή φασαρία για να υπερασπιστούν τα λίγα εκείνα αλλά τόσο πολύτιμα που κατάφερνε αυτός να εντοπίσει με τόση συγκέντρωση.
Δεν τον περίμενε κανείς τον Σωκράτη ούτε πριν, ούτε μετά.
Ενώ τον Αρη τον Φλώρο τον περιμένουν τόσοι και τόσοι αλήθεια …
