Λίγες μέρες μετά την επανεκλογή του (για 5η φορά!) στη θέση του προέδρου της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας (FIFA), ο πολύς Ζεπ Μπλάτερ, υποχρεώθηκε σε παραίτηση. Η παραίτηση του αποδίδεται στις πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες, οι αμερικανικές αρχές, που προχώρησαν στο ξήλωμα του κυκλώματος της FIFA, έχουν στοιχεία που ενοχοποιούν και τον πρώην πρόεδρο της ομοσπονδίας.
Άραγε, οι λαοί της Γης, θα καταλάβουν ποτέ, ότι ο επαγγελματικός αθλητισμός και κυρίως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο συντηρείται από αυτούς, και τα τεράστια κέρδη μπαίνουν στις τσέπες των αστών;
Γνωρίζουν άραγε οι λαοί της Γης, ότι ο καυγάς που γίνεται αυτή τη στιγμή, στην Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, δήθεν για την πάταξη της διαφθοράς, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με αυτό;
Θα φύγει λοιπόν ο κ. Μπλάτερ, ο οποίος για πολλά χρόνια διοίκησε τη FIFA με μαφιόζικο τρόπο και θα έρθει ο Ιορδανός πρίγκηπας Αλί Μπίν Αλ Χουσεϊν, άνθρωπος των Αμερικανών, των Άγγλων, των Γάλλων κ.λπ,
Ελπίζω να μην περίμενε κανείς, να γίνει πρόεδρος της FIFA κάποιος απλός εργαζόμενος, πρόεδρος φτωχού επαρχιώτικου ποδοσφαιρικού σωματείου 3ης η 4ης κατηγορίας.
Λοιπόν, για να μη λέμε πολλά λόγια τα οποία είναι και φτώχεια, (μας φτάνει η δική μας), ο αθλητισμός είναι από τα μεγαλύτερα πολιτικά ζητήματα.
Θυμάμαι το 1966, είχα βρεθεί στο δρόμο με τον πολύ καλό φίλο Γιάννη Διακογιάννη. Σε μια συζήτηση που κάναμε, του είχα πει, ότι «ο αθλητισμός είναι πολιτικό ζήτημα». Εκείνη την εποχή, αν είχες τέτοιες απόψεις, εύκολα σε τοποθετούσαν πολιτικά. Προσωπικά δεν ανησυχούσα, γιατί από τότε ο αθλητικός κόσμος γνώριζε ότι είμαι κομμουνιστής. Ο Γιάννης αντέδρασε λέγοντας μου: «Νίκο ας αφήσουμε τον αθλητισμό έξω από την πολιτική», «Πως να γίνει αυτό Γιάννη μου, όταν όλα τα ζητήματα είναι οικονομικά», του είπα.
Ο αθλητισμός, δυστυχώς , έχει μπει στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου. Πιθανότατα να ζήσουμε από την πλευρά των Αμερικανών και των συμμάχων τους, μποϊκοτάζ στους αγώνες της Μόσχας το 2018. Τώρα ήρθε η σειρά να «φάνε οι άλλοι»…
Τώρα, όσον αφορά τη FIFA, τα έργα και τις ημέρες των διοικούντων, οι αποκαλύψεις δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Τουλάχιστον για όσους ασχολούνται στοιχειωδώς με τον αθλητισμό και ειδικότερα το ποδόσφαιρο. Δεκάδες ήταν οι καταγγελίες για τη «μαφία» του ποδοσφαίρου, θυμηθείτε παραδείγματος χάριν τις καταγγελίες του Μαραντόνα.
Η διαφορά ήταν ότι οι αρχές, κρατικές, ή διεθνείς δεν ήθελαν, για ευνόητους λόγους, να ασχοληθούν με το θέμα. Όλοι εξυπηρετούνταν, από τον πρόεδρο της FIFA, τις πολυεθνικές που λυμαίνονται το χώρο, κυβερνήσεις, ποδοσφαιρικούς παράγοντες των εθνικών ομοσπονδιών, μέχρι προέδρους μικρών επαρχιακών ποδοσφαιρικών ομάδων.
Απάνω σε αυτά τα θεμέλια πατάνε οι FIFA και UEFA. Αυτή η θεμελίωση δεν γκρεμίζεται ούτε με 20 βαθμούς ρίχτερ σεισμό. Ο παραγοντισμός, μια άγρια και ανήθικη μορφή του καπιταλισμού, ο οποίος ξεκινάει από το μικρό και φτωχό σωματείο της γειτονιάς και φτάνει μέχρι τον Μπλάτερ και τον Πλατινί, είναι μια συμπαγής απροσπέλαστη ανθρώπινη μάζα, που σκοπό έχει να εξυπηρετεί κυρίως μικρά και μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Τι θέλει λοιπόν η αλεπού στο παζάρι; Τι ψάχνει η Αμερική; Όταν γνωρίζει πολύ καλά, ότι η λειτουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από τη FIFA και την UEFA θα παραμείνει, η ίδια, γιατί με τα χρόνια, το νταβατζιλίκι, το λάδωμα, η απάτη και κάθε είδος βρομιάς έχουν γίνει καθεστώς, που τηρείται με ευλάβεια από όλη την ιεραρχία. Η διαπλοκή ξεκινάει από τον πρόεδρο του πιο φτωχού και μικρού ποδοσφαιρικού σωματείου, στα όρη του Περού, μέχρι τη FIFA και την UEFA.
Αυτά είναι γνωστά πράγματα. Εκείνο που ίσως θέλει η Αμερική, είναι να βάλει πόδι στη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική Ομοσπονδία, με την τεράστια πολιτική επιρροή, εάν και εφόσον την αφήσει η Ρωσία. Το παιχνίδι θα έχει πολύ συνέχεια…
