Δεν χάνονται σε βάθη χρόνου αυτά, δεν είναι παραποιημένη ιστορία, που πρέπει να την ξεθάψεις εκ νέου και να την αναθεωρήσεις. Δεν είναι μια περασμένη εποχή που θα την μελετήσεις σαν ερασιτέχνης κοινωνιολόγος, για να συμπεράνεις τις αιτίες της μεταστροφής των ανθρώπων, τις δυναμικές, τους ταξικούς συσχετισμούς, τα ιδεολογικά υπόβαθρα, τα ατομικά βάραθρα.
Είναι μόλις μια επταετία. Κόσμος που βγήκε, με την αφέλεια της αγανάκτησης, σε δρόμους και πλατείες, πιστεύοντας ότι φωνάζοντας θα ρίξει τα τείχη της Ιεριχούς, πιστεύοντας ότι ο όγκος και οι αριθμητικές του διαφέντευαν κάτι.
Πρόσφατα απολυμένοι, που επαναστατικοποιήθηκαν σε χρόνο ντε τε, για να λουφάξουν οι περισσότεροι, σε χρόνο ντε τε επίσης, στα σπίτια τους, να βολευτούνε στα όρια της αμισθίας και της ημιαπασχόλησης, έχοντας φιλήσει χίλιες κατουρημένες ποδιές, και συμμαχώντας με τα κατάπτυστα αφεντικά και κυκλώματα, που, αγανακτισμένοι λίγο πριν συνειδητοποιούσανε ότι έχουν σχεδιάσει και πρόκειται να καρπωθούν την κρίση.
Εντωμεταξύ, με την ίδια γνώση και περηφάνια, λύναμε το Παλαιστινιακό, το Ιρανικό, το Κορεατικό, το Ανατολικοευρωπαϊκό, το Λατινοαμερικάνικο. Ανακαλύπταμε αρχαία διαστημόπλοια, προφητεύαμε την έλευση μιας νέας φωτεινής εποχής τη μια στιγμή, την επόμενη, την έλευση της συντέλειας του κόσμου. Ανακαλύψαμε τις θαμμένες δεξιότητες και αδεξιότητές μας. Γίναμε οικονομολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, μετεωρολόγοι, ενώ, παρά την εμβριθή μας μελέτη και παρατήρηση των φαινομένων, κάποιοι διαπίστωναν ότι παραμέναμε πεισματικά και αναλλοίωτα αερολόγοι.
Αναπτύξαμε δεσμούς ακατάλυτους μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, και επειδή ουδέν κρυπτόν υπό του Facebook, o καθένας ξέρει πια που θα πιούμε τα κρασάκια μας, αν πέρασε η κόρη μας στις πολιτικές επιστήμες και τι θα φτιάξουμε με τα χεράκια μας, από αυτά που καλλιεργήσαμε στο μποστάνι μας, σύμφωνα με τις σχετικές ντιρεκτίβες της ΕΟΚ. Τώρα, αν καλλιεργούμε και λίγο χασισάκι, αν η κόρη μας είναι νυμφομανής, και ο γιος μας με δυο πτυχία αλλά βολοδέρνει, είναι θέμα χρόνου να τα επικοινωνούμε και αυτά στο Facebook, όχι που θα κρεμόμαστε από τα reality των καναλιών, που μας ξεκουτιαίνουν για να μας ελέγχουν καλύτερα, λες και είμαστε μαλάκες και δεν μπορούμε μόνοι μας να τους δίνουμε τις πληροφορίες. Διεκδικούμε την απεριόριστη πρόσβαση στα σώματα των επιθυμιών μας, να υιοθετηθούμε, να υιοθετήσουμε, να μετρήσουμε σε αμέτρητες selfies το δικό μας reality.
Θυμηθήκαμε στην ανάγκη τον Επίκουρο, και αφεθήκαμε στις γητειές του πολιτισμού . Ειδικά από πολιτισμό… Πιο πολιτισμός, σε αυτή την χώρα, πεθαίνεις.
Μπήκαμε στη μηχανή του χρόνου και ψάχνουμε τον αθώο και τον ένοχο σε εμβέλεια χιλιετιών. Στα όρια της παράκρουσης διαλογιζόμαστε και διδάσκουμε εαυτόν και αλλήλους την σαμανικήν.
Μετά από δεκαπέντε εργατοχρόνια σε μια σχέση, χωρίζουμε, το κοινό μας βίωμα αποδεικνύεται δυο παράλληλες αφηγήσεις. Στη ζωή, με τα ανοιχτά ενδεχόμενα και τις αμέτρητες ευκαιρίες, ήσουνα μια ευκαιρία για μένα, και γω για σένα. Ε, υπάρχουν κι άλλες. Αποδεικνυόμαστε τόσο άγνωστοι μεταξύ μας, όσο η πατρίδα μας, ο κόσμος τους. Τι ακριβώς είπαμε ότι έκανε ο παππούς μας στον εμφύλιο;
Oι αρχαίοι Αιγύπτιοι φτιάχνανε μικρά σπίτια για το αιώνιο ταξίδι των νεκρών τους, στις τοιχογραφίες απεικόνιζαν όλο τον πλούτο της ζωής που ο νεκρός δεν έζησε και μέσα στο σπίτι – τάφο σώρευαν κτερίσματα, μέχρι κιούπια με λάδι και μέλι, και φυσικά προσωπικά ενθύμια, σύμβολα ευημερίας, ιδιοκτησίας, προσωπικότητας.
Εμάς μας βγήκε το λάδι να φτιάξουμε έναν τέτοιο ομαδικό τάφο, την χώρα, και να τον χαρούμε όσο είμαστε ζωντανοί.
[arve url=”https://www.youtube.com/embed/KNyUCwczyik” /]
