Η Αθήνα ολόκληρη δονείται από συνθήματα. Ολόκληρη η χώρα δονείται. Χιλιάδες διαδηλωτές βρίσκονται παντού. Η οργή στέκεται ακριβώς σ’ εκείνη τη γωνία που συναντάει την αποφασιστικότητα και τότε ξεσπάει. Η σπίθα έγινε φλόγα.
“Το έγκλημα αυτό δεν ξεχαστεί”… φωνάζουν.
“Εκδίκηση θα πάρουμε για σένανε μικρέ”… φωνάζουν.
Και τότε κάπου στη χώρα, εκεί που διεξάγεται ώρα με την ώρα, μέρα τη μέρα ο μεγάλος πόλεμος, η διαρκής, ασταμάτητη ανελέητη επίθεση των αφεντικών, δηλαδή στους χώρους δουλειάς, εκεί ακριβώς ένας ακόμα μικρός πέφτει νεκρός, καταπλακωμένος από οικοδομικά υλικά.
Μικρός, μόλις 22 χρονών… Θα μπορούσε να είναι ο φοιτητής του μοιραίου τρένου, αντί να είναι ο εργάτης της μοιραίας σκαλωσιάς. Αλλά, τί σημασία έχει, αλήθεια;
Μια σατανική σύμπτωση και ταυτόχρονα ένας αναγκαίος συμβολισμός για τον τόπο της μάχης και το μέλλον του αγώνα.
Ετσι, ξαφνικά έγινε κι εκείνος μέρος των συνθημάτων… “δεν θα ξεχαστεί”…”εκδίκηση”… “οργή”… “αγώνας”… “δικαιώματα”. Οι φωνές των μαθητών, των φοιτητών, των εργατών, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν, συμπεριέλαβαν κι εκείνο το παιδί 22 χρονών…
Το έγκλημα είναι ένα.
Τους φοιτητές τους ετοιμάζουν για να γίνουν αύριο φτηνό και εξειδικευμένο εργατικό. Κάποιοι άλλοι δεν περνάνε από την διαδικασία της εκπαίδευσης για να τους “κατασπαράξουν” τα αφεντικά… Πάνε πλήρως ανειδίκευτοι και πλήρως ανειδίκευτοι πεθαίνουν.
Οι 57 νεκροί του τρένου και ο ένας της σκαλωσιάς είναι μέρος του ίδιου εγκλήματος, με τον ίδιο θύτη και με τον ίδιο ηθικό αυτουργό. Τους σκότωσε το κεφάλαιο, ο καπιταλισμός, η κερδοφορία, η “ελεύθερη αγορά”. Κι ας ακούγεται σε κάποιους “ξύλινο”. Πιο εύκαμπτο δεν μπορεί να γίνει το έγκλημα!
Σκοτώθηκαν
- επειδή τα εξαντλητικά ωράρια, οι κόντρα βάρδιες, η εντατικοποίηση, η υποστελέχωση, η δουλειά χωρίς ρεπό είναι νόμος του κράτους… Αυτού του αυτουργού που υπηρετεί και υλοποιεί τις εντολές του κεφαλαίου
- επειδή η ανασφάλιστη και η υποδηλωμένη εργασίας είναι καθεστώς σε πολλούς κλάδους
- επειδή η Επιθεώρηση Εργασίας έχει μετατραπεί σε “παραμάγαζο” των εργοδοτών
- επειδή οι Επιθεωρητές Ασφάλειας και Υγείας στην Εργασία είναι μόλις 245, αλλά οι κληρικοί είναι 11.000 (!) και οι αστυνομικοί που προσέλαβε η κυβέρνηση για να δέρνουν τα παιδιά μας τα Πανεπιστήμια είναι 2.000 (!)
- επειδή και οι αστυνομικοί που δέρνουν τα παιδιά στις διαδηλώσεις ή τα μαζεύουν από τις πλατείες είναι πιο χρήσιμοι από τους γιατρούς και τους δασκάλους
- επειδή ο άτυχος εργάτης, μόλις 22 χρονών παλληκάρι, δεν ήταν στην απεργία… ίσως γιατί τον τρομοκράτησε το αφεντικό (;), ίσως γιατί δεν μπορούσε να χάσει το μεροκάματο (;), ίσως γιατί η δύναμη του αγώνα, της συσπείρωσης, της αλληλεγγύης δεν είχε φτάσει ακόμα στα δικά του νεανικά εργατικά χέρια.
Και τίποτ’ άλλο δε μένει παρά η οργή και η δύναμη που σήμερα ξεχύνεται στους δρόμους, αύριο να γίνει ο χείμαρρος που θα πνίξει τον πραγματικό ένοχο.
Η χώρα χθες είχε 57 καταγεγραμμένους νεκρούς (χωρίς τους αγνοούμενους) συν έναν εργάτη 22 χρονών
και όταν γράφονταν αυτές οι γραμμές κι ένας ακόμα εργάτης έπεφτε νεκρός θυσία στην ανελέητη μάχη για το μεροκάματο, θυσία στα κέρδη των αφεντικών.
Ολοι από το ίδιο χέρι δολοφόνου.
