Αν ποτέ καταφέρουμε να αντιληφθούμε πολυδιαστασιακά την πραγματικότητα, θα έχουμε κάποια κλειδιά για ένα επόμενο στάδιο εξέλιξης. Και γω σκεπτόμουν σήμερα ότι ο βανδαλισμός στο άγαλμα του Παλαμά δεν απέχει καθόλου από την καταστροφή των αγαλμάτων και των αρχαίων πόλεων από Τζιχαντιστές. Ανήκω μάλιστα σε αυτούς που δένονται με πράγματα και παραστάσεις, το Αττικόν μου λείπει έτσι όπως χάσκει ακόμα ανοιχτή η τρύπα στο τετράγωνο της Σταδίου επιδεικνύοντας σαν άλλο μουσειακό έκθεμα τα ίχνη της φωτιάς. Αλλά μου λείπει έτσι κι αλλιώς ανθρώπινα και μια ολόκληρη παράσταση ζωής που πέρασε ανεπιστρεπτί όσο κι αν κάποια στοιχεία της συγχωνεύονται στη ροή του χρόνου, Μου λείπουν άνθρωποι που ζουν και που τους βλέπω και ποτέ πια δεν θάναι ίδιοι.
Στους αναρχικούς που βανδαλίζουν μνημεία τέχνης κι ιστορίας θα μπορούσε κανείς , όπως και το κάνουν πολλοί , να αντιτείνει γιατί δεν αναλαμβάνουν μια πράγματι καίρια δράση , κάτι ανάλογο με αυτό που έγινε χτες στην Φρανκφούρτη ή γιατί δεν χτυπάνε σε ιδιωτικές περιουσίες κατάπτυστων πολιτικών και επιχειρηματιών, θα είμασταν πολλοί περισσότεροι χαρούμενοι έτσι .
Αλλά υπάρχει και η άλλη παράμετρος, αν ο Παλαμάς για μένα αντιπροσωπεύει μια κορυφαία στιγμή στην εξέλιξη της έκφρασης αλλά και της συλλογικής αυτογνωσίας, μια μορφή ταυτότητας που κατάφερε να συγκροτηθεί για δεκαετίες, για την κουλτούρα του αναρχικού σημαίνει ακριβώς ότι είναι μια μορφή ταυτότητας επίπλαστη, συγκροτημένη από κίβδηλα υλικά κυρίαρχης ιδεολογίας και συστημικής ιεράρχισης . Δεν θα ψάξει φυσικά στο έργο του Παλαμά να βρεί εκείνες τις στροφές και τη διαλεκτική που κάποτε τον οδηγεί , όπως όλους τους μεγάλους ποιητές σε έναν οραματισμό που προοιωνίζει κάτι με πολλά κοινά στοιχεία μιας ουτοπικής αναρχικής συνθήκης για τον άνθρωπο. ♦Οπως ούτε ένα αγγούρι κομμουνιστής θα ψάξει να βρεί στον Χριστιανισμό να βρεί τις ρίζες κολλεκτιβιστικών μορφών οργάνωσης και την ιεράρχηση του καθενός ανάλογα με τις δυνατότητες και τις ανάγκες του. Αλλά όπως και εν γένει κανείς μας δεν ψάχνει , όλοι ξέρουμε την τύφλα μας , όλοι είμαστε διαποτισμένοι με αυθεντία και δίκιο.
Και έπειτα ναι από τη μια ο Παλαμάς κι από την άλλη το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου για ένα τραπεζικό χρέος που αντιπροσωπεύει ξεκάθαρα τα συμφέροντα μιας εγληματικής πλουτοκρατίας και την χειραγώγηση όλου του πλανήτη με βάση τα συμφέροντα αυτά. Αλήθεια έχετε να μου καταδείξετε μεγαλύτερους καταστροφείς από τους πλούσιους , έχετε να μου καταδείξετε μεγαλύτερη καταστροφή από την καπιταλιστική διαχείρηση των φυσικών πόρων. Μεγαλύτερη καταστροφή από τις βάναυσες συνθήκες ζωής και τις αλυσίδες μιας ολόκληρης ιστορίας των ανθρώπων, μεγαλύτερη καταστροφή από το ανέλπιδο και το αβίωτο της ζωής των ενενήντα στους εκατό ανθρώπους του πλανήτη.Η μήπως αυτό είναι μελό και χοντροκοπιά και ο Παλαμάς είναι το σοβαρότερο; Γιατι για κάποιους που έχουν ενσωμτώσει αμεταβόλιστη την κυρίαρχη ανθρωποκτονική ιδεολογία είναι πράγματι έτσι, συνδυασμένο συχνά με έναν κρυφό μισανθρωπισμό και μια άθλια υποτίμηση όσων δεν σκαμπάζουν από τέχνη που διακατέχει τα ανδρείκελα και το υπαλληλικό προσωπικό του συστήματος και ποτέ έναν οραματιστή καλλιτέχνη που πληγώνεται βέβαια με κάθε μορφή βανδαλισμού πάνω σε έμψυχο αλλά και άψυχο που αναπαριστά την ανθρώπινη διάνοια και τις Θεοποιητικές της ικανότητες. Αλλά ενώ πληγώνεται γνωρίζει ταυτόχρονα και γνωρίζει να ερωτεύεται εν μέσω καταστροφής και συντέλειας τα έργα της φύσης και των ανθρώπων αλλά και τον άκτιστο κόσμο και άνθρωπο, και το εφήμερο και το στιγμιαίο . Αλλά αυτά ισχύουν φυσικά για τον δημιουργό και όχι για όσους συνωθούνται στον τεχνητό φωτισμό που του προσδίδει η συστημική του αναγνώριση και αξία.
Οι μεν προσχηματικοί και φαρισαίοι και απάνθρωποι, οι δε φανατικοί και μισαλλόδοξοι και απάνθρωποι. Και οι δυο μεριές ευαγγελίζονται το δίκιο και το ανθρωποκεντρικό πρόταγμα. Οι δικές μου σκέψεις που δεν είναι θέση αλλά βηματισμός ανάμεσα σε ερείπια ψυχών και τόπων δεν θα ικανοποιήσει καμιά από τις δυο παρατάξεις αλλά ούτε και μένα με ικανοποιεί καμιά από τις δυό.
