Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια πέτυχε η κυβέρνηση με τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Αφενός, ικανοποίησε πλήρως τις απαιτήσεις των δανειστών, για την αποκατάσταση πολιτικής «σταθερότητας» στη χώρα, αφετέρου πέτυχε την επανεκλογή της με τους δικούς της όρους.
Σήμερα λοιπόν, την «επόμενη μέρα», έχουμε ένα φρικαλέο μνημόνιο που έχει την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος, όπως εκφράστηκε με τις 222 ψήφους της προηγούμενης Βουλή. Έχει, όμως, και την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, αφού τα «μνημονιακά» κόμματα συγκέντρωσαν πάνω από το 80%!
Τι καλύτερο θα ήθελαν τόσο οι δανειστές, όσο και η εγχώρια οικονομική ολιγαρχία. Έχουν στο «πιάτο» μια χώρα και έναν λαό που ζητούν την εφαρμογή ενός μνημονίου, τις ολέθριες συνέπειες του οποίου δεν μπορεί να φανταστεί κανείς…
Και όλα αυτά είναι έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛΛ, που αναβαπτίσθηκε με τη λαϊκή εντολή. Μια εντολή που πριν από μερικές εβδομάδες ήταν 63% «ΟΧΙ»!
Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός φαινομένου ομαδικού «αυτοκτονικού ιδεασμού» μιας ολόκληρης κοινωνίας.
Ωστόσο από τις αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος, που ακούσαμε από όλο το φάσμα των πολιτικών κομμάτων, προκύπτει μια αμηχανία στην ερμηνεία των διεργασιών που συντελούνται στο εσωτερικό της κοινωνίας και εκδηλώνονται με τη συγκεκριμένη εκλογική συμπεριφορά. Στοιχείο της οποίας είναι και το υψηλότατο ποσοστό της αποχής.
Αν προσεγγίσουμε το πρόβλημα με μαθηματικούς όρους, μοιάζει σαν να προσπαθούμε να επιλύσουμε μια εξίσωση, παρακάμπτοντας το γεγονός ότι για τη διαμόρφωση του αποτελέσματος υπάρχει ένας «άγνωστος» παράγων. Μήπως ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τον παράγοντα αυτόν;
