Η θεωρία της «επίδρασης της πεταλούδας» λέει ότι όταν μια πεταλούδα κουνήσει σήμερα τα φτερά της στο Πεκίνο, γεννά στον αέρα μια δίνη, που μπορεί να μετατραπεί αργότερα σε καταιγίδα στη Νέα Υόρκη.
της Εύας ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
Ένα πέταγμα 57 άσπρων μπαλονιών με τα ονόματα των αδικοχαμένων άνοιξε μια παγκόσμια καρδιά και χώρεσε εκατομμύρια ανθρώπους. Ο φόβος έγινε δύναμη. Ο θυμός, τόλμη. Η υπομονή, δέος. Ένας με όλους.
Ένα φτερούγισμα ψυχών μπήκε σε ένα σάπιο σύστημα και προκάλεσε καταιγίδα, ανθρώπινη θύελλα. Μια πορεία ιεροτελεστίας. Ένας επικήδειος θρήνος. Πόσο λυπήθηκα που για λόγους υγείας δε μπόρεσα να συμμετέχω.
Παρακολουθούσα, όμως, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, έντεκα τηλεοπτικά κανάλια. Σύμπτωση; Έντεκα και είκοσι δύο έγινε και η σύγκρουση. ΕΡΤ1 – ΕΡΤ3 – ΕΡΤ NEWS – ANT1 – MEGA – SKAI – STAR – ALPHA – PORTAL 902 – ACTION 24 – OPEN. Από τις άψογες μεταδόσεις όλων, ένιωθα τον κραδασμό, ότι ήμουν κι εγώ μια μαύρη χάντρα στο απέραντο περιδέραιο ενός σιωπηλού θρήνου. Ένιωσα ότι από στιγμή σε στιγμή θα σταματήσει αυτό το βασανιστικό κενό που ζούμε επί δύο χρόνια και θα μπει κάτι καινούριο.
Ότι αυτά τα δολοφονημένα κορμιά, που πολλά έγιναν άμορφες μάζες από τα μπαζώματα, ξεπήδησαν μέσα από τα χωράφια που τα πέταξαν και κρατούσαν τα χέρια μας. Λες και ήθελαν να στραγγαλίσουν τα λαίμαργα λαρύγγια της εξουσίας, των κυβερνώντων, τα αχόρταγα σαγόνια τους από το χρήμα, να ξεσκεπάσουν τα πρόσωπά τους.
Τα μεγάλα αφεντικά μετά από αυτή την παγκόσμια κατακραυγή πιστεύω ότι θα υποχωρήσουν με δουλοπρέπεια. Ήδη άρχισαν να αναγνωρίζουν ότι «όλα έγιναν λάθος», ότι «υπήρχε χάος». Θα αρχίσουν να μεταμορφώνονται σαν γέρικες αρκούδες που όταν τις εξημερώνουν συμπεριφέρονται σαν κουτάβια.
Το πραγματικό γκάλοπ το έγραψε ο λαός στις 28 Φλεβάρη, δείχνοντας τα πραγματικά ποσοστά.
Πόση συγκίνηση προκάλεσαν δύο μικρά παιδάκια που κρατούσαν την ελληνική σημαία με το σύνθημα «δεν έχω οξυγόνο»; Μάνες με τα μωρά τους στα καροτσάκια. Ηλικιωμένοι. Άνθρωποι όλων των ηλικιών. Δεν κρατούσαν πλακάτ, αλλά χαρτόνια γραμμένα από τους ίδιους. «ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΤΕΜΠΗ», «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ».
Όσο υπάρχει συγκάλυψη, η φωτιά θα γιγαντώνεται και θα τη συντηρούν τα αναμμένα κάρβουνα του κοινού αγώνα. Όσο μπαζώνουν την αλήθεια, ο αποπνικτικός αέρας από τα ύποπτα καύσιμα των Τεμπών, θα τους πνίγει, θα τους τυφλώνει και θα καταντήσουν μισότυφλοι να κυκλοφορούν μέσα στο χάος που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Οι σιδηροτροχιές των τρένων θα βουίζουν στα αυτιά τους για πάντα, όπως και οι κραυγές: «Δεν έχουμε οξυγόνο». Τα ανθρώπινα μάτια των νεκρών, μέσα από τα μπάζα, που τους πετάξατε σαν σκουπίδια, θα παραμένουν ορθάνοιχτα μέχρι να φανερωθεί η αλήθεια.
Όταν ένας θρήνος καίει τα μάτια του κόσμου, όσα δακρυγόνα κι αν ρίξετε, σ’ εσάς επιστρέφουν. Δε μπορείτε να ξεφύγετε από τη δίνη, την οργή. Θα σας καταπιεί, όπως καταπίνετε τόσα χρόνια και αλέθετε στα στομάχια σας τα βρώμικα κέρδη σας. Πότε θα χορτάσετε;
