«Στον ανακριτή οδηγούνται οι δύο άνδρες, που κατηγορούνται για τη σεξουαλική κακοποίηση μιας 12χρονης. Το κοριτσάκι ζούσε τον απόλυτο εφιάλτη στα χέρια του 53χρονου αφεντικού της»
Αυτό ακριβώς αναφέρει η είδηση σχετικά με το περιστατικό στον Κολωνό.
Μέσα σε δύο προτάσεις παρουσιάζεται ένα μεγάλο μέρος της πραγματικής ζωής πολλών κοινωνιών της εποχής μας. Κάποιες πραγματικές απορίες:
Το δωδεκάχρονο κοριτσάκι θα έπρεπε να έχει αφεντικό και να εργάζεται;
Το δωδεκάχρονο κοριτσάκι στο μαγαζί που ήταν δεν το έβλεπε κανείς στην γειτονιά;
Το δωδεκάχρονο κοριτσάκι για ποιο λόγο αναγκάστηκε να εργάζεται σε αυτή την ηλικία;
Το δωδεκάχρονο κοριτσάκι, είναι μόνο ένα από τα πολλά δωδεκάχρονα κοριτσάκια αυτού του κόσμου που είναι αναγκασμένα από την φτώχεια να δουλεύουν. Και όταν ένα δωδεκάχρονο παιδί δουλεύει τότε όλη, μα όλη η κοινότητα και η κοινωνία που το δέχεται, είναι άρρωστη και ένοχη.
Αλήθεια το αφεντικό αυτό με τι τρόπο και πως απασχολούσε το δωδεκάχρονο παιδί;
Κανένας μεγαλόσχημος παπάς, παράγοντας, και λοιποί «επιφανείς» που φωτογραφιζόταν στο κατάστημα του εν λόγω επιφανούς, δεν είδε ποτέ ότι στο χώρο αυτό εργαζόταν ένα δωδεκάχρονο παιδί;
Τέλος, η λέξη «πελάτες» που πολλά ΜΜΕ υιοθέτησαν για να περιγράψουν τη λίστα αναμονής των καθαρμάτων που θέλουν να βιάσουν ένα παιδί, δείχνει το μέγεθος της υποκρισίας στην ελληνική κοινωνία…
Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Κλάγκου
