Η προστασία των μνημείων και της πολιτιστικής κληρονομίας από χθες θρηνεί μια τεράστια και δυσαναπλήρωτη απώλεια. Ο Νίκος Μίνως, το όνομα του οποίου ταυτίστηκε με την επιστημονική συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης έφυγε εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα.
Υπήρξε επί 20 χρόνια προϊστάμενος της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Εργων Τέχνης του ΥΠΠΟ και ήταν εκείνος που με άοκνες προσπάθειες εδραίωσε την συντήρηση ως επιστήμη που στέκεται δίπλα στην επιστήμη της αρχαιολογίας με ίσους όρους, χωρίς να νοείται η μία δίχως την άλλη. Αντιμετώπιζε κάθε υλικό τεκμήριο της ανθρώπινης δραστηριότητας όχι ως άψυχο αντικείμενο, αλλά ως ζωντανό οργανισμό που παλεύει με τη φθορά και το θάνατο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του και έσκυβε πάνω του με σεβασμό και ταπεινότητα, αφού συχνά έλεγε “τα μνημεία υπήρχαν πριν από εμάς και θα υπάρχουν και μετά από εμάς”.
Σε ανάρτησή της, η Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαίων και Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού, δηλώνει συγκλονισμένη και «αποχαιρετά τον άνθρωπο που της έδωσε πνοή, τον Νικόλαο Μίνω».
«Ένας οραματιστής που κατάφερε την αναγνώριση και εδραίωση της επιστήμης της συντήρησης στον ελλαδικό χώρο, μέσα από τη δράση του ως επιστήμονας, καθηγητής και προϊστάμενος της Διεύθυνσης.
Υπήρξε ένας από τους πρώτους συντηρητές αρχαιοτήτων και έργων τέχνης στην Ελλάδα, ως απόφοιτος του Ινστιτούτου Αρχαιολογίας του Λονδίνου, ξεκινώντας τα πρώτα του βήματα ως υπάλληλος με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου σε περιφερειακές υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού μέχρι την μονιμοποίηση του στο Κέντρο Συντήρησης Αρχαιοτήτων. Στη συνέχεια ανέλαβε καθήκοντα προϊσταμένου Τμήματος της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαιοτήτων, ενώ από αρχές τις δεκαετίας του 1990 έως το 2012, έτος συνταξιοδότησης του, διετέλεσε Προϊστάμενος της Διεύθυνσης.
Το έργο του πολυδιάστατο και παραγωγικότατο.
Μέσα από τις δημοσιεύσεις και τη δράση του στην Πανελλήνια Ένωση Συντηρητών Αρχαιοτήτων κατάφερε να μεταφέρει διεθνείς κανόνες και καλές πρακτικές για τη συντήρηση στην Ελλάδα και να οριοθετήσει το επάγγελμα του συντηρητή στις εγχώριες ανάγκες.
Παράλληλα συμμετείχε ενεργά στην ίδρυση και λειτουργία του Τμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης στο τότε Ανώτατο Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Αθήνας, διδάσκοντας για αρκετά χρόνια το μάθημα της αγαπημένης του ειδικότητας, τη συντήρηση τοιχογραφίας.
Ως συντηρητής αρχαιοτήτων και έργων τέχνης είχε επισκεφτεί και γνωρίσει πληθώρα μνημείων κατανοώντας τις ανάγκες, τις ιδιαιτερότητες αλλά και τη σημασία τους σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Εμπειρία που από Προϊστάμενο της Διεύθυνσης και εκπρόσωπο του Υπουργείου Πολιτισμού, τον μετέτρεψε σε προστάτη και υπερασπιστή της πολιτιστικής κληρονομιάς. Η θέση του αποτέλεσε εργαλείο για την έγκαιρη παρέμβαση, τη διάσωση και προστασία των μνημείων.
Για το προσωπικό, τους συναδέλφους, τους συνεργάτες της Υπηρεσίας υπήρξε ένας πραγματικός ηγέτης.
Με την διορατικότητα του κατάφερνε πάντα να είναι προετοιμασμένος για τις αλλαγές και μπροστά από τις απαιτήσεις της επόμενης μέρας, ενώ η ετοιμότητα, και η αποφασιστικότητα του αποτελούσαν τη σφραγίδα σε κάθε ενέργεια, κάθε δράση της Υπηρεσίας.
Είχε κερδίσει τον σεβασμό και την προσήλωση των ανθρώπων που εργάζονταν μαζί του και είχε καταφέρει να τους μεταφέρει το όραμα του για τη συντήρηση, θεμελιώνοντας την κουλτούρα της Υπηρεσίας έως σήμερα.
Για κάποιους υπήρξε αυταρχικός, ανένδοτος, απαιτητικός, για άλλους φίλος, εμπνευστής, καθοδηγητής, σύμβουλος, για όλους όμως θα είναι πάντα ο άνθρωπος που το όνομα του είναι συνώνυμο με τη συντήρηση και τη Διεύθυνση και δεν νοείται αναφορά σε ένα από τα δύο χωρίς να έρθει στο μυαλό μας το όνομα του!».
