Την ίδια ώρα οι βιομήχανοι της χαλυβουργίας (βλέπε Μάνεσης) επικαλούμενοι τη συγκυρία, καταφεύγουν στο κράτος ζητώντας ομαδικές απολύσεις και απειλώντας ότι σε άλλη περίπτωση θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους. Και το κράτος (ως θεματοφύλακας των καπιταλιστικών κερδών) σπεύδει να ικανοποιήσει τις εργοδοτικές απαιτήσεις (βλέπε Χαλυβουργία).
Ετσι, οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν ακόμα περισσότερους φόρους για να αυξηθούν οι επιδοτήσεις (τζάμπα χρήμα) για τους μεγαλοεργολάβους, οι οποίοι εν ονόματι του κέρδους αυξάνουν τις εισαγωγές χάλυβα και σιδήρου απ΄ έξω. Πληρώνουν ακόμα οι εργαζόμενοι και τους βιομήχανους που εξαργυρώνουν τις χιλιάδες απολύσεις σε μείωση του «κόστους εργασίας», δηλαδή σε νέα κέρδη εκατομμυρίων ευρώ. Πληρώνουν τέλος οι εργαζόμενοι και το κράτος που πασχίζει για την… εξαθλίωση τους αλλά και για την αύξηση των επιχειρηματικών κερδών.
Ολα αυτά μας έφεραν στο μυαλό τη σοφή λαϊκή παροιμία: Οποιος έχει μαχαίρι (σ.σ. κράτος, εξουσία) τρώει πεπόνι!
