Η Zoe Maria Holohan, περνούσε το μήνα του μέλιτος στην Ελλάδα όταν έχασε το σύζυγο της κατά τη διάρκεια της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι.
Ηίδια τραυματίστηκε βαριά κι έκτοτε δεν μπορεί να δουλέψει. «Είχαμε παντρευτεί μόνο τέσσερις ημέρες και ήμασταν στη Ραφήνα για το γαμήλιο ταξίδι. Ξυπνήσαμε το πρωί, φάγαμε το ωραίο πρωινό μας και καθίσαμε στην πισίνα. Κολυμπήσαμε και ο σύζυγος μου πήρε τηλέφωνο τη μητέρα του επειδή ήταν τα γενέθλια της. Ήταν και το τελευταίο τηλέφωνα του. Κάναμε έρωτα για τελευταία φορά και κοιμηθήκαμε».
Μία ώρα μετά που ξύπνησε είχε ήδη αρχίσει η καταστροφή. «Ο Μπράιν καθόταν στη μπαλκονόπορτα και είχε ήδη πιάσει φωτιά ο κήπος. Έκλεισε τις πόρτες και μου είπε να κλείσουμε και πίσω πόρτα. Έτρεξα και είδα ότι ο πίσω κήπος είχε πιάσει επίσης φωτιά. Καταλάβαμε ότι έπρεπε να τρέξουμε για τη ζωή μας. Πηδήξαμε μέσα στο αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να ανοίξουμε τη γκαραζόπορτα, αλλά είχε κοπεί ρεύμα. Προσπαθήσαμε να ανοίξουμε με ένα κλειδί, αλλά δε δούλευε. Ξοδέψαμε χρήσιμα λεπτά εκεί. Με βοήθησε ο Μπράιν να πηδήξω τα κάγκελα, όταν τα πήδηξα, τραυματίστηκα στο γόνατο μου, πονούσα αλλά δε σκεφτόμουν το γόνατο. Πήδηξε και ο Μπράιν αλλά καταλάβαμε ότι είχε πιάσει μεγάλη φωτιά. Βγήκαμε στο δρόμο αλλά υπήρχε καπνός παντού. Τρέξαμε προς το σημείο που πιστεύαμε πως ήταν η θάλασσα».
Η γυναίκα συνειδητοποίησε πως τα πόδια της είχαν πιάσει φωτιά και όσο έτρεχαν συνάντησαν ένα αυτοκίνητο και μπήκαν στο πόρτα μπαγκάζ για να σωθούν.
«Ζήτησα από τον οδηγό να μας βάλει στο πορτ μπαγκάζ. Οι φλόγες μας ερχόταν συνεχώς κατά πάνω μας, μας έφτυναν. Το χέρι μου κόλλησε στο καπό. Όλο το σώμα μου είχε πιάσει φωτιά. Φωτιά έπιασαν και τα ρούχα του Μπράιν. Το αυτοκίνητο ξαφνικά τράκαρε σε ένα δέντρο. Το δέντρο έπεσε πάνω σε εμάς, ο Μπράιν άρχισε να φωνάζει και δεν μπορούσα να τον κρατήσω από το χέρι. Έπεσε από το αυτοκίνητο μέσα στη φωτιά. Η τελευταία του λέξη ήταν “γιατί”. Προσπάθησα να του φωνάξω, ήθελα να ακούσει πόσο τον αγαπούσα και ότι ήταν ο καλύτερος σύζυγος. Ήξερα ότι είχε πεθάνει. Καθόμουν στο πορτ μπαγκαζ και αισθάνθηκα ότι ήταν το φέρετρο μου».
Την εντόπισε τελικώς ένας πυροσβέστης και την έβαλε σε ασθενοφόρο. «Κοίταξα τα χέρια μου, είχε αρχίσει να βγαίνει το δέρμα μου, ήταν σαν ταινία τρόμου, από το ένα μάτι δεν έβλεπα. Τα μαλλιά μου είχαν κολλήσει στο σώμα μου, κομμάτια του φορέματος φλέγονταν ακόμα. Τα παπούτσια μου καίγονταν. Νόμιζα ότι έβραζα. Ζήτησα να μου βγάλουν ρούχα».
Στο νοσοκομείο επικρατούσε χάος ενώ όπως είπε η μάρτυρας ενώ εκείνη ούρλιαζε από τον πόνο, κάποιοι γύρω της γελούσαν. «Δε γνωρίζω γιατί γέλαγαν και ένας που μίλαγε καλά αγγλικά μου είπε να σκάσω και έσκασα. Αισθανόμουν έτσι κι αλλιώς ότι θα πεθάνω. Με έβγαλαν από τα επείγοντα, με πήγαν σε άλλο όροφο και νομίζω πως ήταν επειδή είχα ιδιωτική ασφάλιση. Με έβαλαν σε δωμάτιο με παράθυρο. Έβλεπα το πρόσωπο μου. Το μισό πρόσωπο είχε μαυρίσει και λιώσει. Το μάτι μου ήταν κλειστό. Τώρα μπορώ να δω. Καθόμουν και περίμενα να πεθάνω. Αισθανόμουν ότι όλο το σώμα μου τρώγονταν. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα θάνατο. Ήρθε μία γυναίκα από την Ιρλανδική πρεσβεία. Την αναγνώρισα. Αποδείχθηκε ότι ήμασταν μαζί στο κολέγιο και σπουδάσαμε αρχαία ελληνικά. Για αυτό ήρθαμε εδώ. Ήταν το όνειρο μου» ανέφερε η μάρτυρας που στη συνέχεια με παρέμβαση της πρεσβείας νοσηλεύτηκε σε ιδιωτική κλινική.
Κάποιες ημέρες μετά έμαθε πως βρέθηκε η σορός του συζύγου της από τον αδελφό της.
«Είχα την ελπίδα ότι θα είχε σωθεί…Ήμουν στο νοσοκομείο για ένα μήνα. Κάθε 2-3 ημέρες έκανα χειρουργεία. Τα πόδια μου είχαν καεί σε μεγάλο βαθμό. Πίστευα πως δεν περπατήσω ξανά. Όλα τα χειρουργεία ήταν για σωθώ. Έχω κάνει 30 με 33 χειρουργεία» είπε. Από real.gr
