Μπορεί ο κ. Μητσοτάκης να έχει δηλώσει πολλές φορές ότι οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν το 2023, στο τέλος της τετραετίας, όμως ήδη τα πολιτικά κόμματα κινούνται σε προεκλογικούς ρυθμούς. Σφυγμομετρούν την κοινωνία, βολιδοσκοπούν υποψήφιους, πραγματοποιούν περιοδείες, προσπαθούν να διαμορφώσουν εκείνους τους πολιτικούς συσχετισμούς που θα τους επιτρέψουν να αυξήσουν τα ποσοστά τους.
Την ίδια στιγμή, επιχειρούν να αξιοποιήσουν τα δυνατά τους σημεία και να διαμορφώσουν τη δική τους πολιτική ατζέντα, έτσι ώστε να μη βρεθούν προ εκπλήξεων σε περίπτωση που ο πρωθυπουργός αποφασίσει να προκηρύξει νωρίτερα τις εκλογές, υπό το βάρος του σκανδάλου των παρακολουθήσεων ή του δύσκολου χειμώνα που αναμένεται με την ακρίβεια και την αβεβαιότητα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η ΝΔ φαίνεται να συνεχίζει κρατάει τα ηνία, τουλάχιστον σε δημοσκοπικό επίπεδο, όμως η εικόνα της το τελευταίο διάστημα παρουσιάζεται τραυματισμένη. Επιπλέον, δείχνει διχασμένη και στο εσωτερικό της. Ωστόσο, ελπίζει πως το κλίμα θα ανατραπεί το επόμενο διάστημα, με την παρουσία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και τα οικονομικά μέτρα στήριξης που αναμένεται να εξαγγείλει για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μεριά του, προσπαθεί να αξιοποιήσει την ευκαιρία που του έδωσε το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων για να συσπειρώσει ξανά τον κόσμο του και να κάνει την αντεπίθεσή του. Το θετικό γι’ αυτόν είναι πως το θέμα των υποκλοπών φαίνεται να δημιούργησε ένα αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, όσον αφορά μια επικείμενη μετεκλογική συνεργασία. Αντίθετα, ευνοεί τη δημιουργία ενός «αντιδεξιού μετώπου», το οποίο επιθυμεί διακαώς ο ΣΥΡΙΖΑ αφού αποτελεί όπως όλα δείχνουν το μοναδικό τρόπο για να καθίσει ξανά στα κυβερνητικά έδρανα.
Το ΠΑΣΟΚ, με νέο Πρόεδρο πλέον τον κ. Ανδρουλάκη, επιχειρεί κι αυτό να αποσπάσει πολιτικά οφέλη από το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων, αλλά και να παρουσιαστεί ως ένας ανανεωμένος, αναβαπτισμένος πολιτικός σχηματισμός, αποκομμένος από πολιτικές του παρελθόντος. Αν δεν υπήρχαν οι υποκλοπές, στο ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε να τις εφεύρουν για να διεκδικήσουν ξανά ζωτικό πολιτικό χώρο. Μένει μόνο να δούμε αν αρκούν για να βγει από την πολιτική ναφθαλίνη των τελευταίων ετών.
Το ΚΚΕ στοχεύει αφενός στη διατήρηση των υφιστάμενων δυνάμεων, χωρίς διαρροές σε κόμματα που παρουσιάζονται με προοδευτικό πρόσημο, αφετέρου στην περαιτέρω διείσδυσή του σε παραγωγικές κοινωνικές ομάδες. Στόχος του είναι να πείσει τον κόσμο πως δεν έχει τίποτα να περιμένει από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο αστικό κόμμα, αφού όλα εφαρμόζουν αντιλαϊκές πολιτικές με μηδαμινές διαφοροποιήσεις μεταξύ τους. «Ισχυροποίηση του ΚΚΕ σημαίνει ισχυροποίηση των συμφερόντων του λαού», υποστηρίζει σταθερά.
ΜέΡΑ25 και Ελληνική Λύση πασχίζουν να αλιεύσουν ψήφους για να διατηρήσουν την κοινοβουλευτική τους παρουσία, αν και την τελευταία δεκαετία έχουν δημιουργηθεί πολλοί πολιτικοί σχηματισμοί σαν κι αυτούς, που έκαναν μερικές κοινοβουλευτικές παρουσίες και ύστερα χάθηκαν. Τα ποσοστά τους αναμένεται να είναι καθοριστικά, αφού αμφότερα τα δύο κόμματα θα μπορούσαν να στηρίξουν μια κυβέρνηση συνεργασίας, είτε με κορμό τη ΝΔ (Ελληνική Λύση) είτε με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ (ΜέΡΑ25).
Το ΜέΡΑ25 προσπαθεί να χρησιμοποιήσει προοδευτικό λόγο στοχεύοντας κυρίως σε ψηφοφόρους από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ, ενώ η Ελληνική Λύση βασίζεται στο αντιεμβολιαστικό και φιλορωσικό της προφίλ για να αποσπάσει ψήφους δεξιά της ΝΔ. Ωστόσο, επειδή αδυνατεί να αφομοιώσει πλήρως το κενό που άφησε η Χρυσή Αυγή, νεοπαγή ακροδεξιά μορφώματα, όπως η Εθνική Δημιουργία, αναμένεται να εξαντλήσουν τις πιθανότητές τους για να διεκδικήσουν την είσοδό τους στη Βουλή.
Φυσικά, σε όλα τα παραπάνω, αξίζει να σημειώσουμε τον διακαή πόθο πολλών τόσο μέσα στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό για το σχηματισμό κυβέρνησης τεχνοκρατών, στα πρότυπα της Ιταλίας.
Οι Times είχαν κυκλοφορήσει το 1981 με εξώφυλλο τον Ανδρέα Παπανδρέου, γράφοντας πως «η Ελλάδα γυρνάει σε Αριστερή σελίδα» (Greece swings left). Η Ελλάδα, βέβαια, ποτέ δεν γύρισε σελίδα, πόσο μάλλον σε Αριστερή. Περισσότερο από τριάντα χρόνια μετά, και ύστερα από πολλές εναλλαγές κυβερνήσεων, η Ελλάδα συνεχίζει να παραμένει στη «σωστή πλευρά της ιστορίας», που τόσο αρέσκονται ορισμένοι να βροντοφωνάζουν.
Η αλλαγή πλευράς στην ιστορία της Ελλάδας δεν θα αποτελέσει το διακύβευμα ούτε αυτών των εκλογών, όποτε κι αν αυτές γίνουν, ωστόσο το να καταφέρει ο λαός να κάνει ένα βήμα προς την συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, να αντιληφθεί τις δυνατότητες και τα συμφέροντά του και να διακρίνει ποιος του λέει αλήθεια και ποιος ψέματα, θα είναι για μία ακόμη φορά το ζητούμενο.
