«Να μην είσαι εγωιστής: να μοιράζεσαι πάντα τις χαρές σου με εκείνους που είναι πιο δυστυχισμένοι, πιο φτωχοί και πιο αδύναμοι από εσένα και να μην κωφεύεις ποτέ απέναντι σε αυτούς που ζητούν την αρωγή σου. Να βοηθάς τους διωκόμενους και τα θύματα, γιατί εκείνοι θα είναι οι καλύτεροι φίλοι σου, εκείνοι είναι οι σύντροφοι που αγωνίζονται και πέφτουν (…). Θα καταφέρουν να σταυρώσουν τα σώματά μας, αλλά τις Ιδέες μας δε θα μπορέσουν ποτέ να τις καταστρέψουν. Αυτές θα παραμείνουν, ακόμη πιο όμορφες, για τις μελλοντικές γενιές που θα έρθουν».
Πρόκειται για ένα απόσπασμα από το γράμμα που άφησε ο Nicola Sacco στο γιο του, Dante, προτου ο πρώτος πεθάνει στην ηλεκτρική καρέκλα την οποία ετοίμασε για εκείνον και τον Bartolomeo Vanzetti, στις 23 Αυγούστου 1927, το δικαστικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Αιτία για τη σύλληψή τους στάθηκαν, επτά χρόνια πριν, στις 5 Μαϊου 1920, κάποια αναρχικά φυλλάδια και δύο όπλα που βρέθηκαν στα παλτό τους. Λίγο μετά τη σύλληψη, τους κατηγόρησαν για το θάνατο ενός ταμία κι ενός φύλακα κάποιου εργοστασίου υποδημάτων, οι οποίοι μετέφεραν ένα κουτί με χρήματα. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένα ατράνταχτο στοιχείο που να αποδεικνύει την ενοχή τους, ότι είχαν και οι δύο άλλοθι και καθόλου επιβαρυμένο ποινικό μητρώο, δε στάθηκαν αρκετοί λόγοι αθώωσης. Τι κι αν ένας κρατούμενος, που είχε πάρει μέρος στη ληστεία , διέψευσε την παρουσία τους στον τόπο του εγκλήματος; Κρίθηκαν ένοχοι και τους επιβλήθηκε η εσχάτη των ποινών. Άλλωστε, τι τύχη θα είχαν αυτοί, οι μετανάστες, οι αρνητές της κατάταξής τους στον πόλεμο, οι αναρχικοί; Δεν θεωρούνταν τίποτε άλλο παρά εκπρόσωποι του περιθωρίου.
Η στοχοποίηση συγκεκριμένων ανθρώπινων ομάδων, αποτέλεσμα της κατηγοριοποίησης που έχει προηγουμένως τελεστεί, αποτελεί μια κανιβαλιστική τακτική των πνευματικώς πτωχευμένων. Τα γρανάζια αυτού του κόσμου δεν μπορούν να γυρνούν εσαεί χάρις στον ιδρώτα και το αίμα ορισμένων, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι κωφεύουν κατά συρροήν και κατ’ επιλογήν. Το δικαίωμα στη ζωή δεν αναγνωρίζει σύνορα και φράχτες. Δεν βυθίζει βάρκες με πρόσφυγες. Δεν δολοφονεί πολιτικά αντιφρονούντες. Δεν ανέχεται εκβιασμούς, ημίμετρα και διαφημιζόμενες φιλανθρωπίες, κατευναστικές μιας ένοχης συνείδησης. Το δικαίωμα στη ζωή είναι, πρώτα και κύρια, συνειδητοποίηση της δύναμης του ανθρώπου. Μιας δύναμης αδάμαστης, οδοποιητικής κι αναπόφευκτης, εάν πιστεύουμε ακόμα στην ελευθερία και στο αυτεξούσιο του καθενός από εμάς.
«Αυτή η αγωνία είναι ο θρίαμβός μας», ήταν τα τελευταία λόγια του Vanzetti. Αντέχουμε να μετατρέψουμε την αγωνία σε θρίαμβο;
