Κι άλλος γνωστός απολύθηκε σήμερα κι ένας ακόμα θα γυρίσει απογοητευμένος, γιατί δεν βρήκε μεροκάματο. Τα χρήματα για το ενοίκιο δεν φτάνουν και το παιδί χρειάζεται τα απαραίτητα, για το σχολείο, σ’ ένα μήνα. Τι θα γίνει από τον Σεπτέμβρη και μετά; Πώς θα βγει ο χειμώνας, εάν δεν βρω δουλειά; Για πόσο ακόμα θα είμαι απλήρωτος;
Ιστορίες κι ερωτήματα που επαναλαμβάνονται, κάθε μέρα, και αποδεικνύουν πως δεν πάει άλλο. Παράλληλα, κάποιος Χαρδούβελης γράφει για νέα σχέδια ανάπτυξης, έρχεται κάποιος Γιούνκερ και γίνεται ένας ακόμα έλεγχος της χώρας (αυτή τη φορά στο Παρίσι). Κι εδώ οι ιστορίες επαναλαμβάνονται, με άλλα ονόματα κι άλλες πόλεις.
Δεν πάει άλλο, εδώ και καιρό. Κάθε μέρα η ίδια αγωνία, η αγωνία της οικονομικής επιβίωσης, σε πολλά σπίτια, εδώ, εκεί, στο διπλανό σπίτι, στη γειτονιά λίγο πιο πέρα. Ακούμε τις υποσχέσεις τους για τη «νέα» Ελλάδα και στο βλέμμα χωράει η οργή για όλα. Το ερώτημα, κάθε μέρα, έρχεται και ξανάρχεται: Μέχρι πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε να βρισκόμαστε σε αυτή τη θέση, παρακάμπτοντας την ίδια μας τη ζωή; Μέχρι πότε;
