Δυστυχώς δεν μαθαίνουμε. Έτσι είναι ο άνθρωπος. Θα περάσει κι αυτό και τότε όλοι πάλι θα ξεχυθούμε στην περιβόητη καθημερινότητά μας.
Σκυφτοί, βουβοί, χωμένοι μέσα στο μέσο όρο, μιας μεσαίας τάξης, με μεσοβεζικες λύσεις, συνήθως του ποδαριού, αλλά πάντοτε ντυμένες με μανδύα και περίβλημα σοβαροφανές. Η Γη δίνει τα δικά της μηνύματα, εμείς αρνούμαστε να τα δούμε ή να τα ακούσουμε. Όχι γιατί δεν θέλουμε αλλά απλά γιατί δεν μπορούμε. Τέλος, πάπαλα.
Ακόμα και το λογότυπο του «μένουμε σπίτι» είναι ένα κλεμμένο template, αρκεί να γίνει η δουλίτσα.
Η κυβέρνηση μιλάει και μαλώνει τον κόσμο για την ατομική ευθύνη του. Έτσι, με το δάχτυλο όρθιο και την καρδιά άδεια. Πώς να εμπνεύσεις κάποιον όταν τον κοροϊδεύεις; Πώς θα μάθεις τον κόσμο να κρίνει, όταν τον εκπαιδεύεις στην παπαγαλία όλη του τη ζωή; Μη ζητάς πολλά. Δυστυχώς.
Κι εσύ άνθρωπε, από πού τη βρίσκεις τόση έπαρση; Είναι ο ίδιος μηχανισμός που σε κάνει να οδηγείς σε ΛΕΑ, για παράδειγμα…
Πως ζητάς ευθύνη; Εσύ τους έμαθες έτσι….
