Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το Ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι. Ποτέ δεν είχε, και ποτέ δεν θα έχει, σχέση με τη ΒΙΑ.
Όμως , η επαγγελματοποίηση του παιχνιδιού, ήταν επόμενο να κουβαλήσει και τη ΒΙΑ.
Από τη στιγμή λοιπόν, που εμφανίστηκαν χορηγοί και πολυεθνικές και το παιχνίδι έγινε επιχείρηση, με μοναδικό στόχο τη νίκη της ΟΜΑΔΑΣ, με όλους τους τρόπους, γιατί αυτό μεταφράζεται σε χρήμα, ήταν λογικό, το άθλημα να υποστεί διάφορες μεταλλάξει, και τα αφεντικά πλέον να εφαρμόζουν τους κανόνες της αγοράς: «Ο θάνατος σου, η ζωή μου».
Ακριβώς αυτή η λογική, έχει επηρεάσει τους οργανωμένους κυρίως οπαδούς, όλων των κατηγοριών, του επαγγελματικού Ποδοσφαίρου.
Βεβαίως οι οργανωμένοι οπαδοί, παιδιά στην πλειοψηφία τους, επηρεαζόμενοι και από το γενικότερο άθλιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, στο οποίο ζούμε, που ¨χτυπάει¨ περισσότερο αυτούς, μη βρίσκοντας καμιά διέξοδο, κυρίως όταν βρίσκονται στα γήπεδα, ξεσπάνε με την παραμικρή αιτία σε ότι βρουν μπροστά τους.
Εάν προσθέσουμε και την παντελή, έλλειψη αθλητικής παιδείας, αφού δεν υπάρχει σχολικός αθλητισμός, έχουμε μια πλήρη εικόνα της κατάστασης.
Δεν δικαιολογώ το θάνατο του οπαδού του Εθνικού στην Κρήτη, Κώστα Κατσούλη όπως δεν δικαιολόγησα ποτέ τον θάνατο, του φιλάθλου καθηγητή Μπλιώνα στη Λάρισα στα τέλη της δεκαετίας του 80 από φωτοβολίδα, και το θάνατο του νεαρού οπαδού του ΠΑΟ Φιλόπουλου σε συμπλοκή οπαδών, και τόσα άλλα θλιβερά γεγονότα.
Όμως η πλειοψηφία των παιδιών μας τι βλέπει και τι ακούει όλη μέρα; Μόνο ΒΙΑ.
Τά σχολεία χωρίς δασκάλους και καθηγητές, τα περισσότερα χωρίς αυλές για διάλλειμα, για χώρους παιχνιδιού και άθλησης. Καμιά συζήτηση στο σπίτι. Οι περισσότεροι γονείς άνεργοι, το φαϊ λιγοστό, η ΔΕΗ απλήρωτη, κατήφεια και δυστυχία. Γύρο μας πόλεμοι, δολοφονίες, βιασμοί. Τι βλέπουν και τι ακούνε κάθε μέρα τα παιδιά μας, εκτός από βία;
Θα τημωρηθούν παραδειγματικά οι υπαίτιοι για τα τραγικά γεγονότα της Κρήτης, μας είπε ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Ανδριανός.
Και οι ηθικοί αυτουργοί κ. Υφυπουργέ;
Γιατί δεν πάτε μαζί με την ΓΓΑ κ. Γιαννακίδου, πρώην καλή αθλήτρια, παραδείγματος χάριν στον Πειραιά, μόνοι σας, στις γειτονιές, να δείτε σε τι χώρους προσπαθούν να παίξουν περισσότερα από 500 χιλ. παιδιά. Αν αντέχετει, ελάτε να σας περπατήσω εγώ.
Βεβαίως τα προβλήματα δεν λύνονται με τη βία. Αντίθετα, δημιουργούνται περισσότερα. Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε, ότι ,πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Τέλος η ομηρία. Καιρός να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας, τη ζωή μας που κάθε μέρα μας την κλέβουν. Να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με την ¨πάρτη μας¨. Να σηκωθούμε από τον καναπέ μας, αρκετά κάτσαμε.
