Παρατηρώ την κυβέρνηση όλα τα χρόνια της εξουσίας της. Θα είχε πραγματικά πολύ πλάκα αν δεν ήταν τόσο τραγικά όλα γύρω μας.
Θες να γράψεις ένα κωμικό κείμενο, το γράφεις αλλά έρχεται μια δημοσίευση ενός στελέχους της κυβερνήσεως, το κοιτάς, και λες, αποκλείεται. Μας κάνουν πλάκα. Και όμως δεν είναι πλάκα…
Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσες να εκλάβεις έναν υπουργό καλαθοποιό;
Έναν υπουργό μεταφορών χωρίς να είναι επίσημα υπουργός μεταφορών να ανεβαίνει στη θέση του μηχανοδηγού;
Έναν τυχαίο επιβάτη του ίδιου “πρώτου τραίνου” για Θεσσαλονίκη, μέλος του κόμματος που θα ήθελε να είναι ο Πάολο Κοέλιο και να είχε γράψει τον Αλχημιστή, μπορείς να μην το πάρεις σαν πλάκα;
Τον πρωθυπουργό που θα εγκαινίαζε την τηλεδιοίκηση που απλά δεν υπάρχει;
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Και όμως δεν είναι πλάκα. Δυστοπία είναι.
