Ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος, σήμερα στη Βουλή κατά τη διάρκεια της συζήτησης της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, έδειξε μια φωτογραφία από το παρελθόν, με τη μητέρα του και τον αδελφό του, που τον έχασε σε τροχαίο δυστύχημα. Είπε «πόσο κατανοεί τον πόνο της απώλειας συγγενούς σε νεαρή ηλικία».
Ο κύριος Σκέρτσος παρουσίασε μια καθ’ όλα ανθρώπινη στιγμή, ένα τραγικό προσωπικό περιστατικό. Με αυτόν τον τρόπο μετέτρεψε μια πολιτική συζήτηση για το έγκλημα στα Τέμπη, σε συναισθηματική, προσωπική, που κυριαρχείται από το βίωμα.
Συγκεκριμένα, ο Α. Σκέρτσος είπε αρχικά: «Η φωτογραφία αυτή είναι θολή αλλά οι μνήμες είναι νωπές. Είναι η φωτογραφία δική μου, του αδερφού μου, της μητέρας μας, σε μικρή ηλικία. Τον αδερφό που έχασα σε τροχαίο δυστύχημα στα 28 του χρόνια. Είναι κάτι που μας στιγμάτισε, ζήσαμε τον πόνο, την απόγνωση, τον θυμό. Ζήσαμε την απόγνωση και καταλαβαίνω απόλυτα τον πόνο των ανθρώπων που έχουν χάσει παιδιά, αδέρφια, συγγενείς, συζύγους σε αυτό το τραγικό δυστύχημα».
Και συνέχισε: «Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να ζεις μια τέτοια τραγωδία», είπε και πρόσθεσε: «Έχω ακόμα ζωντανή τη μάνα μου που δίνει καθημερινά τη μάχη με αυτά τα συναισθήματα. Και θεωρώ πως δεν είναι δίκαιο να ισχυρίζεται κάποιος πως υπάρχουν κάποιοι εδώ μέσα περισσότερο ή λιγότερο άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται τον πόνο των ανθρώπων. Αυτός ο λόγος ήταν για να δείξω πως υπάρχουν άνθρωποι σε αυτή την κυβέρνηση και αυτή την παράταξη που βιώνουν τα αντίστοιχα με τους συγγενείς αυτών των ανθρώπων», συμπλήρωσε. «Δεν είμαστε τέρατα ασυνειδησίας, τέρατα αναισθησίας που προσπαθούν να χειραγωγήσουν αυτή τη μεγάλη τραγωδία. Είναι άδικο και προσβλητικό. Προσωπικά αισθάνομαι προσβεβλημένος», δήλωσε.
Η επίκληση στο συναίσθημα από τον Α. Σκέρτσο, ξεκάθαρα εκτρέπει τη συζήτηση από την ουσία της. Το θέμα στα Τέμπη, δεν είναι προσωπικό, ούτε μπαίνει κάποιο «βαρόμετρο» πένθους. Το θέμα είναι η πολιτική διαχείριση της κυβέρνησης. Ο τρόπος, δηλαδή, που η κυβέρνηση, πολιτικά, αντιμετωπίζει τα όσα έγιναν μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Και σε αυτό η κυβέρνηση, στο σύνολό της, δεν απάντησε.
Ο υπουργός, επίσης, ανέφερε ότι «είναι σκοπός της ζωής του να μην υπάρχουν τέτοια δυστυχήματα καθώς ο ίδιος έζησε το δράμα στη ζωή του». «Όλοι νιώσαμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς μέσα στο τρένο. Οι δικοί μας άνθρωποι, τα παιδιά μας», είπε.
Ενδιαφέρον είναι και το παρακάτω απόσπασμα: «Δεν αποδέχομαι την υπόνοια της συγκάλυψης, καθώς στα πρόσωπα των θυμάτων των Τεμπών βλέπουμε τους συγγενείς μας. Το δυστύχημα αυτό έχει δημιουργήσει ένα τραύμα συλλογικό και ατομικό που θα ακολουθούμε όλοι σε όλη μας τη ζωή».
Απέναντι, δηλαδή, στις πολιτικές κατηγορίες, που αφορούν συγκεκριμένα γεγονότα και περιστατικά, ο υπουργός Επικρατείας λέει ότι δεν μπορεί να υπάρχει συγκάλυψη, διότι «στα πρόσωπα των θυμάτων βλέπουμε τους συγγενείς μας».
Άρα, κανείς, ο οποίος έχει χάσει δικούς τους ανθρώπους δεν μπορεί να συγκαλύπτει γεγονότα; Δεν γνωρίζουμε. Σίγουρα, πάντως, με μια τέτοια τροπή της συζήτησης αποφεύγεται εύγλωττα να θιγούν πολιτικά ζητήματα και να εξεταστούν οι – υπαρκτές – πολιτικές ευθύνες για το έγκλημα στα Τέμπη.
