Πριν 74 χρόνια, τελείωνε επίσημα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, με τη συντριβή των δυνάμεων του φασιστικού ιμπεριαλιστικού «Άξονα» (Γερμανίας, Ιαπωνίας, Ιταλίας και των συμμάχων τους) που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα στον πιο καταστροφικό- μέχρι τότε- πόλεμο.
Η 9η Μάη 1945, που έληξε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, έχει καταγραφεί στην ιστορία- και στη συνείδηση των λαών- ως Ημέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης. Στις 2.194 μέρες που κράτησε Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (ξεκίνησε το 1939 και έληξε στις 9 Μάη 1945), έχασαν τη ζωή τουλάχιστον 50 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους περίπου 20 εκατομμύρια ήταν πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης. Περιγράφοντας την καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού στην συντριβή του ναζισμού – φασισμού, ο Έρνεστ Χεμινγουέι αναφέρει: “Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει”.
Αν και πέρασαν 74 χρόνια από τότε, ο επικίνδυνος για την ανθρωπότητα εφιάλτης του φασισμού επιστρέφει δριμύτερος τόσο στην Ευρώπη και τις άλλες 4 Ηπείρους όσο και στην Ελλάδα. Σήμερα, 74 χρόνια μετά την ήττα των δυνάμεων της χιτλερικής Γερμανίας, είμαστε μάρτυρες μιας σημαντικής ανόδου ακροδεξιών (φασιστικών και ναζιστικών) κομμάτων σε όλες σχεδόν της χώρες της Ευρώπης– και όχι μόνο- με ορισμένα από αυτά τα κόμματα να βρίσκονται στην εξουσία ή στα πρόθυρα της κυβερνητικής εξουσίας (Γαλλία κλπ). Αδιάψευστος μάρτυρας και το γεγονός ότι 21 ακροδεξιά κόμματα εκπροσωπούνται σήμερα σε κοινοβούλια χωρών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) ενώ σε 6 από αυτές (Αυστρία, Ιταλία, Φινλανδία, Σλοβακία, Λετονία, Βουλγαρία) είναι, ήδη, κυβερνητικοί εταίροι.
Οι εξελίξεις αυτές θέτουν επί τάπητος το ερώτημα: Τι φταίει, για την αξιοσημείωτη άνοδο που καταγράφουν τα τελευταία χρόνια τα φασιστικά/ ναζιστικά κόμματα; Πριν απαντήσουμε στο ερώτημα,, ας θυμηθούμε ορισμένα γεγονότα, σχετικά με το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τι συνέβη πριν και μετά τη λήξη του μετά τη συντριβή του φασισμού. Η ιστορία διδάσκει πως αυτό το «τέρας» του φασισμού- που «ανθίζει» σε περιόδους κρίσεις- αξιοποιείται από τους κεφαλαιοκράτες και το πολιτικό τους προσωπικό για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των αγορών με τοπικούς πολέμους, οι οποίοι κάποτε μετατρέπονται σε παγκόσμιους. Σ’ αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι τα ευρωπαϊκά εθνικοσοσιαλιστικά (φασιστικά και ναζιστικά κόμματα) της Γερμανίας, Ιταλίας και Ισπανίας, γιγαντώθηκαν μετά την μεγάλη κρίση του 1929 και οι ηγέτες τους- Χίτλερ, Μουσολίνη και Φράγκο- αναρριχήθηκαν σύντομα στην κυβερνητική εξουσία, με την ανοχή- αν όχι τη στήριξη- των υπόλοιπων αστικών κομμάτων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν την 1η Σεπτέμβρη 1939, όταν γερμανικός στρατός εισέβαλε στην Πολωνία, δίνοντας το σύνθημα για να ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη, οι φασίστες και οι ναζί είχαν δείξει τις προθέσεις τους. Θυμίζουμε, ενδεικτικά: 1) Εισβολή της φασιστικής Ιταλίας στη Αιθιοπία (1935). 2) Υπογραφή του Συμφώνου συνεργασίας της ναζιστικής Γερμανίας- με τη φασιστική Ιταλία («ΑΞΟΝΑΣ» 1936»). 3) Συνεργασία Γερμανίας- Ιαπωνίας (Σύμφωνο «Αντι-Κομιντέρν», 1936) που στρεφόταν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. 4) Εισβολή (7 Ιουλίου 1937) της Ιαπωνίας στην Κίνα, που ήταν και η έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμο στον Ειρηνικό. 5) Ενσωμάτωση (3/1938) της Αυστρίας στη Γερμανία. 6) Οι 4 μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Ιταλία, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία) αναγκάζουν τη Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας να εκχωρήσει στη ναζιστική Γερμανία (Σύμφωνο Μονάχου, 1938) – τη Σουδητία, συμπεριλαμβανομένων νευραλγικών αμυντικών στρατιωτικών θέσεων της Τσεχοσλοβακίας. 7) Το Μάρτη του 39 ακολούθησε η κατάληψη των υπόλοιπων εδαφών της Τσεχοσλοβακίας από τους Γερμανούς και η ίδρυση του Προτεκτοράτου της Βοημίας και Μοραβίας. 8) Τον ίδιο μήνα η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία εγγυώνται την ακεραιότητα των συνόρων της Πολωνίας. 9) Η φασιστική Ιταλία εισβάλλει (4/1939) στην Αλβανία και την προσαρτά. 10) η ναζιστική Γερμανία και η Σοβιετική Ένωση υπογράφουν (8/1939) σύμφωνο μη επίθεσης. Με το σύμφωνο αυτό ακυρώνονταν τα σχέδια της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, που ήθελαν να πετύχουν τη διάλυση του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους με την στρατιωτική επίθεση και εισβολή της χιτλερικής Γερμανίας.
Μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις, οι ηγέτες της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας διαπίστωσαν ότι η ανοχή τους τροφοδοτεί τις επεκτατικές τάσεις του Χίτλερ. Έτσι, όταν είδαν τα στρατεύματα της Βέρμαχτ να εισβάλλουν στην Πολωνία- και όχι στη Σοβιετική Ένωση, όπως επιθυμούσαν- οι ηγέτες της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, αποφάσισαν (3 Σεπτέμβρη 1939) να κηρύξουν τον πόλεμο στη Γερμανία. Αυτή τη φορά αναγκάστηκαν να τιμήσουν την υπογραφή τους για εγγύηση στα πολωνικά σύνορα, καθώς κατάλαβαν ότι σύντομα ο Χίτλερ θα σύντομα θα στρεφόταν και εναντίον τους, όπως και έγινε.
Ιδού ποιοι ζέσταναν το «αυγό του φιδιού»
Η κερδοσκοπική ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου που προκάλεσε τη γενική κρίση του καπιταλισμού (1929- 1933) σε συνδυασμό με την ανοχή (αν όχι στήριξη) που έδειξαν οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία κλπ) στην άνοδο των εθνικιστικών (φασιστικών και ναζιστικών κομμάτων), ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενός πολέμου που είχε σαν αποτέλεσμα, πάνω από 50 εκατομμύρια άνθρωποι να χάσουν τη ζωής τους στα πεδία των μαχών και πολλές δεκάδες εκατομμύρια δημοκρατών πολιτών σε διάφορες χώρες του κόσμου να μείνουν σακάτηδες, να υποστούν βασανιστήρια και φυλακίσεις ή να ζήσουν τη φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, επειδή αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στο τέρας του ναζισμού/φασισμού. Αυτό ήταν το τίμημα της που πλήρωσαν οι λαοί, εξ’ αιτίας εκείνων που υποτίμησαν τον κίνδυνο να ξεσπάσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος από τις ιμπεριαλιστικές διαθέσεις του Χίτλερ, ελπίζοντας ότι τα στρατεύματα της Γερμανίας και του «ΑΞΟΝΑ» θα στρεφόταν ενάντια στον «κοινό εχθρό», που ήταν η «κομμουνιστική» Σοβιετική Ένωση.
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια- ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση και τις ανατροπές στη Σοβιετική Ένωσης και τις άλλες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού- κάποιοι προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία. Έτσι, καθώς πληθαίνουν τα σημάδια της επερχόμενης νέας γενικής κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, οι κεφαλαιοκράτες και το πολιτικό τους προσωπικό (δηλαδή οι κυβερνήτες και ηγέτες των αστικών κομμάτων σ’ Ανατολή και Δύση), επανέφεραν στο προσκήνιο την αντιδραστική θεωρία των «δυο άκρων». Με τη στάση τους αυτή, προσπαθούν να απενοχοποιήσουν τις ευθύνες τους (και του φασισμού/ ναζισμού) για τις καταστροφές που προκάλεσε στην ανθρωπότητας ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ανάμεσα σ’ αυτούς, είναι και η ΕΕ, η οποία- προκαλώντας τη μνήμη εκατοντάδων εκατομμυρίων θυμάτων του φασισμού- αποφάσισε να μετονομάσει την 9η Μάη 1945 από «Ημέρα Αντιφασιστικής Νίκης» σε … Ημέρα της Ευρώπης»!
Με τούτη την παραχάραξη και αυθαιρεσία, που ξεκίνησε το έτος 1985, οι ηγέτες της ΕΈ- και όχι μόνο- προσπαθούν να πετύχουν μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια να σβήσουν από τη μνήμη το συμβολισμό της 9ης Μάη ως μέρας αντίστασης και πάλης των λαών κατά του φασισμού/ναζισμού και από την άλλη να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό! Στην ίδια κατεύθυνση (ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό), κινείται και το «Μνημόνιο για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Πρόκειται για το γνωστό και ως «Αντικομουνιστικό Μνημόνιο» του έτους 2006, με το οποίο η ηγεσία της ΕΕ όρισε την 23η Αυγούστου (μέρα που υπεγράφη το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης για τα θύματα του Ναζισμού και του Σταλινισμού»!
Όσο κι’ αν οι συνθήκες σήμερα είναι διαφορετικές, αυτά που διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, θυμίζουν αρκετά την περίοδο μετά την μεγάλη οικονομική κρίση του 1929 (που «άνθισαν» τα εθνικιστικά (φασιστικά/ ναζιστικά) κόμματα και ως κόμματα εξουσίας οδήγησαν την ανθρωπότητα στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο, ότι μετά την αντεπανάσταση που εκδηλώθηκε το 1989 στη Σοβιετική Ένωσης και στις υπόλοιπες χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο εθνικισμός και τα φασιστικά κόμματα, άρχισαν να παρουσιάζουν ανοδική και- σε ορισμένες χώρες- επικίνδυνη άνοδο. Στα επόμενα χρόνια, που άρχισαν να πληθαίνουν τα αδιέξοδα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού (ιδιαίτερα μετά την κρίση στις ΗΠΑ, που στη συνέχεια αγκάλιασε και τις χώρες της ΕΕ κλπ), ακολούθησαν- με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας- μια σειρά τοπικοί πόλεμοι (Αφγανιστάν, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κλπ) καθώς και μέτρα που οδηγούσαν στην κατάργηση ελευθεριών και τον βίαιο περιορισμό δημοκρατικών κατακτήσεων και άλλων δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Στα πλαίσια αυτά, η ηγεσία της ΕΕ, επιτρέπει- αν δεν επικροτεί- τις προσπάθειες πολιτικού αφανισμού των κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων, που επιδίδονται οι κυβερνήσεις των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Δεν είναι τυχαία, η αντιδημοκρατική και φασιστική πρόκληση, που εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια στις πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες της Βαλτικής μετά την ένταξή τους στην ΕΕ, όπου ο φασισμός εξισώνεται με τον κομμουνισμό με τις ευλογίες των κυβερνήσεων! Αποτελεί επίσης σήμα κινδύνου για τον μεγάλο κατήφορο που έχει πάρει η ηγεσία της ΕΕ, με την ανοχή της οποίας έχουν τεθεί και παραμένουν εκτός νόμου (απαγορευμένα) τα Κομμουνιστικά Κόμματα Εσθονίας- Λετονίας και Λιθουανίας, Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών διακηρύσσουν ότι ο σοσιαλισμός ήταν “Σοβιετική κατοχή” (!) και διεξάγεται ένας ανελέητος αγώνας εναντίον ηρώων του αντιφασιστικού αγώνα και πρώην στελεχών κομμουνιστικών κομμάτων. Για παράδειγμα, το Κοινοβούλιο της Λετονίας, αναγνώρισε την 16η Μαρτίου, που είχε επιτεθεί η «Λεγεώνα των Ες- Ες» στο Σοβιετικό στρατό, ως «Μέρα Μνήμης των Λετονών Πολεμιστών». Επίσης, με άλλη απόφαση δόθηκαν συντάξεις στους φασίστες, στήθηκε μνημείο για τους συνεργάτες των ναζί και καταργήθηκαν όσες διευκολύνσεις είχαν από τη σοβιετικής περίοδο οι αντιφασίστες βετεράνοι .
Στην ίδια κατεύθυνση, κινείται και η τελευταία Διακήρυξη των ηγετών της ΕΕ, που υπογράφτηκε την περασμένη εβδομάδα στη Ρουμανία, ανήμερα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των λαών. Εκφράζοντας τα αντικομουνιστικά αισθήματα οι ηγέτες των 27 χωρών μελών της ΕΕ (αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι κλπ), που έβαλαν την υπογραφή τους σ’ αυτήν την κατάπτυστη Διακήρυξη (μεταξύ αυτών και ο «αριστερός» πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας), αναφέρουν μεταξύ άλλων: «Τριάντα χρόνια πριν, εκατομμύρια άνθρωποι πολέμησαν για την ελευθερία τους και για την ενότητα και γκρέμισαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα»!
Με τις παραπάνω ενέργειες και άλλα μέτρα που περιορίζουν και καταστρατηγούν ελευθερίες, δημοκρατικά δικαιώματα και άλλες κατακτήσεις των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, οι ηγέτες ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων της ΕΕ, προσπαθούν να αποσιωπήσουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για το μοίρασμα των αγορών και με κύριο στόχο ενάντια στην ΕΣΣΔ. Στην προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας συμμετέχουν όλες οι κυβερνήσεις των χωρών- μελών της ΕΕ, μεταξύ αυτών και η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, όπως και ΟΛΟΙ μαζί, αριστεροί, δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί κλπ:
- συγχέουν σκόπιμα και ανιστόρητα την επέτειο της Αντιφασιστικής Νίκης με την “Ημέρα της Ευρώπης”
- προσπαθούν να πείσουν τους λαούς πως είναι, τάχα, «μονόδρομος» η παραμονής της Ελλάδας στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ
- «βαφτίζουν» το πισωγύρισμα που οδήγησε τους λαούς του κόσμου η αντεπανάσταση του 1989 στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ως … αγώνα «για την ελευθερία τους και για την ενότητα και γκρέμισαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα!
- υπονομεύουν συστηματικά και συνειδητά την παγκόσμια ειρήνη, μετατρέποντας τις χώρες τους σε ορμητήριο των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟικό για τους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους, κάτι που κάνει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εισπράττοντας- όλο και πιο συχνά- δημόσια τα εύσημα από τον πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Συνοψίζοντας, θα λέγαμε:
Πρώτον, ο φασισμός, ως «παιδί» του καπιταλιστικού συστήματος, σε όποια έκδοση και μορφή αν εμφανίζεται, ήταν είναι και θα είναι ο θανάσιμος εχθρός της ειρήνης και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, γιατί είναι η μήτρα που γεννά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Δεύτερον, μέχρι τις μέρες μας, υπάρχουν κάποιοι (κεφαλαιοκράτες- κόμματα και πολιτικές) που ζεσταίνουν στον κόρφο τους, όπως γινόταν και πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το «αυγό του φιδιού».
Τρίτον, επειδή η ανθρωπότητα πλήρωσε πολύ ακριβά την ανοχή (αν όχι τη στήριξη και τον συμβιβασμό με τους κάθε είδους εθνικιστές), υπογραμμίζουμε την ανάγκη επαγρύπνησης και αντίστασης των λαών στους φασίστες και νεοναζί, θυμίζοντας τους στίχους από το ποίημα του Γερμανού πάστορα Μάρτιν Νιμέλερ (1) που λέει:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν Εβραίος. Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα, Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει
(…)
Γιά σένα που νομίζεις…
Οτι η ζωή σου δεν επηρεάζεται από εκείνη του διπλανού σου..»
(1) Ο Μάρτιν Νιμέλερ, που το 1924 ήταν ψηφοφόρος των ναζιστών, τελικά οδηγήθηκε και φυλακίστηκε από τα ναζιστικό καθεστώς σε στρατόπεδο συγκέντρωσης του
