Πριν λίγες μέρες η κυρία Κατερίνα Παναγοπούλου, Πρέσβειρα της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τον αθλητισμό, την ανοχή και το «ευ αγωνίζεσθαι», μιλώντας σε ένα συνέδριο, υποστήριξε ότι «η ενεργοποίηση των ολυμπιακών ιδανικών» μπορεί να αντιμετωπίσει τα δεινά που υφίστανται οι λαοί σ΄ όλο τον κόσμο»…
Χωρίς καμιά διάθεση αντιδικίας αναρωτιέμαι αν η κ. Παναγοπούλου, είχε υπόψη της την πραγματική κατάσταση βρίσκεται η χώρα μας, σε τι κατάσταση βρίσκεται η Παιδεία, ο Πολιτισμός, μέρος του οποίου είναι ο Αθλητισμός.
Όπως διάβασα, η κ. Παναγοπούλου (σύζυγος του εφοπλιστή Περ. Παναγόπουλου) είναι η πρώτη και μοναδική Ελληνίδα που τιμήθηκε με το 1ο Βραβείο της Ευρώπης «Γυναίκα και Αθλητισμός 2012» από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.
Στην ομιλία της κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής του βραβείου τόνισε την «ανάγκη περιορισμού της φτώχειας, μιας διαχρονικής πληγής της ανθρωπότητας. Μιας πληγής, που συνδέεται με την αδικία που παράγει αρρώστια, φόβο και άγνοια και που ανακόπτει την εξέλιξη της ανθρωπότητας», κ.λπ, κ.λπ.
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η παροιμία: «στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί»…
Η τάξη στην οποία ανήκει η ίδια, όσο και αυτοί που την βράβευσαν, είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την κρίση και τη φτώχεια που μαστίζουν εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Είναι η τάξη που όχι μόνο δεν θίγεται, αλλά κερδίζει από τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων. Και η «φιλανθρωπία», αυτών των κύκλων, είναι εκδήλωση της μέγιστης υποκρισίας.
Όσον αφορά τους τίτλους και τα βραβεία της κ. Παναγοπούλου, είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός, αφού προέρχονται από οργανισμούς όπως η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία είναι υπεύθυνη για τη σαπίλα και τη διαφθορά στο παγκόσμιο αθλητικό κίνημα.
