Σιχάθηκα να ακούω και να διαβάζω ο λαός θέλει δουλειές. Ασφαλώς και θέλει . Αυτό όμως δεν είναι ούτε ερμηνεία μιας κρίσης που θέλει να γυρίσει τον εργαζόμενο και τα παιδιά του στις γαιοκτημονικές σχέσεις της αρχαιότητας, ούτε προοπτική.
Σιχάθηκα τους φτιαγμένους από τις λοβιτούρες της μεταβατικής δανειοληπτικής περιόδου να μου το παίζουν προφήτες ενός νεοφιλελεύθερου αριστερισμού.
Σιχάθηκα τους κρατικοδίαιτους και τους βρομιάρηδες συνδικα-ληστές να μου μιλάνε πάλι για ταξικούς αγώνες.
Το έφαγα όλο το επεισόδιο του καπακώματος της ζωής μου από τις αυθεντίες της μεταπολίτευσης του Πολυτεχνείου. Κι αν οι τριαντάρηδες και οι εικοσάρηδες έχουν έναν θυμό για το έτοιμο χάλι που βρήκαν, αλλά μεγάλο κομμάτι τους είναι έτοιμο να επανδρώσει συστημικά τις νεοφιλελεύθερες κατασκευές, κούνια που σας κούναγε καημένα και σας, των τριών και των τεσσάρων πτυχίων , φιλόδοξα στοιχειώδη σωματίδια για να θυμηθώ τον Ουελμπέκ. Εγώ έχω ολοκληρωτικά πια το βίωμα όχι της διάψευσης (ούτε καν αυτό), γιατί εδώ και χρόνια είχα σταματήσει να τους πιστεύω , αλλά της αιχμαλωσίας στα ρήματα εκείνων , χωρίς να πείθομαι, αλλά και χωρίς έξοδο κινδύνου.
“Όταν έχεις να κάνεις με την τελευταία λέξη της αρχαιότητας του Ανθρώπου, μεταφρασμένη σε σύστημα, σε προκαταλήψεις, σε συλλογικές ταξινομήσεις και ιεραρχήσεις, όλα είναι από μηδενική βάση και μαθαίνεις να ζεις και τη στιγμή , γιατί ο ιστορικός σου χρόνος δεν αθροίζεται , μένει μια αλχημεία κατακερματισμένων στιγμών, ένα παζλ προηγούμενων ζωών που δεν γίνονται ποτέ η δικιά σου ζωή.
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/J0BrdMi-oyc”]
