Η σωτηρία της ψυχής – Hotel Salvation
Σκηνοθεσία: Σουμπασίς Μπουτιανί
Πρωταγωνιστούν: Αντίλ Χουσαϊν, Λαλίτ, Μπέλ, Κιταντζαλί Κιουρτανί
ΟΚ, η ταινία της βδομάδας για την οποία όλοι μιλούν είναι ο ‘Προέδρος’ με τον εξαιρετικό ηθοποιό και εθνικό αστέρα της Αργεντινής Ρικάρντο Νταρίν, αλλά αυτή η απλά ταινία από την ινδική χερσόνησο, το μικρής κλίμακας
θα έλεγε κανείς σινεμά, έρχεται σαν μια σταγόνα δροσιάς μέσα στην κατακαϊλα του δεύτερου καλοκαιρινού καύσωνα.
Στην πρώτη του μεγάλου μήκους ο ινδός σκηνοθέτης Σουμπασίς Μπουτιανί μέσα από μια απλή αν και ασυνήθιστη στα δικά μας μάτια ιστορία θέτει σημαντικά ερωτήματα που αφορούν τη σχέση με το θάνατο και πως τον δεχόμαστε όταν έρχεται – ή μάλλον πως τον δέχεται και ενίοτε τον καλωσορίζει το δικό του πολιτισμικό σύμπαν – , τη σχέση των γονιών με τα παιδιά τους, τη σχέση της παράδοσης με τη νεωτερικότητα. Και όλα αυτά προκύπτουν αβίαστα στα εκατό και κάτι λεπτά της ταινίας όπου το χιούμορ εναλλάσσεται με την τρυφερότητα και οι συγκρούσεις έχουν τη θέση και τις αναλογίες που τους πρέπουν.
Ο Νταγιά, πατέρας του Ρατζίμ, αποφασίζει πως ήρθε η ώρα του να πεθάνει καθώς βλέπει κάθε βράδυ το ίδιο δυσοίωνο όνειρο. Και θέλει αυτό να συμβεί όχι στο σπίτι που ζει με την οικογένεια του γιου αλλά στο Βαρανάσι, την ιερή πόλη των ινδουιστών, όπου στα βρώμικα αλλά αγιασμένα νερά του Γάγγη η ψυχή θα εγκαταλείψει λυτρωμένη το σώμα του. Ο γιος του προσπαθεί να τον μεταπείσει αλλά τον ακολουθεί το τέλος ανόρεκτα, έχοντας αναγκαστεί να ζητήσει άδεια από τη δουλειά του. Εκεί, πάνω από το ποτάμι βρίσκεται ένα κατάλυμα γεμάτο ποντίκια, βραχμάνους και γέρους που περιμένουν υπομονετικά το τέλος των ημερών τους, το ‘Ξενοδοχείο Σωτηρία’.
Οι βραχμάνοι με τα βαμμένα πρόσωπα και τις κορδέλες από πορτοκαλί λουλούδια στο λαιμό, ο ιδιοκτήτης αυτού του παράξενου ξενοδοχείου που υποστηρίζει πως καταλαβαίνει πότε θα φύγει μια ψυχή από το σώμα της και κάνει συνεχείς αναφορές στην ινδική φιλοσοφία για το πέρασμα από την μια διάσταση στην άλλη, οι γέροι και οι γριές που περνούν τις ώρες τους τραγουδώντας ψαλμούς, κάνοντας αναπνευστικές ασκήσεις και παρακολουθώντας σήριαλ με εξωγήινους στην τηλεόραση, φέρνουν σε δύσκολη θέση τον Ρατζίβ που προσπαθεί από τη μια να ευχαριστήσει τον πατέρα του και από την άλλη να συνεχίσει έστω και από μακριά τη δουλειά του στην τράπεζα. Όλες οι ματαιώσεις και η πίκρα στη μεταξύ τους σχέση θα βγουν στην επιφάνεια μέσα από αυτή την αναγκαστική συμβίωση και ο Ρατζίβ θα αισθανθεί πως οι καταστάσεις τον ξεπερνούν καθώς ο πατέρας του, φορέας μιας παράδοσης χιλιετιών, είναι αυτός που καταλαβαίνει καλύτερα την Σουτίνα, εγγονή του και κόρη του Ρατζίβ, και τη βοηθάει να σπάσει τα δεσμά της παράδοσης και να προχωρήσει στη ζωή της σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες και όχι τα πρέπει που θέλει να της επιβάλει ο πατέρας της.
Μέσα από την κυρίαρχη για το σενάριο σχέση του πατέρα και του γιου – μαζί με τις σχέσεις που την πλαισιώνουν, σχέση συζύγων, πατέρα και κόρης, παππού και εγγονής – διαφαίνεται η διάσταση ανάμεσα στην Ινδία του εικοστού πρώτου αιώνα που τρέχει στους βιομηχανοποιημένους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης και την Ινδία των χιλιετιών, με τη γιόγκα και τις καθηλωτικές εικόνες στα σκαλοπάτια του Βαρανάσι πάνω στο Γάγγη, όπου πυρές παραδίδουν σώματα στην καύση και ψυχές στην αιωνιότητα: ο ορθολογισμός του παρόντος ενάντιο στον υπερβατικό μυστικισμό των χιλιετιών σ’ένα τόσο σφιχτό εναγκαλισμό που είναι πια αδύνατο να ξεχωρίσεις το ένα από το άλλο. Ο Ρατζίβ στέκει ως αδύναμος κρίκος ανάμεσα στον πατέρα και την κόρη του. Ο πάππους και η εγγονή θα τον κάνουν να καταλάβει πως μόνο όταν κάποιος αποδέχεται στο παρελθόν του μπορεί να προχωρήσει με σιγουριά στο μέλλον. Κι εκεί στο μαγικό Βαρανάσι ο Ρατζίβ θα πάρει ένα μάθημα ζωής.
